Jos Bogaerts was een volksfiguur die op zijn eigen manier kleur gaf aan de regionale journalistiek

Dag Jos,

Deze week is het ongeveer vijftien jaar geleden dat ik je leerde kennen. Niet veel later zouden we voor het eerst echt samen op reportage gaan. Rodenbach Carnaval. Altijd een hele belevenis. Je ongezouten commentaar op de verkleedpakken en praalwagens zorgden voor de kers op de taart. Geen betere kennismaking mogelijk.

Sindsdien volgden duizenden opdrachten. Op donderdagavond of zaterdagvoormiddag stond je erop om de foto’s over te nemen van collega Stefaan. Net zoals je er een erezaak van maakte om de vele jubilarissen en trouwers te vereeuwigen voor de krant. Je trok zelfs jarenlang als fait divers-medewerker rond. Dag én nacht. Een job waar heel wat jonge mensen hun neus voor ophalen, maar jij deed het toch.

Tuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn. Er waren al eens verzuchtingen of ontgoochelde telefoontjes, van beide kanten. Soms kon je al eens brommen, was er een discussie, maar even later was alles weer vergeten en vergeven. Dat wisten we allebei.

Naast de vele professionele contacten, waren er ook heel wat informele ontmoetingen. Met de perskring of een babbeltje na een persconferentie. Het was een eer om erbij te zijn tijdens de viering van 50 jaar Jos als fotograaf. Of om je huwelijk met Rita vanop de eerste rij te kunnen aanschouwen. Je verdiende het om opnieuw gelukkig te zijn ‘op je oude dag’.

Je was een volks figuur met het hart op de juiste plaats, altijd bereid om te helpen of in de bres te springen. Apetrots op al je verwezenlijkingen. Of het nu voor de vaderlandslievende verenigingen was, binnen de pers of op persoonlijk vlak. Je bracht op je eigen manier kleur in de regionale journalistiek. Die ‘touch of Jos’ zullen we missen. Het ga je goed.