Na Gloria heeft nu ook Guido het beroemde zeearendsnest van De Blankaart verlaten, net voor de babyborrel van zondag. De buurt zorgt ervoor dat meter Maaike Cafmeyer en peter Wim Willaert kunnen toosten bij Madeleine. “Dit geknutseld kuiken is een eerbetoon aan onze overleden cafébazin.”
Gloria vloog enkele dagen geleden uit, woensdagvoormiddag heeft kleine broer Guido het eerste zeearendsnest van ons land verlaten in natuurgebied De Blankaart bij Woumen. Conservator Guido Vandenbroucke kon beelden nemen.
“Hij vloog richting het eiland en verdween uit zicht. Gloria hebben we nog niet teruggezien, maar we denken te weten waar ze zit. Ouders Paul en Betty zagen we daarnet terugkomen naar het nest om te eten.”
Babyborrel met BV’s
De vraag rijst of de kuikens komende zondag kunnen aanschouwd worden tijdens de publieke babyborrel met meter Maaike Cafmeyer en peter Wim Willaert. De buurt anticipeert en pakt uit met een alternatief.
“Ons kuiken zal niet wegvliegen en kan zonder verrekijker bekeken worden vanop deze brug.” José Vanhee vulde dinsdagavond een geknutseld kuiken met stenen op het romantisch boogbrugje van De Blankaart, dé trekpleister voor het zeearendtoerisme in de streek.
Hype
“De hype leeft ook bij ons, de dorpsbewoners”, zegt z’n zoon Stijn. Vanop de brug liet hij met Ringo Neyrinck een rubberbootje met het fopkuiken zakken in het water. Bij valavond peddelden ze naar het standbeeld van de otter in de vijver van De Blankaart. Begin mei heeft deze ‘bende’ van ’t Rooneplezier, een naburig café, aangekleed tot broedende zeearend. Bij het beeld dobbert een nest met ei, in vogelvlucht zo’n 700 meter van het echte nest.
Getrotseerd door bijtende insecten vervingen Stijn en Ringo het ei door het kuiken. “Zorg dat ze mooi naar hier kijkt”, dirigeerde José vanop de brug. Met een touw dat gespannen werd richting oever blijft het nest ter plaatse.
Mascotte
Op de brug kwam Manu Mackelberg aangewandeld met vrouw Veerle Dumont. “Ons dagelijks toertje in De Blankaart, onze grote tuin”, zegt hij. “Op deze idyllische plek bij het kasteel komen we graag kijken hoe het gaat met de zeearenden. Ze doen ons dorp opleven. Kijk nu naar onze otter. Dit standbeeld groeide de voorbije jaren uit tot het Manneken Pis van Woumen, maar we kunnen de verkleedstunt met nest zeker waarderen. Het is een leuke extra attractie. De zeearend is nu even de mascotte van het dorp.”
De conservator ziet het graag gebeuren. “Het zijn kastaars, de buren van ’t Rooneplezier. Aan creativiteit geen gebrek, ze blijven ons verbazen. Maar ze hebben nu wel de lat voor zichzelf heel hoog gelegd. Dat belooft voor als straks de bever arriveert of voor het eerst in meer dan 40 jaar er weer een otter opduikt op De Blankaart. We kijken er al naar uit: uiteraard naar die beesten maar ook naar hun creaties dan.”
Madeleine
De bende moest nog even broeden op een naam. “Het wordt Madeleine”, klinkt het aan de toog van ’t Rooneplezier. “Haar echte naam was Madeleine Vanpeperstraete, maar iedereen noemde haar Madeleine ‘van boers’, de vrouw van boer Vanhee. Zij waren mijn ouders”, vertelt José.
“In die tijd lag nog een boerderij bij dit café. Het is heel mooi dat er nog zoveel respect is voor mijn moeder, ik word er emotioneel van. Madeleine was erg populair. Er wordt nog vaak gepraat over mijn moeder en haar pintjes van één euro.”
Bart, zoon van José en de vierde generatie Vanhee achter de tap van ’t Rooneplezier, schenkt nog enkele Arend-biertjes uit. “Alsof een engeltje dat op je tong pist”, smakt een tooghanger.
“Tijdens de babyborrel houden we een pop-up café in De Blankaart, waar iedereen een Zeearend kan degusteren”, aldus Bart. Een foto van zijn oma hangt hoog aan de muur, alsof de gekende cafébazin nog altijd ’t Rooneplezier overschouwt. “Op Madeleine”, klinkt de bende. “En tot zondag!”
(TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
