Een speciaal plekje in de natuur voor stilte en troost. Vijf vrouwen konden dit realiseren in een bos bij hun dorp in Heuvelland. Een van hen is Marijke (50). Ze zag in haar twintig jaar als huisarts veel patiënten passeren, die troost zochten in haar consultatieruimte. “Maar de natuur is een andere omgeving om troost te vinden”, zegt Marijke, die dat zelf ervaarde toen ze afscheid moest nemen van de vader van haar kinderen, haar zus en haar dokterspraktijk door ziekte.
Marijke Vandekerckhove, een alleenstaande moeder van vier uit het Heuvellandse dorp Wijtschate, speelde al een poos met het idee om een plaats in de natuur in te richten als een lokaal oord van stilte en troost. Dat de natuur helpt, blijkt uit haar eigen ervaring.
“Het overlijden van de vader van mijn kinderen en van mijn zus waren zeer ingrijpend”, vertelt ze. “Na een carrière van twintig jaar als huisarts werd ik geconfronteerd met een langdurige ziekte, waardoor ik ook afscheid moest nemen van mijn werk. Ik belandde in een situatie, waarin niets nog hielp. Soms geraakte ik fysiek niet uit mijn bed. Maar dan zet ik mijn raam open. De wind, zingende vogels, een miauwende kat, de natuur helpt mij.”
Kleine vallei
Toen de coranacrisis uitbrak werd het idee voor een natuurlijke troostplek plots concreet na de oproep van vrouwenorganisatie Ferm en dankzij de hulp van vier andere sterke vrouwen uit Wijtschate.
“Aan de rand van de dorpskern ligt het Kampagnebos, dat sinds kort in handen is van Vlaams Agentschap Natuur en Bos”, aldus Marijke. “We namen contact op met de boswachter en vonden samen een mooi plekje, dat uitkijkt op een kleine vallei. Je wordt er als het ware in het bos getrokken. Het agentschap maakte het bospaadje vrij toegankelijk en verfraaide de ingang met jonge wilgentakken. Er werd wat extra hulst aangeplant en een bankje geplaatst. Meer moet dat niet zijn, want de natuur doet de rest. Er staan drie woorden op de bank: ‘omarm’ wat pijn doet, ‘troost’ je in de natuur en ‘koester’ mooie herinneringen of gedachten die hieruit voortkomen.”
Wegvluchten van dagelijks leven
Het paadje wordt vaak bewandeld in deze coronaperiode, ook door wie troost zoekt zoals Marijke. “Verlies is vaak onherroepelijk”, zegt Marijke.
“Zelfs schijnbaar eenvoudige tegenslagen kunnen heftig zijn, zoals de breuk met een eerste lief of mislukte examens. De reden voor je verdriet doet er niet toe. Iedereen wordt ermee geconfronteerd en moet dit erkennen en herkennen, want sommigen worden er ziek van. Ze blijven het meeslepen en kunnen het niet onder woorden brengen. Dit bos spreekt genoeg om pijn te leren dragen. Op deze troostplek kan je even wegvluchten van je dagelijks leven en verbondenheid vinden met anderen. Zoals ik die vond met deze vier vrouwen. Van zodra verdriet doorleefd is, komt er ruimte voor iets nieuws. Zo sta ik nu te leven: met de blik op de toekomst, van dag tot dag.”
(TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
