Welkom in het spookstation van Brugge

Nooit lag het NMBS-station van Brugge er zo verlaten en troosteloos bij als vandaag. De meeste shops zijn gesloten en de pendelaars hebben zich blijkbaar goed geïnformeerd. Vrijwel niemand daagde op om zijn trein te nemen.

Stilstaande roltrappen, elektronische infoborden die niet werken en gesloten winkels en loketten: het zorgt allemaal voor een desolaat beeld in de inkomhal van het station. Een van de weinige handelszaken in het stationsgebouw van Brugge die open zijn, is De Kantine. Voor zaakvoerder Steve Wildemeersch zijn het harde tijden. “Eén stakingsdag overwinnen valt nog mee, maar we zijn ondertussen al aan de vierde of vijfde dag van protesten bezig. Dat begint een zelfstandige als ik zwaar te voelen. Ik heb vier jaar deze horecazaak, maar ik heb in al die tijd nooit zo’n langdurige nationale en regionale betogingen en bezettingen meegemaakt. Die snelle opeenvolging van vijf stakingsdagen heeft niet alleen flink wat financiële consequenties, maar ook het normale doen en laten valt weg. Kijk, normaal kom ik ‘s morgens rond acht uur met de bus naar mijn zaak, maar die mensen staken nu ook. Ik ben dus van Loppem met de fiets gekomen en het is wellicht de wet van Murphy: het regende pijpenstelen deze ochtend…”

Levenswerk

We zitten ondertussen een kwartier in De Kantine. In die tijd hebben we vier mensen zien passeren. Nota bene: vier stakende ABVV’ers. Een week eerder moest De Kantine ook al eens meemaken dat Logeren in Vlaanderen Vakantieland, vlak voor de deur, aan iedereen ‘Het Grootste Ontbijt van het Land’ aan voorbijgangers offreerde. Steve: “Het is nu halfnegen en normaal gezien zit mijn zaak vol met pendelaars. Vandaag ben ik blij dat een paar stakersposten bij mij hun koffie komen drinken. Komt daar nog eens bij dat ook de scholen vandaag staken, zodat ik ‘s middags ook geen inkomsten heb. Wij moeten het tijdens de middagpauze doorgaans hebben van scholieren, die dan in De Kantine hun pasta of salade komen eten. Reken maar dat ik op een dag zoals vandaag slechts 10 procent van mijn omzet haal. Dat heeft uiteraard ook gevolgen voor mijn leveranciers die eveneens minder bestellingen hebben. Het duurt jaren om een eigen zaak op te bouwen, maar slechts enkele dagen om zwaar in het verlies te gaan. Bovendien hoor ik steeds vaker de roep om ook begin volgend jaar nog eens het land plat te leggen. Normaals gezien ben ik een eeuwige optimist, maar zo kan het natuurlijk niet verder.”

Arn Verhoye: “Geen internet”

De grootste hinder voor Arn Verhoye uit Sint-Andries zijn niet de treinen die staken, maar het feit dat de Werkwinkel in het stationsgebouw bezet wordt. En dat hij dus geen internet heeft om zijn mails te lezen. “Ik ben altijd zeeman geweest op de koopvaardij, maar ben ondertussen al een tijdje werkzoekende. Af en toe doe ik een interim, maar voor vast werk heb ik schijnbaar de verkeerde leeftijd. Ik heb verschillende faillissementen meegemaakt en in het verleden ook zelf nog vaak gestaakt. In Hoboken was ik er bij, op de Boelwerf in Temse, enzovoort. En ja, ik ben resoluut tegen de harde besparingen van de regering en af en toe moeten de mensen op de barricades staan. Ik heb dus begrip voor de stakende arbeiders, maar niet voor het feit dat zij de toegang tot het bedrijf versperren voor werkwillige bedienden. Dat is een gijzeling.”

Bart Desmedt: “Bonden moeten volhouden”

Bart Desmedt uit Sint-Kruis is al 35 jaar treinbegeleider bij de NMBS maar moet nu al een tijdje van op de zijlijn toekijken wegens een vervelende blessure aan zijn voet. “Ik doe nu al een aantal maanden kantoorwerk, maar ik verzeker je: ik mis het veldwerk, als ik het zo mag noemen. Ik sta wel voor de volle 100 procent achter de staking. Ik vind dat onze regering de werkende mens niet fair behandelt. Er wordt overal gesnoeid: op vlak van pensioenen en loopbanen, maar ook op cultureel gebied. En altijd wordt er, beetje bij beetje, van onze nationale rechten afgeknabbeld. Waarom pakt men de fiscale fraude niet aan, of de grote bedrijven die maar zes procent belastingen betalen? Mijnheer De Wever zegt dat we door de stakingen het land kapotmaken, welnu: de derde recessie is al lang aan de gang, ook zonder de stakingen. Dat zie je al in Frankrijk en Italië. Reken maar dat België op deze manier zeker volgt.”

Hanne Wallaert: “Miljonairstaks”

Iemand die zeker begrip heeft voor de staking, is Hanne Wallaert uit Brugge. Mensen beletten om te gaan werken of hen de toegang te ontzeggen naar hun werkvloer: daar heeft ze meer moeite mee. Hanne volgt kunstonderwijs aan de Academie van Brugge en vindt dat iedereen zonder problemen een eigen mening mag hebben. “Ik ben deze ochtend vroeg opgestaan en verzamel bij de voorbijgangers handtekeningen voor de miljonairstaks. Uit een recente peiling blijkt dat 85 procent voorstander is van de invoering van een vermogensbelasting. Het draagvlak om de superrijken een wezenlijke bijdrage te doen leveren stijgt nog altijd. De miljonairstaks is budgettair erg effectief met een jaarlijkse opbrengst van 8 miljard euro. Dat is meer dan een louter symbolische bijdrage van de meest gefortuneerden.”

Jasper Desmedt: “Ook studenten worden geviseerd”

Jasper Desmedt uit Brugge vindt dat hij als student geschiedenis in Gent ook onder de besparingen lijdt. “Het inschrijvingsgeld aan de universiteiten gaat omhoog en ook in de middelbare scholen wordt veel bespaard. Denk maar aan de 1.500 leerkrachten die moeten afvloeien. Het is dus maar normaal dat wij als jongeren ook meestaken. Wij zijn het immers die straks het meest de besparingen zullen voelen. Ik vind het dan ook goed dat de vakbonden begin volgend jaar nog bijkomende acties gaan plannen. We leven in een democratisch land en dus hebben we ook het recht om het werk neer te leggen. Willen er mensen toch komen werken, dan is dat hun goed recht, maar ik vind dat er dringend een goed overleg moet komen. Zoniet staan we hier over enkele weken terug.”

(MDW – Foto’s MDW)