“The Happy Family”

Vandaag woensdag 15 mei is het de internationale dag van het gezin en naar aanleiding daarvan schreef Dominique Van Merris onderstaande ode aan het gezin. De Brugse huismoeder is voorzitter van Vincentiusbeweging West-Vlaanderen.

Een zestal jaar geleden waren wij met onze vier kinderen op doorreis in Amerika. In Salt Lake City, de bakermat van de Mormonen, werden wij overspoeld met het ideaalbeeld van het gezin. Bij een rondleiding in de tempel werden wij opgehemeld als “such a great family”. Ook onderweg kregen wij een gratis maaltijd voorgeschoteld omdat we een “happy family” waren. Als er nu thuis iemand ruzie maakt, scanderen wij met de nodige sarcasme: “Happy Family“.

Maar wat betekent een gelukkig gezin? Gezin, is dit nog van deze tijd? Is het eigenlijk wel een geluk te mogen opgroeien in een gezin? En wat is dat, een gezin? Er zijn geen éénduidige antwoorden in een steeds maar complexer wordende wereld.

Voor mij als moeder is een gezin de plek waar je thuis komt

Om het een beetje met een boutade te zeggen, voor mij als moeder is een gezin de plek waar je thuis komt. Een plaats waar je onvoorwaardelijk telkens terug welkom bent. En dat is niet vanzelfsprekend! Je wordt niet afgestraft of buiten gebonjourd als je een fout maakt, of misschien ook wel meerdere fouten. En dat is uniek: niet in het professioneel leven, op sociale media en zelfs niet bij vrienden heb je dezelfde ruimte ter beschikking als in je gezin om te vallen en op te staan. Het is verre van elke dag rozengeur en maneschijn, maar het is een levens-leerschool. We leren met elkaar omgaan en samen leven. Op de schouw bij mijn ouders staat er een kaarshouder met de toepasselijke spreuk van Augustinus: “La mesure de l’amour c’est l’amour sans mesure“.

In ons gezin worden – zoals in de politiek – ook wisselende allianties gemaakt, met wisselend succes. Eén van ons maakt soms een moeilijke periode door, maar wordt er dan terug bovenop geholpen door de andere. Maar bovenal proberen wij er een vleugje humor bovenop te dresseren zodat alles wat “lichter” (zowel in de betekenis van zwaarte en helderheid) wordt.

I’ve got no roots?

Het gezin is terug van weggeweest. Vanaf de jaren ’70 moest het gezin aan populariteit inboeten. Ik heb de indruk dat het vandaag opnieuw een prominentere rol begint te spelen in onze samenleving. Het gezin is een radertje in de familie, onze “roots”. Er is op vandaag een tendens om terug te gaan naar waar wij vandaan komen. De roep van adoptie-kinderen om hun biologische ouders te mogen kennen, is hier niet vreemd aan.

Mijn nicht is na haar studies in Portugal gaan wonen. Haar ouders zijn op jonge leeftijd overleden. Nu mailt ze regelmatig naar mijn vader met vragen over onze familie. Ze is benieuwd naar wat haar (bet-), (overgroot-), (groot-)ouders hebben meegemaakt. Ze wilt dieper graven naar wat deel uitmaakt van “haar verhaal”. Dat is begrijpelijk, want we willen onszelf een unieke plaats geven in deze complexe kosmos.

Elk gezin staat niet op zich en maakt deel uit van een groter geheel. We mogen ons niet blijven opsluiten in ons coconnetje. Een gezin is telkens thuiskomen en terug loslaten. Misschien is dit wel wat van het gezin terug een hip merk maakt: de leden hebben het privilege met een warme bagage en met open vizier de grote, wijde wereld tegemoet te gaan en te mogen ontdekken.

(Dominique Van Merris, voorzitter Vincentiusbeweging West-Vlaanderen)