“Dit is hoe ik mijn emo-tv het liefst voorgeschoteld krijg: eerlijk, genuanceerd en evenwichtig”

‘Helden van Hier: in de Lucht’ ging woensdagavond met een euhm, pilootaflevering van start op VTM. KW-redactrice Nancy Boerjan keek en zag dat het verdraaid goed was.

Nadat ik op VTM eerder al was blijven plakken aan de helden van het vuur – de jongens van de Gentse brandweer dus -, kon het niet anders of ik wilde ook zien wat de opvolger daarvan, ‘Helden van Hier: In de Lucht’, in petto heeft.

Meer van hetzelfde uiteraard: de werkzaamheden van deze keer zes spoedartsen, vijftien spoedverplegers en enkele piloten die drie, vier keer per dag de helikopter in duiken om levens te gaan redden of toch tenminste mensen die in penibele omstandigheden verzeild raakten, bij te staan. Mooi en dynamisch in beeld gebracht.

Meer van hetzelfde dus, en gelukkig maar. Want dit is hoe ik mijn emo-tv het liefst voorgeschoteld krijg: eerlijk, genuanceerd en evenwichtig. Want ja, natuurlijk is dit emo-tv. Zowat met je neus op de feiten meelevend met de euforie als het team een patiënt gered heeft, met de verslagenheid wanneer dat niet lukt, met de bizarre situaties waartoe reddingsacties kunnen leiden, met de soms pakkende, soms besliste, soms grappige manier waarop hulpverleners met elkaar en hun patiënten omgaan. Laurette en haar muntjes zijn voor mij nu al een van dé tv-momenten van het jaar. Maar ook de manier waarop de camera de stille paniek van de vader vastlegt, als zijn zoon na een dom ongeval in de ondiepe zee zijn benen niet meer voelt. Of de steun die de arts zoekt als ze beslist de reanimatiepoging na een half uur stop te zetten. Denkt iedereen erover zoals ik?

Passie, actie en alles wat menselijk is: dit is beslist en zeker weten emo-tv. Maar dan van het soort waar ik warm van word. Van pure bewondering voor wat de hulpverleners elke dag opnieuw presteren. Niet dat ze daar overdreven voor gelauwerd worden doorgaans; de helidienst draait grotendeels op… vrijwilligers. Daar heeft de federale overheid immers geen geld voor. Als deze reeks alleen al op dát vlak ook een duwtje in de goeie richting zou kunnen geven, heeft-ie zijn bestaansreden al meer dan verdiend. Dus mocht u nog twijfelen aan wat ik van ‘Helden van Hier’ vind: ik ben fan!

En dan ga ik nu even rustig in katzwijm vallen. Van pure bewondering.

(Foto’s VTM)