Op donderdag 3 oktober is het exact 25 jaar geleden dat Meli Park in Adinkerke voorgoed de deuren sloot. Hoewel een half jaar later Plopsaland op die site verrees, zijn er heel wat mensen die nog steeds vol nostalgie terugblikken op die periode. Zo ook vader en zoon Fabien (62) en Dries Vandenbruwaene (34) uit Beveren-Leie, fans van het eerste uur, die thuis nog heel wat memorabilia hebben. “Er is ongelooflijk veel op de container beland, jammer genoeg.”
De heks die door de bomen vloog, de Apirama die je een inkijk gaf in de wereld van de bijtjes, de Splash, de dansende fonteinen, het Sprookjesbos… Meli Park, dat opende in 1935, slaagde er als geen ander in om hele generaties te betoveren in Adinkerke, nog voor er ook maar sprake was van pretparken als Bellewaerde of Boudewijnpark. Nog steeds wordt het befaamde honingpark gelinkt aan zomers vol jeugdherinneringen voor duizenden gezinnen.
Jarenlang ging het goed, maar eind jaren 90 was het succes van Meli Park tanende. Op 3 oktober 1999, exact een kwarteeuw geleden, ging het park na 65 jaar met pensioen. Een half jaar later verrees op diezelfde site Plopsaland. Studio 100 bouwde op de fundamenten van Meli Park een heus imperium uit, met afgeleide Plopsa-parken in Nederland, Duitsland, Polen en Tsjechië. In Adinkerke werd het Plopsapark intussen uitgebreid met een heus waterpark, hotel en vanaf de kerstvakantie ook een vakantiehuisjespark.
Boekjes op zolder
Dat betekent niet dat de Meli vergeten wordt, al zeker niet ten huize Vandenbruwaene in Beveren-Leie (Waregem). Vader Fabien, politie-agent op rust, ging als kind vaak naar het park in kwestie. “Toen zag het er nog helemaal anders uit. Mijn interesse in het park werd vooral aangewakkerd toen ik op de zolder van mijn grootvader een doos vond met allemaal boekjes van het familietijdschrift Florizoone. Zijn moeder was Mathilde Florizoone, een van de vele telgen met deze bekende familienaam, die veel voorkomt in de Westhoek, onder wie de stichter van de Meli. Het verklaarde ook waarom wij als kind ook altijd gratis binnen mochten”, aldus Fabien. “Ik ben iemand die nogal moeilijk het verleden kan loslaten, en later kocht ik eens op een rommelmarkt een honingpotje van toen. Sindsdien ging ik steeds vaker op zoek naar gadgets als honingpotjes, en ook postkaarten.” Een uitstap naar de Meli werd ook vaste prik toen zoon Dries geboren werd. De interesse kreeg hij dus met de paplepel mee. “Veel mensen van mijn leeftijd hebben weinig herinneringen aan de Meli, maar ik wel, net omdat we er zo vaak gingen”, aldus Dries. “Ik herinner mij ook dat het park op het laatste wat vergane glorie was. Sommige dingen werkten maar half. Je merkte dat er niet meer geïnvesteerd werd in het park.”
In de container
Toen Meli de deuren sloot, stuurde Fabien een brief naar de familie met de vraag of er nog iets te redden viel qua decorstukken. Die verwees hem door naar de nieuwe eigenaars. “Mijn schoonouders hadden een appartementje in Nieuwpoort, en op een gegeven moment zijn we tot aan het park gefietst. We mochten een kijkje nemen en meenemen wat we wilden, zeiden ze. In de zaal van de Zingende en Dansende Fonteinen werd alles wat nog bruikbaar was samengegooid. Daar vonden we nog een paar bijen die we konden recupereren, maar er is veel in de container beland, jammer genoeg.”
“De grote stukken zoals de gelaarsde kat, de torenwachter en de burgemeester van Hamelen konden we op een andere manier bemachtigen. Deze wilden we absoluut omdat die stukken op de postkaarten staan die we verzamelen. Hoe we bij de Papiereter kwamen? In Plopsaland wordt in het Meli-huisje een filmpje afgespeeld. We kregen een kopie ervan van een medewerker van het park. Hij had zijn hele carrière in de Meli gewerkt en bezat ook een hele verzameling, waaronder dus de papiereter. Op een gegeven moment besloot hij om zijn hele collectie weg te doen. De familie Florizoone ging bij hem aankloppen, maar de papiereter kon ik kopen.”
Sommige Meli-spullen zijn dus teruggekeerd naar de familie, maar Fabien is trots op zijn verzameling. “Het is een gemiste kans dat ze bij Plopsaland de kans niet hebben gegrepen om een volwaardig museum te wijden aan Meli. Het Meli-huisje dat vandaag nog bestaat in Plopsaland is amper een hommage te noemen. In de Efteling bijvoorbeeld krijgt alles wat verdwijnt daar een plaatsje. De Meli is méér dan nostalgie, het is erfgoed voor het toerisme aan de kust. Zelfs als Dries het later wil wegdoen, zou ik niet graag hebben dat het verdwijnt, maar dat hij het wegschenkt.”
