“Bruggeling Wim Lybaert? Een toffe mens. Maar hij had last van claustrofobie en kon niet slapen in de piepkleine kajuit van onze eurokotter Z.279 Ramblers”, vertelt de Nieuwpoortse visser Jo Moeyaert. Naar aanleiding van de laatste aflevering van het tv-programma Een jaar op zee bereidde Jo’s echtgenote Natacha Baert van vishuis De Panger aan Kaai 33 maandag een grote vis- en zeevruchtenplateau voor de voltallige VRT-ploeg.
“Een visser heeft twee lieven: zijn grootste liefde is de zee, zijn vrouw komt pas op de tweede plaats”, mijmert Daniël Moeyaert (78). De stamvader van de Nieuwpoortse vissersfamilie kan het weten. Hij heeft 33 jaar lang gevaren.
“Van mijn 14de. Als je weet dat er 265 vaardagen per jaar zijn, reken maar eens uit hoeveel dagen ik aan wal vertoefde. Tussen twee zeereizen in was ik doorgaans amper drie dagen thuis.”
“Mijn vrouw Annie Hautekeete was amper 16 toen ze zwanger werd van onze dochter Brenda. ‘k Heb mijn kinderen nooit zien opgroeien, behalve mijn jongste zoon Jo, die mij vanaf zijn 16de op zee vergezelde.”
Zeeziek
“Het is de zee die je roept, ik heb er geen verklaring voor. De eerste drie maanden dat ik met een garnaalvisser meeging, was ik de hele tijd zeeziek. ’t Hield mij niet tegen. Wat doe je dan op zee? Eten, kotsen en werken.”
“Er was geen wc aan boord, je deed je grote boodschap op het dek in een emmer”
“En voor je grote boodschap had je op het dek een emmer, want in mijn jeugd hadden vissersschepen geen wc”, aldus Daniël Moeyaert, die jaren voor een Oostendse rederij werkte om in de Baai van Liverpool en het Kanaal van Bristol tong, griet, tarbot, pladijs en kabeljauw te vissen. “We waren vaak 28 dagen van huis en kwamen terug met 18 ton tong.”
Vrijheid
Zoon Jo Moeyaert (50) knikt: “Ook ik was vaak zeeziek, toen ik na mijn opleiding aan de Oostendse vissersschool visser werd. Wie aan wal leeft, beseft niet welke vrijheid je als visser geniet. Geen files, geen rode lichten. Wel genieten van het mooie zicht op zee. En natuurlijk dag en nacht hard werken.”
“Samen met mijn jeugdvriend Bernd Baert, die mijn schoonbroer geworden is, kocht ik in 2006 de Z.279 Ramblers van een Heistse reder. Het is een boot uit 1969, de naam verwijst niet naar een oude rock’n roll-groep, wel naar een huisje met een roos in Engeland, waar de eerste eigenaar naartoe vluchtte tijdens WO II.”
Verstrikt in anker
“Dichte familieleden heb ik gelukkig nog niet op zee verloren. Vrienden en verre verwanten langs mama’s kant wel, in de jaren ’80 verging de N.512 op zee. Vier opvarenden overleefden het niet, één bemanningslid werd gered, nadat die 72 uren op een vlot rond robberde. Nu telt Nieuwpoort nog amper vier vissersfamilies.”
“Het vistouw van onze eurokotter Z.279 Ramblers raakte ooit verstrikt in het anker van een olietanker. We waren aan het vissen tussen enkele tankers en kwamen door de wilde zee in aanvaring met een tanker. Ik heb het touw moeten lossen, want anders riskeerde ons vissersvaartuig te kapseizen”, aldus Jo Moeyaert, die sinds een polsbreuk acht maanden geleden niet meer op zee geweest is.
Hij laat voorlopig die taak over aan zijn schoonbroer, terwijl hij aan wal in zijn pakhuis de netten herstelt en administratief werk verricht.
Bijgelovig
Bernd Baert (50) vaart momenteel met twee van zijn drie zonen – Jarno en Yoshi – op zee, aan boord van de Z.279 Ramblers. Yoshi is onlangs papa geworden, zijn vriendin Kiana (21) beviel tien maanden geleden van dochtertje Imaya-Mae.
“Onze eurokotter heeft nog altijd zijn Zeebrugse Z, ook al varen we vanuit Nieuwpoort. Maar het brengt ongeluk als je een boot een andere naam geeft. Vissers zijn heel bijgelovig”, zegt Bernds echtgenote Lindsy Wittrock.
“Elke zeereis is opnieuw loslaten”
Bij elke zeereis is Lindsy ongerust: “Ik zou mijn drie mannen in één keer kwijt zijn! Daar mag ik niet aan denken. Ik probeer er niet van wakker te liggen. Elke zeereis is opnieuw loslaten. En de kans bestaat dat onze derde zoon Jerre (14) over enkele jaren ook meegaat. “
Yoshi wou dat aanvankelijk ook niet. Hij studeerde aan de sportschool. Maar omdat het sportstrand tijdens corona niet plaatsvond, ging hij in de zomer van 2020 eens mee met zijn vader. Sindsdien is ook voor hem de lokroep van de zee onweerstaanbaar….”
Schelletje
Natacha Baert (51), die al 33 jaar getrouwd is met Jo Moeyaert, vult aan: “Ik ben het gewoon om vaak alleen te zijn. Met onze viswinkel De Panger – dat is de benaming van de kist waarin deelvis na elke reis terechtkomt – heb ik mijn handen vol.”
“Verse vis is nieuwe liefde! Zo komt er geen sleur in onze relatie. De drie dagen die mijn man – ik noem hem schelletje – tussen twee zeereizen thuis is, verlopen heel onstuimig en in een roes….” (lacht)
Teveel geld
“Wat mij minder tot lachen stemt, is de Z.279 Ramblers. We hebben dat oude schip voor te veel geld van een Heistse reder gekocht. Die eurokotter heeft ons al enkele honderd duizenden euro’s aan herstellingswerken gekost: slechte wings, een nieuwe kiel. We waren bijna failliet. Dat schip zorgde al voor bloed, zweet en tranen. Een geluk bij God dat ik tien jaar geleden die viswinkel kon opstarten.”
“De liefde dreef mij naar een jonge visser”
“In mijn jeugd droomde ik ervan om modeontwerpster of interieurarchitecte te worden. De liefde dreef mij in de handen van een jonge visser. Ik zorg er nu altijd voor dat mijn viswinkel piekfijn ingericht is. Ik hoop ooit een echte zeereis mee te maken. Bij wijze van proef heb ik al 24 uren mee gevaren.”
“Het deed mij iets op zee, in tegenstelling tot mijn schoonzus Lindsey. Die was de hele tijd zeeziek. Mag ik nog iets kwijt over Wim Lybaert? Die toffe man heeft op televisie een mooi en correct beeld geschept van het vissersleven. Chapeau!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
