Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag staat hij stil bij Frank Vandenbroucke, niet enkel bij de politicus die zijn politieke hergeboorte viert, maar ook bij de betreurde wielrenner. Maandag is het exact 11 jaar geleden dat hij het leven liet in een troosteloos kamertje in Senegal. Politicus Frank mag altijd antwoorden: karl@kw.be
Beste Frank & Frank,
Ik heb jullie namen altijd aan mekaar gelinkt. Telkens de naam Frank Vandenbroucke viel, dacht ik aan een coureur én aan een politicus. Maar grotere tegenpolen kon je in het universum niet vinden. Een afgemeten academicus ver weg van deviant gedrag aan de ene kant, een wielrenner verslaafd aan seks en drugs aan de andere kant. Bij de ene dacht ik al 11 jaar niets meer, bij de andere verdwaalde ik al even lang in oude wielerverlangens. En toch, Frank & Frank, hadden jullie veel meer gemeen dan ook maar iemand kan vermoeden. Eén van jullie zou 2009 niet overleven. Letterlijk. Helaas. Maandag is het al 11 jaar geleden dat je het leven liet in een klein kamertje in Senegal, beste Frank. Ik weet nog perfect waar ik was toen het nieuws van je overlijden België overspoelde. Ik stond op een tennisterrein in Gistel. Het uurtje ontspanning was nog maar net begonnen en werd niet verdergezet. Verslagen eindigde ik op een barkruk, met een pint en veel vragen.
Weet jij nog wat er met jou in de politiek gebeurde in datzelfde jaar, Frank? Vast wel. Je werd begraven in de Wetstraat. Figuurlijk in jouw geval. Gelukkig. Je was Vlaams minister van onderwijs en vorming en viceminister-president. Bij de verkiezingen van 7 juni haalde je enorm veel voorkeurstemmen in Vlaams-Brabant. Een nieuw ministerschap leek een zekerheid, maar sp.a-voorzitter Caroline Gennez besloot om je niet meer voor te dragen. Broeder- en zustermoorden bij politieke partijen zijn van alle tijden. Elf jaar na datum ben je politiek verrezen. Sinds vorige week ben je vicepremier en minister van volksgezondheid en sociale zaken in de federale regering-De Croo. Het gevoel dat je nu hebt, moet aanleunen tegen de overtreffende trap van voldoening. Om het in een wielermetafoor uit te drukken: een paar rustige wedstrijduren werd je niet gegund. Je moest onmiddellijk de finale in om een reeks onpopulaire maatregelen te communiceren. Vanuit horecamiddens kreeg je de wind meteen van voor, maar je bracht de boodschap wel glashelder en in onberispelijk Nederlands. Je straalde vertrouwen uit en laat dat nu net zijn wat we nodig hebben. Iemand die we geloven. Ik ben blij dat je terug bent, Frank.
Ik zou er een been voor over hebben, mochten we jou ook kunnen terugbrengen, Frank. Wat zou je genoten hebben van de manier waarop er nu wordt gekoerst. Fietsen zoals er op gitaarsnaren wordt gejengeld. Helemaal jouw stijl. Onberekend gas geven en zien waar je uitkomt. In je beste jaren straalde je alles uit wat echte koersliefhebbers van een idool verwachten: malende beentjes, jeugdige frisheid en grote beloften die werden nagekomen. Soms leek het alsof je met een zelfaangedreven achterwiel aan het bollen was. Zo goed was je. Ik kan je vertellen dat de naam Frank Vandenbroucke in koersmiddens nog altijd geproefd wordt met kwijl op de lippen. Jammer dat je het slachtoffer werd van je eigen dwanggedachten en de niet onder controle te krijgen epidemie van randfiguren die rond het wielrennen hangen. Ik hoop oprecht dat je op die 12e oktober van 2009 de rust gevonden hebt waar je al een hele tijd naar op zoek was.
En wat jou betreft, meneer de minister. Ik hoop oprecht dat jij ons door deze moeilijke crisis loodst. Het landschap ziet er voor de komende maanden zeer gearticuleerd uit, maar als ik je morfologie bekijk, moet jij ook wel een berg over kunnen.
Warme groet voor jullie beiden,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier