Johan en Katia likken de wonden een dag nadat hun woning bijna volledig in vlammen is opgegaan. We treffen ze voor hun huis. Ze kunnen nog steeds niet geloven wat zich hier maandagavond heeft afgespeeld. “Verschrikkelijk, maar we kunnen niet bij de pakken blijven zitten”, zegt Katia.
Een zware brand zette maandagavond de hele Vuurtorenwijk in rep en roer. Een dikke pak rook voorspelde weinig goeds. De brandweer had dan ook de handen vol met de bluswerken. Vier korpsen – goed voor een veertigtal manschappen – deden er alles aan om het huis van de veertigers te redden, tevergeefs. “Ik was beneden en had niets door”, vertelt Katia. “Toen ik naar de gang ging, rook ik precies een brandgeur. Vanaf dan ging het razendsnel.”
Buren waren ondertussen al aan het zwaaien en ook Katia had meteen door dat de vlammen zich razendsnel door haar woning verspreidden. “Ik heb nog enkele gitaren en twee laptops kunnen redden, maar meer tijd was er niet”, zegt de vrouw die muzikante en auteur is in het dagelijks leven. “Op dat moment kwam ook mijn man Johan thuis. Hij had de rookwolk al gezien, maar had pas door dat het ons huis was, toen hij voor de deur stond.”
De schade aan de woning is enorm. “Die is compleet verloren, we zijn zo goed als alles kwijt”, zegt Katia met een diepe zucht. De vrouw laat ons een kijkje nemen in haar woning. Het water sijpelt nog langs de muren. Sporen van de bluswerken van maandagavond. “Weet je dat we een tweetal weken onze schoorsteen hebben laten reinigen? En nu ontstaat er een brand in de schouw? Dat moet je mij eens uitleggen. We gaan nu bekijken welke en of we eventueel stappen kunnen ondernemen. Voorlopig worden we een beetje geleefd. Het is allemaal nog zo vers.”
Dankbaar
Uiteindelijk kon Katia zich op tijd uit de voeten maken. “Ik ben blij dat dit niet ’s nachts gebeurd is en dat we op dat moment wakker waren. Anders waren de gevolgen misschien veel erger geweest. Ook onze buren zijn we erg dankbaar. Die hebben ons meteen opgevangen. We kunnen op onze buren en vrienden rekenen en daar zijn we heel dankbaar voor. Ook de brandweer zijn we dankbaar. Ondanks de moeilijke situatie en de hevige brand hebben ze er alles aan gedaan om ons huis te redden.”
Katia en Johan hebben ook een poes, maar die lijkt na de brand verdwenen. “Ik hoop dat iemand hem vindt. Het gaat om een rosse lapjeskat met witte poten en een witte buik. Als iemand die vindt, dan mogen ze die bij onze buren afgeven. Ik zou die mensen verschrikkelijk dankbaar zijn. Het komt er nu op aan om alle schade te laten vaststellen en ons huis herop te bouwen. Voorlopig kunnen we bij familie terecht. Volgens wat we gehoord hebben zullen we pas tegen volgende zomer terug ons huis kunnen betrekken. We zullen dit een plaats moeten geven. Die beelden vergeten we echter nooit meer, denk ik. Maar we proberen positief te zijn en vooruit te kijken. Dit wordt ooit weer onze thuis”, besluit Katia.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