Pretparkfan
Voorlopig is dat allerminst aan de orde, want Dries is niet alleen een grote Meli-fanaat, maar ook een fervente pretparkbezoeker. “Ik heb lang gewerkt bij Bellewaerde in de weekends, maar omdat ik nog te jong was om de attracties te bedienen en ik hotelschool zou volgen, kon ik aan de slag in de horeca-zaken. Ik heb daar een hele fijne tijd beleefd, en leerde er mensen kennen als Sam Clauw. Hij deed ooit een succesvolle wereldrecordpoging op de piratenboot en werkt vandaag voor het park. Een paar keer per jaar gaan we andere pretparken bezoeken, van Phantasialand tot Parc Astérix. Al ga ik ook naar Plopsaland met mijn twee kinderen. Ik ben vooral geïnteresseerd in de technische kant van attracties. Als kind heb ik me lang uitgeleefd met een fansite rond de Meli, waarbij we onder meer de postkaarten digitaliseerden. Op zoek naar verhalen ging ik ook aankloppen bij de familie Florizoone. Maar omdat websites programmeren steeds moeilijker werd, ik ouder werd en ging werken in Huis Van Wonterghem schoot er niet veel tijd meer over. Maar de domeinnaam bestaat nog altijd.” Ook leuk: vandaag runt Dries een bedrijf dat elektrische laadpalen installeert, en de naam BEE-Charged is een knipoog naar de wereld van de bijen.
Rattenvanger
Of er tot slot nog iets op hun verlanglijstje staat? “Er bestaat een Facebook-pagina rond de Meli, en ik zou het fijn vinden als mensen daar foto’s op delen van vroeger”, aldus Fabien. “Er iets meer mee doen, zoals een tentoonstelling? Dat zou wel fijn zijn. Al hebben we al aan meerdere meegewerkt. We blijven ook altijd zoeken naar nieuw materiaal.” Dries weet al wat hij wil. “In het Meli-huisje staat een bronskleurig beeld van de rattenvanger van Hamelen. We hebben al de burgemeester uit die stad, waar een treintje door reed, dus dat zou wel fantastisch zijn.”
Al letten ze wel op als ze nog iets in huis halen. “Ik zag online een affiche uit de jaren 50 opduiken”, vertelt Fabien. “Alleen bleef er iemand anders ook bieden. Ik won uiteindelijk, maar vloekte toch eens als de tegenbieder Dries bleek te zijn…” (lacht)
De geschiedenis van de Meli
Negentig jaar geleden besloot de 18-jarige Alberic-Joseph Florizoone om een stuk grond in Adinkerke te kopen om er niet alleen zijn honing te verkopen, maar ook mensen kon ontvangen om hen iets bij te leren over de boeiende wereld van bijen. Een jaar later verrees een expo- en verkoopzaal, aangevuld met een speeltuin. Het werd een instant succes, en in geen tijd leerde Vlaanderen honing kennen en werd de Meli – een woordspeling op het Franse woord ‘miel’ – een klinkende naam. Na WO II werd alles uit de kast gehaald. Er verrees niet alleen een Sprookjesbos, maar je kon er ook gaan kijken naar dieren zoals papegaaien en flamingo’s. In de jaren 60 vonden scholen hun weg naar het park, en werd er gaandeweg steeds meer geïnvesteerd in entertainment. Om op te kunnen tegen parken als Bellewaerde en Bobbejaanland, kwamen er grotere attracties. Het jaar 1992 bleek een kantelpunt. De opening van Euro Disney in Parijs toonde aan dat pretparken big business werden, en met de dood van stichter Florizoone ging het park zienderogen achteruit. In die periode verrees aan de andere kant van het land Studio 100, dat stevig inzette op entertainment voor kinderen en op zoek ging naar een locatie voor een pretpark. Op 3 oktober sloten de deuren van de Meli voorgoed, om een half jaar later Plopsaland te openen.
Hoe 40 parkieten uit de Meli het landschap in Brussel voorgoed veranderden
Tijdens de wereldtentoonstelling van 1958 werd Florizoone gevraagd om een paviljoen in te richten. ‘Meli Heizel’ werd een mini-versie van het Meli Park, in de schaduw van het Atomium, dat open was tot 1987. Op die plek verrees daarna Bruparck, beter bekend als Mini-Europa, en een Kinepolis-zaal. Begin jaren 70 wilden ze ‘wat kleur geven aan de omgeving’ en werden de deuren van de kooi met halsbandparkieten geopend. Zo’n veertig exemplaren vlogen uit. De exotische vogel bleek tot ieders verbazing goed te gedijen in de omgeving. Twintig jaar geleden werden er meer dan 10.000 geteld. Ze worden evenwel beschouwd als een invasieve soort en een bedreiging voor inheemse soorten als de boomklever. Ondertussen verspreiden ze zich langzaam maar zeker over heel Vlaanderen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
