“I am the litte girl of nine who was in love with you, that outstanding young soldier.” Na 76 jaar was het een emotioneel weerzien tussen de Poperingse Nelly Lemahieu (84) en de voormalige Britse soldaat Len Brereton (95), die er in 1945 een tijdje kind aan huis was na de bevrijding van Poperinge. De Britse gentlemen waren er veel liever gezien dan de losbandige nazi’s.
“Len kwam bij onze familie eten en we zorgden dat ze het naar hun zin hadden. Ik herinner me dat we een ijsje gingen eten, dat was toen uitzonderlijk”, vertelt Nelly. Mijn broer kreeg een speelgoedtank cadeau. Ik keek op naar zo’n jonge gast in uniform. Verliefd? Goh ja, ik was nog heel jong hé.”
Na het vertrek van Len, die in Poperinge gestationeerd was met een Brits tankregiment, zag Nelly haar bevrijder nooit meer terug . Tot Talbot House, de Britse soldatenclub in Poperinge, een oude foto publiceerde op de eigen facebookpagina. Daarop is de negenjarige Nelly te zien, haar broer, haar ouders en Len. Met de hulp van familie zagen Nelly en Len elkaar onlangs voor het eerst in 76 jaar terug via videochat.
“Mijn broer en ik zaten er met tranen in de ogen: het was een droom die uitkwam. Ik wist niet dat hij nog leefde. Blijkbaar had hij de voorbije jaren allerlei pogingen ondernomen om ons terug te vinden. Nu is het eindelijk gelukt. Len is voor zijn leeftijd nog heel kwiek en herinnerde zich verbazend veel namen, verhalen en plaatsen in Poperinge. We zouden elkaar graag nog eens in levenden lijve zien, maar dat wordt moeilijk door corona en onze hoge leeftijd.”
Lees verder onder de foto.
Nelly, die enkele jaren geleden weduwe werd en onlangs corona overleefde, is lang niet de enige Poperingse die een speciaal plekje in haar hart heeft voor de Britse gentlemen. Dat blijkt toch uit het rijke archief van Talbot House.
“Er is het verhaal van Yvonne Battheu, die een tijd naast Talbot House woonde en er haar leven lang een foto van een Britse soldaat op haar schouw bewaarde. Hij woonde er een tijdje op het einde van WO II en sneuvelde enkele weken later, maar was een vriend voor het leven geworden”, zegt manager Simon Louagie.
“ In Talbot House zelf boden allerlei Poperingse vrouwen zich aan om als vrijwilliger de Britse soldaten te ontvangen . Zij kregen de bijnaam ‘bridge builders’. Er werden zelfs gezamenlijke kerstfeestjes georganiseerd. Het contrast met de bezetting kon niet groter zijn.”
Herinneringen
Wijlen Yvonne Battheu getuigde eerder: “Wij konden bijna nooit slapen. Tot midden de nacht gingen Duitse soldaten en Duitse vrouwen heel de tuin rond met een accordeon, zingend, en stomdronken. Soms lagen die vrouwen op het terras boven te zonnen, poedelnaakt. Ze schoten ook met revolvers. Ik ben daar dikwijls bang geweest. Ik zei soms tegen Marcel: ‘We gaan eens doodgeschoten worden in ons bed’.”
Na de jarenlange lockdown en avondklok tijdens de bezetting brak een groot volksfeest uit toen eerst Poolse en later Britse tanks de stad binnenreden. Herinneringen die Poperingenaars tot het einde van hun leven koesteren.
Talbot House en het stadsarchief zoeken nog meer verhalen en foto’s over WO II en de bevrijding. Info en contact: stadsarchief@poperinge.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
