Het valt meteen op als je de eerste vijf pagina’s van deze Zeewacht erop naslaat: acties voor het goede doel blijven als paddenstoelen uit de grond schieten en blijven succesvol. Op 11 november staat een zwembenefiet op het programma voor de door het noodlot getroffen familie Hens, ouders van de ‘bijzondere medewerkers’ van Duinhelm begonnen ook een actie om de soep- en lunchbars Lucien en Lizette, de ergste slachtoffers van de gasexplosie, weer te kunnen opstarten.
Het staat een beetje haaks op het algemene beeld dat nogal dikwijls leeft van onze samenleving. Groeiend individualisme, gebrek aan gemeenschapszin, een teruglopend verenigingsleven. Afgelopen weekend zag ik nog een geval van agressie tegenover de treinbegeleider op de trein van Gent naar Oostende. Dat soort voorvallen bevestigen het beeld Dikwijls lijkt dat beeld ook te kloppen, maar elke week opnieuw mogen wij ook schrijven over bewijzen van het tegendeel. Zoals ook deze week. En gelukkig maar, want het toont aan dat heel veel mensen nog altijd het hart op de juiste plaats hebben. “Wij zijn een familie en willen er zijn voor elkaar”, zo zeggen de waterpolospelers van ROSC, die het zwembenefiet op poten zetten. Warmer kan het niet meer worden.
“Als er iets gebeurt dat mensen diep raakt, dan schieten ze massaal in actie”
Veel grote middenveldstructuren – verenigingen, belangenorganisaties, de Kerk… – beleven niet echt hoogdagen. Voor langdurige engagementen in besturen is het dikwijls lang zoeken naar gegadigden. Maar zeker is wel: als er iets gebeurt wat mensen diep raakt en zeker als ze zichzelf erin herkennen, dan schieten ze massaal in actie. Met Facebook en andere sociale media als luidspreker. In een mum van tijd worden zo een pak mensen gemobiliseerd en gebeuren er heel mooie dingen. En ook al neemt dat het verdriet en de miserie niet weg, het biedt toch veel troost bieden en betekent een grote steun voor wie door het noodlot is getroffen. En zo blijkt de wereld toch nog een warme plek.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
