De 106-jarige Godelieve Voet werd drie weken geleden opgenomen in het Jan Yperman Ziekenhuis in Ieper nadat ze covid-19 kreeg in Huize Zonnelied. Hoewel haar leven enkele keren aan een zijden draadje heeft gehangen, mocht ze maandagmiddag gezond en wel het ziekenhuis verlaten.
Godelieve Voet is van geen kleintje vervaard. Ze werd geboren op 7 oktober 1914 in Steenkerke, in een landbouwersgezin met zes kinderen. Na de oorlog woonden haar ouders in Kaaskerke in een heropgebouwde boerderij. Godelieve bleef er wonen tot 1945, het jaar dat ze trouwde met Marcel Pauwels. Ze kregen twee kinderen: Monique en Daniël.
Intussen zijn er drie kleinkinderen en zes achterkleinkinderen. In 1987 overleed haar man. Godelieve trok naar een appartement in Diksmuide en in 1994 naar Lo waar ze tot op 101-jarige leeftijd alleen bleef wonen. Sinds 2016 woonde ze in Huize Zonnelied in Ieper, waar ze zich drie weken ziek begon te voelen.
Intensieve zorgen
“Ze was totaal verzwakt”, zegt kleinzoon Danny Cool uit Lo-Reninge. “Ze kon amper nog op haar benen staan. Het ene moment had ze het heel koud, het andere heel warm. Ze had ook last van duizeligheid: als ze probeerde recht te staan, viel ze om. We hebben dat drie dagen uitgeprobeerd. De derde nacht dachten we allebei dat het gedaan was met haar. Dan zijn we meteen naar het ziekenhuis geweest.”
De eerste dagen had ze het er heel moeilijk. Toen heeft het echt aan een zijden draadje gehangen. De verpleegkundigen zeiden dat ik maar beter in de buurt van mijn telefoon bleef, mochten ze bellen met slecht nieuws. Omdat ze op de covidafdeling lag, mocht ik er immers niet bij zijn. Dan heeft ze heel kort op intensieve zorgen gelegen, maar kijk: ze heeft er zich toch mooi doorgetrokken. Tot vrijdag heeft ze nog aan de beademingsmachine gelegen. Er zijn geen foto’s genomen, gezien haar leeftijd. Maar ze mag vandaag naar huis zonder zuurstofvoorschrift.”
Gezonde buitenlucht
Danny voert het woord omdat Godelieve zich nog amper iets kan herinneren van die periode. Maar ze is nog steeds niet op haar mondje gevallen. “Ik weet daar niets meer van”, zegt Godelieve. “Ik weet ook niet hoe of van wie ik het virus zou kunnen gekregen hebben. Dat weet niemand. Jonge mensen kunnen het gehad hebben zonder het te weten. Dan passeert dat gewoon.”
Ondanks haar gezegende leeftijd en het feit dat ze ruim tien dagen heel ziek was, ziet ze er nog heel goed uit. “Dat is werken en kloek zijn”, vertelt ze. “Ik heb altijd geboerd, dus ik ben veel in de gezonde buitenlucht geweest. Misschien is het daardoor dat ik zo lang blijf leven. Ik ben nooit bang geweest. Waarom zou ik? De dood komt als je er niet aan denkt. Ik heb wel enkele keren gedacht dat dit het einde was. Ik zeg altijd: als je dood moet, dan ga je dood. Dan is het gedaan.”
Twee pintjes per dag
Het personeel was uiteraard onder de indruk. “Ze zeiden dat ik een enorm kloeke madam was”, lacht Godelieve. “Je moet overleven en je moet je kloek houden. Je moet niet te veel eten, maar je moet eten. En een pintje drinken. Twee per dag. Dat is gezond.”
Ook in het ziekenhuis hield Godelieve vast aan haar gewoonte van twee pintjes per dag. “Toen ze weer een beetje normaal was, moest ik iedere keer de menu doorgeven. ‘s Morgens en ‘s avonds kwamen er pintjes bier op tafel”, knikt Danny.
“Gewone pintjes, hé. Geen speciaalbier. Ik ben ook maar een gewone mens, dus geef mij maar gewoon bier”, pikt Godelieve in.
Alles komt van zelf. Je mag niet opgeven. Daar is je leven voor. Als je opgeeft, is het gedaan. Zelf heb ik nooit gedacht aan opgeven.”
Een gewone mens? Dat neem je misschien best met een korrel zout. In 2018, op 104-jarige leeftijd, maakte Godelieve nog een duoparachutesprong en vorig jaar reisde ze met Danny voor zeven dagen naar Lourdes. “Ik spring nog liever uit een vliegmachine dan dat ik nog eens corona krijg”, grapt ze. “Dat is gemakkelijker. Je moet gewoon maar vliegen.”
Het is duidelijk dat corona ook haar gevoel voor humor niet klein kreeg. “Je mag je gevoel voor humor nooit verliezen. Heb jij ooit uit een vlieger gesprongen? Waarom niet? Als je oud bent, ga je niet meer durven.”
Vorig jaar vierde Godelieve nog haar 105de verjaardag met veel toeters en bellen in Huize Zonnelied, dit jaar ging haar 106e verjaardag er minder feestelijk aan toe. Ze kreeg wel een stuk taart, een boeket bloemen van het Ieperse stadsbestuur en veel kaartjes.
Ter Duinen Nieuwpoort
“Dat taartje zegt mij niks”, zegt Godelieve. “Dat heb ik aan Danny gegeven. Er zijn nog veel dagen. Ik ben nog lang niet dood en mijn 107de verjaardag zullen we dan wel dubbel vieren. Zo snel zijn ze nog niet van mij af”, knipoogt Godelieve.
Voorlopig keert Godelieve niet meer terug naar Huize Zonnelied. “We gaan dat niet riskeren”, zegt Danny. “Er zijn daar nu in totaal vijftig besmettingen, bewoners en personeel samen. Ik heb de coördinerende arts aan de lijn gehad. We gaan daar niet aan beginnen. We gaan nu naar Ter Duinen in Nieuwpoort, een centrum voor mensen die nog een beetje op krachten moeten komen. Het was de enige plek waar ze naartoe kon dat ze kende omdat ze daar ooit eens familie bezocht heeft.”
In Huize Zonnelied moest ze bovendien meestal op haar kamer blijven. Gemeenschappelijke activiteiten waren er niet meer. “Ik had daar geen last van. Ik verveel me toch nooit, zo lang ik maar mijn telefoon had zodat ik de kinderen en kleinkinderen kan bellen”, zegt ze. “Ik ga wel mijn vrienden in Zonnelied missen.”
Nooit opgeven
“De enige tijd dat ze het echt heel moeilijk had was maart, april en mei. Normaal ga ik iedere dag op bezoek, gaan we wandelen, kwam ze in het weekend naar huis… maar toen kon ik meer dan twee maanden helemaal niet meer gaan. Dat was ze wel beu. Maar die tijd is ze helemaal vergeten”, zegt Danny.
Na bijna drie weken in het ziekenhuis mocht ze eindelijk nog eens buiten. Wat is het eerste dat ze zal doen? “Een keer goed adem nemen. Eindelijk in de gezonde lucht, als er nog gezonde lucht is. Anders moest ik heel de tijd met een mondkapje zitten”, zegt Godelieve, die nog advies heeft voor generatiegenoten die ook het virus te pakken krijgen. “Kalm zijn en afwachten. Alles komt van zelf. Je mag niet opgeven. Daar is je leven voor. Als je opgeeft, is het gedaan. Zelf heb ik nooit gedacht aan opgeven.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier