Ik heb zo wa-wa-wa-waanzinnig gedroomd. In mistige tijden als deze, waar de (examen)stress als een spook door ons huis waart, heb ik er last van: slapeloosheid. Hoe langer de nachten, hoe korter mijn slaap en hoe dikker de wa-wa-wa-wallen onder mijn ogen. Bovenal: hoe grilliger mijn dromen. Dan droom ik dat ik schrijf en schrijf ik wat ik droom.
Worst nightmare: mijn diploma blijkt nietig verklaard en om mijn plaats in de maatschappij te garanderen moet ik terug naar school. Maar ik ben volwassen, probeer ik nog, maar het volgende moment – zo gaat dat in een droom – hoor ik de stem van de leerkracht lichamelijke opvoeding al drillen. Heb ik mijn turnzak wel mee? Harkerig bungelend aan het sportraam, nog voor ik goed en wel de kans krijg af te studeren, schrik ik wakker. Rustig maar, Stefanie. Het leven staat niet op punten. Je zal deze column niet terugkrijgen vol verbeteringen in rode balpen, een zes op tien, en de opmerking dat het echt wel beter moet. Rustig, het was maar een droom…
Komende woensdag, op de letterlijk langste nacht van het jaar, buigen we ons met de Kunstacademie over het thema van de nacht en al zijn duistere facetten. Hiervoor trekken we naar Wa-wa-watou: wervelend dorp in de zomer, geducht slapend trekgat in de winter. Behalve komende woensdag dus, wanneer Watou vervelt tot city that never sleeps! Zet je schrap voor een onvermoeibare improvisatiemarathon en kom genieten van onze dromenvangers die je zalige wensdromen in het oor fluisteren. Of laat je rustig maar in slaap zingen op één van onze yogamatjes. Sweet dreams… en vergeet vooral je turnzak niet.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier