Op 12 februari, een maandagochtend, sloeg bij de Bredense familie Singh het noodlot toe: door een kortsluiting in de droogkast brandde hun woning in de Henri Zwaenepoelstraat in een mum van tijd volledig uit. Zes maanden later blijft het behelpen. “Een heel overweldigend gevoel, zo opeens alles kwijt te zijn.”
Het gezin werd na de brand eerst een tijdje opgevangen bij familie, vandaag wonen vader Jagroop (67) en moeder Sandrine (48) samen met hun jongste dochter Aïsha (13) tijdelijk in een huurwoning in de Buurtspoorwegstraat. De oudste dochter Shana (24) verliet het nest. “Ik ben gaan samenwonen met mijn vriend, want het huis is te klein voor vier. Maar de noodwoning die de gemeente ons na de brand aanbood, was nog kleiner”, zegt ze. Meteen na de brand zette Shana zelf een crowdfunding en inzamelactie op. “De hulp kwam van overal: meubels, huisraad, kledij… Papa heeft nog nooit zoveel kleren gehad als nu”, grijnst ze.
Herinneringen
“Kleren kan je opnieuw kopen, maar al die herinneringen… We hadden in de loop der jaren veel mooie souvenirs verzameld uit India”, zegt vader Jagroop met iets van weemoed in zijn blik. “Af en toe ga ik nog eens terug naar ons oude huis. Ik heb nog altijd een sleutel. Dan zit ik daar gewoon wat voor me uit te staren, soms uren aan een stuk, en komen er allerlei herinneringen boven. Weet je, ik heb mijn hele leven hard gewerkt en het is niet altijd even gemakkelijk geweest om hier als immigrant iets op te bouwen. Op minder dan een half uur tijd was alles weer weg.”
Ook de andere gezinsleden hebben het er nog steeds moeilijk mee. Het gezin woonde al 22 jaar in het huis in de Henri Zwaenepoelstraat. “Nooit gedacht dat het zes maanden later nog altijd zó moeilijk zou zijn”, zegt Shana. “De eerste dagen zit je in survivalmodus, blijf je gaan op adrenaline. Pas later begin je ten volle te beseffen wat het betekent om al je bezittingen én je vaste woonplaats kwijt te zijn. Een heel overweldigend gevoel is dat – een beetje zoals rouwen. Je huis is een veilige haven, een toevluchtsoord. En dan plots is dat er niet meer…”
Vader Jagroop deed er in de loop der jaren ook verschillende renovaties. “Zo maakte hij van ons huis een echte thuis. Mijn zus en ik hebben zelfs nooit een andere thuis gekend. Heel ons jonge leven heeft zich tussen die vier muren afgespeeld: er stonden van die groeistreepjes op het behang. Het zal dus nog wel even duren vooraleer alles weer bij het oude is. Als dat al ooit gebeurt, tenminste.”
Trauma
Shana was die bewuste maandagmorgen in februari al op haar werk toen de brand ontstond. “Ik was de zondagnacht bij mijn vriend Sandro blijven slapen en ’s ochtends al heel vroeg vertrokken. Even over tienen kreeg ik op mijn werk plots een paniekerig telefoontje: Kom direct naar hier, jullie huis staat in brand! Sandro’s oom woont in onze straat en had hem opgebeld”, vertelt Shana, die in zeven haasten naar huis reed. “Zeebrugge is toch wel een eind, en zeker in nood. Ik wist op dat moment immers nog niet hoe erg het was, of mijn ouders en zus wel ongedeerd waren. Je gaat al uit van het ergste”, klinkt het.
De brand was ontstaan aan de droogkast op de bovenverdieping. “Ik was beneden in de keuken mijn koffie aan het drinken”, zegt vader Jagroop. “Mijn vrouw zat boven vast in de slaapkamer en ik geraakte niet meer tot bij haar. Zo snel ging het allemaal.” Shana haar ouders en 12-jarige zus Aïsha werden met rookintoxicatie afgevoerd naar het ziekenhuis, maar werden daar later weer ontslagen. “Mama was er het ergst aan toe. Ze had diepe tweedegraads brandwonden aan de onderkant van haar voeten, want ze liep nog in slaapkledij rond. Ergens ook logisch dus dat zij het meest getraumatiseerd is door de brand. Ze heeft er het langst van allemaal ingezeten. Maar ook mijn zus is erg dapper geweest: zij klom op eigen houtje uit het raam van haar slaapkamer op de tweede verdieping. De buren hadden de rookontwikkeling opgemerkt in de straat en kwamen meteen toegesneld met een ladder”, aldus Shana.
Terugkeren of niet?
Binnenkort starten de renovatiewerken aan het uitgebrande huis. “Mama en papa staan nu voor de moeilijke keuze: terugkeren of niet? Papa wil dat wel, maar bij mama ligt het moeilijker. Zij kan er ook nog altijd moeilijk over praten. Als ze buiten brandweersirenes hoort, komt het allemaal weer naar boven. Maar kijk, iedereen leeft gelukkig nog”, glimlacht Shana.
Het gezin troost zich ook met die gedachte: het had allemaal nog veel erger kunnen zijn. “Aïsha is haar pettencollectie kwijt, ikzelf mijn boeken. Maar we hebben elkaar nog. Sinds de brand belt papa me bijna dagelijks, en we eten ook zoveel mogelijk met het hele gezin samen. We hadden al een hechte band en nu is die nog hechter”, besluit Shana.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
