406 for Suzanne houdt zondag halt aan Ruytershove: “Emil was een ‘zorger’ die soms vergat voor zichzelf te zorgen”

Karel Van Eeckhout loopt in februari 406 kilometer om zijn zus Suzanne en zijn vrienden Emil en Sander te eren en het goede doel te steunen. Zondag 6 februari staat volledig in het teken van Emil Claeys die vorig jaar overleed. De jongeman laat nog een gapende leegte achter binnen zijn familie- en vriendenkring. “Maar het zal deugd doen eens met iedereen die hem graag had samen te zijn”, klinkt het bij zijn ouders en zus en zijn KSA-vrienden.

Emil Claeys stapte op woensdag 26 januari 2021 uit het leven. “Een slachtoffer van de corona-oorlog. Hij zag alles wat hij graag deed in het water vallen ”, omschreef zijn pa Bart Claeys toen treffend. “Hij legde de lat ook veel te hoog”, zegt zijn mama Caroline Kerckhof nu. “We hebben het nog gevraagd om die wat lager te leggen, maar dat kon hij niet. Hij was in alles perfectionistisch. En dat legde een enorme druk op hem. Tot op mijn sterfbed zal ik me afvragen of hij echt geen andere uitweg zag.”

Het valt niet in woorden te brengen hoe graag deze jonge kerel gezien was overal waar hij actief was. Maar er moest afscheid genomen worden in volle lockdown en dus met een beperkt aantal mensen op de uitvaart. Een indrukwekkende, rouwende erehaag met vooral veel jonge mensen stond klaar na de dienst om hun medeleven te betuigen. Maar nog heel wat mensen kregen de kans nog niet om met ouders Bart en Caroline en zus Matilde het verdriet te helpen dragen.

Als je een kind verliest, dan worden vrienden vreemden en vreemden vrienden – mama Caroline Kerckhof

Toen Karel Van Eeckhout naar de familie stapte met zijn idee om 406 kilometer te lopen in de maand februari en dat niet enkel aan zijn vijf jaar geleden overleden zus Suzanne op te dragen, maar ook aan zijn vrienden Sander en Emil, vonden Bart en Caroline dat meteen een schitterend idee. “Wij wilden ook al langer iets doen, maar door de geldende maatregelen was dat moeilijk. Nu komt het initiatief van een van zijn vrienden en de rest van de KSA-familie zet er mee de schouders onder. Prachtig toch. Er komen ook heel wat reacties vanuit zijn school Vives, de muziekschool waar hij studeerde, het ziekenhuis waar hij actief was…”

Bondskanselier

Emil Claeys was bondskanselier van KSA Izegem. “Zeg maar de grote baas van de KSA, de leider van de leiders”, verwoorden Dario Van Fleteren en Leonard Bulckaert. “Als KSA’ers hebben we veel aan elkaar gehad, we konden er met elkaar over praten. Op kampen gedenken we Emil nog altijd tijdens onze bezinningsmomenten. Maar we zijn ook blij dat we hier kunnen helpen om Emil nog een eerbetoon te gunnen. Dat heeft hij dubbel en dik verdiend, gewoon voor de persoon die hij was.”

Emil Claeys was niet enkel lid van KSA Izegem, hij was ook bestuurslid van Jeugdraad Izegem, lid van de studentenraad Vives Kortrijk, verpleegkundige in het kinderziekenhuis Prinses Elisabeth Gent en medewerker van rouwcentrum Depoorter in Izegem. “Hij was een zorger, hij wilde voor anderen zorgen en vergat misschien voor zichzelf te zorgen. Toen hij klein was en op de schoolbanken van de Sint-Tilloschool zat, keek hij vaak uit het raam naar het ziekenhuis. Hij wist vaak perfect hoeveel ziekenwagens er waren gearriveerd en merkte ook op als een corbillard was weggereden. Als de jonge gasten onder elkaar bezig waren over de wagen waarmee ze later wilden rijden, antwoordde hij dat de mug zijn favoriete auto was”, grasduinen zijn ouders in hun rijke arsenaal aan mooie herinneringen aan hun zoon.

Typische bulderlach

Ook zijn KSA-vrienden blikken louter met warme gevoelens terug. “Het was een crème van een gast. En als we ergens op kamp gingen, moesten wij de EHBO-tas nooit bovenhalen, Emil had zijn eigen verplegingstas mee waarmee hij alle pijntjes verhielp. Het was ook een vertrouwenspersoon waarbij je altijd terecht kon. Hij zette zichzelf altijd op de tweede plaats. En zijn bulderlach was echt typisch.”

Emil was ook een begenadigd muzikant. De piano in de woonkamer is daar nog een stille getuige van. “The Pianoman van Billy Joel was zijn favoriete liedje, samen met Africa van Toto sinds hij in Oeganda enkele maanden stage liep. Als Radio Nostalgie een top 100 kiest, dan trachten we die liedjes in de top tien te stemmen. Ook op JOE, daar presenteerde Rani Deconinck het programma. Ze is hier nog komen eten met haar man Laurens Verbeke, net op de dag dat Emil naar Afrika vertrok”, haalt mama Caroline zich voor de geest.

Herinneringen genoeg dus en die kunnen komende zondag gedeeld worden met al wie komt meelopen of meestappen. Karel Van Eeckhout startte afgelopen dinsdag 1 februari met een looptochtje van 1 kilometer en lapt daar elke dag een kilometer bij om op maandag 28 februari te eindigen met 28 kilometer. Zondag 6 februari zal Karel dus zes kilometer lopen. “Ik start om 14 uur”, verklapt hij.

Hoevepadroute

Maar van 10 tot 16 uur kan iedereen ook meewandelen op de Hoevepadroute, een route die door de grootvader van Emil nog is uitgestippeld. “Die is net zes kilometer lang, geknipt voor Karel om die dag te lopen.” Maar er kan ook gewandeld worden. “Matilde zal zondagmorgen met de eerste groep mee wandelen. Op zaterdag zullen we aan de hand van pancartes met foto’s die route uitpijlen. Zelf zullen Bart en ik op Ruytershove blijven. De tocht zullen wij niet meestappen, omdat we anders kans lopen dat we onderweg zijn als mensen hier ons willen spreken. Er is voor iedereen een drankje en een pannenkoek voorzien. Betalen hoeft niet, we vragen enkel een vrije bijdrage te doen voor de vzw Daktari. Dat is ook een van de goede doelen die Karel steunt met zijn actie. Zijn maanden in Oeganda hebben een blijvende indruk gelaten op Emil, daarom steunen we dit project met plezier.”

Het wordt voor Bart, Caroline en Matilde een emotionele dag. “Vorige week was het net een jaar dat hij overleed, uiteraard hebben we nog veel moeilijke dagen. Maar we zijn ook toe gegroeid naar mensen die we vroeger wel kenden, maar dan eerder oppervlakkig. Ongelofelijk hoe mensen je vaak steunen. Met de mama van Karel, die dus haar dochter verloor, had ik er het ooit over en zij drukte dat zo uit: als je een kind verliest, worden vrienden vreemden en vreemden vrienden. Passender kan ik het niet verwoorden. Vaak uit onverwachte hoek hebben we veel steun gekregen”, besluit Caroline.