Dominique Persoone wordt (even) verpleger: “De spoedafdeling was mijn natte droom”

De Brugse chocolatier Dominique Persoone is vanaf maandag te zien in ‘Een echte job’ op VTM, waar hij samen met enkele bekende collega’s een tijdje meedraait in het ziekenhuis van Aalst. Persoone kreeg meteen de meest pittige afdeling voorgeschoteld: de spoedafdeling. “Hoog tijd dat de overheid de sector meer opwaardeert en beter betaalt!”

Dominique Persoone is van geen kleintje vervaard, dat weten we intussen al. En hij gaat ook geen uitdaging uit de weg. Toen ze belden om mee te doen aan het VTM-programma Een echte job, waar bekende koppen meedraaien in het ziekenhuis, zei de chocolatier dan ook volmondigja. “Al was het wel serieus sjette geven”, weet Dominique. “Eerst volgden we samen een opleiding en dan kregen we elk een afdeling toegewezen. De spoedafdeling was mijn natte droom. Waarom? Dat leek me echt een machtige ervaring en dat bleek uiteindelijk ook zo te zijn. Ik was ook de enige die geen pampers zag passeren, al horen ze liever incontinentiedoeken.(grijnst) Maar voor de rest zag ik wel flink wat bloed en braaksel passeren. Ik kon daar wel tegen, ja. Al voelde ik wel mijn buik ineenkrimpen toen ik zag hoe ze een plasbuis staken bij iemand. Auwtch.”

Niet de eerste dode

Persoone maakte alle shifts mee. “Wat bij momenten heel zwaar was. Als je op twee uur tijd 18 ambulances ziet passeren, dan weet je dat het ploeteren is. Het coolste vond ik evenwel meerijden met de mug. Dat is next level. Al bleek het slachtoffer in kwestie helaas al overleden toen we aankwamen. De productie vroeg of ik geen psychologische begeleiding wilde, maar dat was niet nodig. Het was niet de eerste dode die ik zag. Ik ben na mijn reizen naar Congo en Mexico wel wat gewoon… Maar toch was het erg emotioneel bij momenten. Als je bloed moet prikken bij een baby van acht maanden, en de kamer ernaast kom je bij een honderdjarige terecht… (blaast) Je ziet werkelijk alles passeren: een timmerman die een vinger heeft afgezaagd, een slijpschijf die in een bil belandt of een kind met koorts. Nu ja, ik kom uit de keukenwereld, hé. Dan zie je al eens een accident met een mes en vingers. Ik vond het wel opvallend dat we meteen het serieuze werk voorgeschoteld kregen, al werden we natuurlijk goed begeleid als stagiairs.”

Dominique, mensenvriend pur sang, was op zijn best als hij de mensen kon geruststellen. “Op een gegeven moment kreeg ik wel onder mijn voeten dat ik ook door moest doen, maar je zag veel ongerustheid of paniek bij de mensen. En dan wilde ik die meteen geruststellen. Je voelde de sfeer in de kamer wel veranderen als het écht serieus werd. De stilte bij de hoofdverpleger was dan veelzeggend.”

Nederig

Regelmatig komen er in het nieuws ook berichten van hulpverleners die te maken hebben met agressie. “Ik heb heel vaak de politie zien staan in de gang, zeker bij ongevallen waar alcohol of drugs bij te pas komt. En ik kan ergens wel begrijpen dat als je lang moet wachten, je wel eens gefrustreerd bent. Maar als je pakweg bloed afneemt, moet dat geanalyseerd worden en soms een specialist opgeroepen worden. Tja, dan ben je inderdaad al snel twee uur verder. Al waren er ook veel mensen die erg nederig en dankbaar waren.”

“Het grote probleem is dat er steeds minder huisdokters zijn, waardoor ouders met een koortsige baby dan sneller naar de spoedafdeling trekken. Bovendien zijn er mensen die het niet kunnen betalen en naar de spoedafdeling trekken om dan pas een maand later de rekening te krijgen.”

Ondergewaardeerd

Dominique heeft er ook persoonlijke lessen uit geleerd. Vorige maand gleed hij thuis uit met een gebroken pols als gevolg. “Door het vriesweer was ik lang niet de enige, dus ben ik daar niet gaan zitten omdat ik wist dat het veel te druk zou zijn. Ik heb gewacht tot het eerst ontzwollen was. Maar ik heb vooral geleerd dat de job serieus ondergewaardeerd is. Het is schandalig hoe weinig de overheid doet om de job niet meer op te waarderen. Echt, geef die gasten meer geld, meer congé of stuur ze vroeger op pensioen, maar doé iets. Wat heeft het voor zin als we in de coronaperiode stonden te klappen voor de sector als we nu niets veranderen? Serieus, die gasten die daar werken, dat zijn heuse paracommando’s.”

“Of het iets voor mij zou zijn? Wel, het lijkt me echt een coole job, maar ik ben te oud om nog een carrièreswitch te maken. Mijn moeder heeft heel haar leven in het ziekenhuis gewerkt als medisch secretaresse. Ze zei me na de opnames dat ik eigenlijk ook wel een goeie verpleger zou geweest zijn. De kant van de familie van mijn zus bestaat vooral uit dokters. Op kerstavond was dat gezellig: de ene helft praatte over eten en de andere over ziekenhuizen. (lacht)

Dominique houdt tenslotte ook een pleidooi om meer in te zetten op educatie. “Wist je dat bij een hartaanval echt élke minuut telt? Ik was echt geschrokken toen ik hoorde hoe belangrijk die eerste tien minuten zijn, waarbij veel mensen niet weten wat ze moeten doen. Zet op school één dag per jaar in op EHBO en na die schoolperiode zit dat er echt ingeprent. Ja, meedoen aan dat programma heeft mijn blik in elk geval veranderd. Ik heb nog méér respect en begrip gekregen voor die mensen.”

‘Een Echte Job’, vanaf maandag 16 januari om 20.35 uur bij VTM.