In zijn dertig jaar bij de brandweer bleef kapitein op rust Raf Decombel gespaard van brand in eigen huis, tot afgelopen donderdagochtend. Een nieuwe tegenslag voor de klaroener, die geen Last Post meer blaast door een recente val. “Maar ze zijn me nog niet kwijt.”
“Mijn vrouw was gaan werken en ik vertrok om 8.35 uur voor een boodschap. Nog geen drie kwartier later trok ik alweer huiswaarts en reed ik door een rookpluim die kwam aangedreven uit mijn straat”, vertelt hij. “Toen ik dichter reed, zag ik plots dat het bij mij te doen was.”
Ter hoogte van de garage die aansluit op de woning sloegen vlammen naar buiten. “Ik vermoed dat de automatische garagepoort opende door de kortsluiting. Zo kreeg de brand veel zuurstof en ging alles enorm snel. Er weerklonk een luide knal van een fles lasgas, die ontplofte en een gat sloeg in de muur. Ik stond twee minuten te wachten op de komst van mijn oud-collega’s en vrienden van de brandweer en kan nu getuigen: dat voelt verdomd lang aan. Door mijn drie decennia bij de brandweer weet ik wel wat de impact van een brand kan zijn. Toch hoopte ik dat het niet zo erg zou zijn, toen ik heel het huis ging bekijken.”
Alles gitzwart
De brandschade bleef grotendeels beperkt tot de garage, maar de hoge temperaturen, de rook en roetdeeltjes maken de rest van het huis maandenlang onbewoonbaar. “Alles is gitzwart”, wijst Raf na een dag vol labeur.
“Onze diepvriezer ging niet open tijdens de brand en zelfs daarin zit het vol met roet: het kroop tot in de dichtgemaakte plastic zakjes van ons diepgevroren vlees. Het is onvoorstelbaar, maar het is wat het is.”
Eén geluk
Met zijn vrouw bouwde Raf, architect van beroep, hun huis aan de Rijselseweg in 1990. “We kunnen elders overnachten, maar ik heb één geluk: ik kan bij mijn vrouw slapen. Anders zou het veel erger aanvoelen.”
Menig Ieperling en oorlogstoeristen vanuit de hele wereld kennen Raf als een van de zes klaroeners, die de Last Post blazen. “Helaas sta ik al een poos niet meer aan de Menenpoort. Een half jaar terug viel ik met mijn step aan de overkant van mijn straat. Ik brak mijn sleutelbeen en moest een operatie ondergaan. Na vier weken kon ik in principe weer blazen, maar niet veel later kreeg ik last: de chirurgisch aangebrachte schroeven waren losgekomen en er ontstond een ontsteking. Sindsdien krijg ik mijn klaroen zelfs niet op mondhoogte. Ik blijf revalideren, ze zijn me nog niet kwijt.”
Didactisch materiaal
Het koppel voelt zich gesterkt door veel berichten van steun. “De politie, Fluvius en de oud-brandweercollega’s gaven het beste van zichzelf. Ik ben iedereen dankbaar voor de hulp. De oorzaak kan in kleine dingen zitten en gaan we dat ooit zeker weten? Het parket gaat uit van een accidentele brand en stuurde geen deskundige ter plaatse. Die ontplofte fles lasgas gaan de vrienden van de brandweer in hun kazerne gebruiken als didactisch materiaal.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
