Ontdek De Bonte Os, het hotel dat mee de skyline van Roeselare vorm geeft: “Robin Williams, Meg Ryan en Penélope Cruz hebben hier nog geslapen”

Ignace Defever (52) is, net als zijn voorvaderen, onlosmakelijk verbonden met ‘De Bonte Os Hotel & Tower’ in Roeselare. De favoriet van Hollywood-sterren en wielerploegen, zo noemt hij het. Wij kregen een unieke blik achter de schermen van deze voormalige slagerij.

“Blij kijken?”, antwoordt Ignace gespeeld verontwaardigd aan onze fotograaf. “Dat gaat niet. Zelfs op mijn huwelijksfoto kon ik niet lachen.” Waarna hij toch minzaam grijnst. Ignace Defever heeft het hart op de tong en is een tikkeltje eigenzinnig. Koppig ook. Maar het is wel een man met het hart op de juiste plaats en een ondernemer pur sang. Meer nog: een Roeselarenaar, dus niet bepaald voor één gat te vangen.

Hij toont de gehandtekende foto’s van bekende mensen die hier sliepen: Hollywood-sterren zoals Robin Williams, Meg Ryan en Penélope Cruz. Hij heeft slechts één foto van zichzelf met een bekende kop, waarvan hij beweert dat het Tom Selleck is. Onze bedenkelijke blik wuift hij weg met een kwinkslag.

“Blij kijken voor de foto? Dat kan ik niet. Zelfs op mijn huwelijksfoto kan ik niet lachen”

De echte ster van het pand is evenwel het interieur, met elementen die dateren van honderd jaar geleden. Zo zijn er nog heel duidelijke elementen te zien, ook aan de gevel, van de vroegere beenhouwerij.

Wat opvalt is dat er in elke ruimte en kamer, tot de zolderruimte toe, wel iets opmerkelijks te zien valt. In de ontbijtruimte tovert Ignace plots een heuse maquette te voorschijn, en een uitgebreide tijdslijn met foto’s. Hij vertelt vurig over zijn voorvaders, naar wie hij opkeek. Hun werk voortzetten is niet zozeer een financiële kwestie, dan wel een erezaak.

Tramlijn

We schrijven begin vorige eeuw als de vader van Leon Defever, schepen in Klerken en herenboer (een boer die zijn land laat bewerken door personeel, red.) besluit om zijn zonen te placeren. Hij liet ze les volgen aan de vermaarde spekslagerijschool in Rijsel, het mekka van de charcuterie omschrijft Ignace het. Eén zoon ging naar Brugge, Leon werd geplaatst in Roeselare. In het huisje naast café De Vrede startte hij in 1903 zijn beenhouwerij, met in de toog het vlees van de ossen van zijn vader.

Het werd een instant succes, met dank ook aan de tramlijn voor de deur. Die spoorde rechtstreeks naar Menen. Handelsreizigers bleven er slapen in de buurt van het station en trokken ‘s morgens met hun boterhammen en beleg naar Menen. Met de opkomst van het betaald verlof, bleven mensen in de buurt overnachten om daarna weer door te reizen.

Dat zette de ondernemer aan het denken en hij kocht de oorlogspuinen van De Vrede in maart 1920 voor 4.500 Belgische franken. De toog met bier werd er verruild voor een toonbank met vlees. Hij breidde de slagerij uit, en bouwde erboven een pension uit. Na WO II werden er door zoon Georges nog extra verdiepingen bijgebouwd, die in 1948 de deuren openden. Zoon Marc maakte er in 1990 een hotel van met 26 kamers, en ook Ignace stapte als twintiger zonder aarzelen mee in de zaak. Al vrij snel sprong zijn vrouw, Vinciane Verschoore, ook bij, naast haar dagtaak als zorgkundige in een rust- en verzorgingscentrum in Dentergem.

Ignace, gedreven zoals hij is, strooit kwistig met oneliners. Dat je niets hebt, als je niet werkt. Dat het echte geheim deuredoen is. Dat vriendelijk zijn geen geld kost. Hij drukt het zijn zonen vaak op het hart, zeker als ze eens bijspringen. Al is zijn vrouw naar eigen zeggen evenzeer een onbetwistbare steun en toeverlaat. Je zou het hem niet nageven, maar nog steeds heeft hij stress als hij grote groepen moet verwelkomen.

Ignace schudt met gemak hele filmpassages uit zijn mouw. Hollywood en enkele reizen naar ginder hebben zijn liefde voor de VS aangewakkerd

Hij was niet altijd zelfverzekerd, bekent hij als we de glazen lift naar boven nemen om uiteindelijk op het dak ons te vergapen aan de skyline van Roeselare. Hij zou zichzelf ook niet zo omschrijven. Hij doet gewoon maar zijn best.

Via de lift en de zolderruimte komen we aan de grote neonletters die van kilometers ver te zien zijn. Het uitzicht op de binnenstad is indrukwekkend. We kijken zo onder meer uit op de lokale bioscoop. Hij sleet uren in de Cityscoop, zegt hij. Als jonge gast vond hij weinig aanknopingspunten en gelijkgestemde leeftijdsgenoten, vertelt hij. Dus ging hij wel heel vaak naar de cinema. Sommige films zag hij meerdere keren. Met gemak schudt hij hele filmpassages uit zijn mouw. Hollywood en enkele reizen naar ginder hebben zijn liefde voor de VS aangewakkerd, dat is overal voelbaar: van Mickey Mouse-beeldjes tot een kamer vol groepsfoto’s van sportploegen die vorige eeuw floreerden op Amerikaanse universiteiten.

Het is niet de enige opvallende kamer. Zo zijn er enkele kunstzinnige kamers, van gewapende tuinkabouters tot een opvallend zwart-witpatroon. In de gangen vinden we dan weer stilistische foto’s van Wouter Deruytter, een fotograaf die naar de States verkaste. Het wordt duidelijk waarom er bonte in de naam van het hotel werd verwerkt. Dat de naam van het tweesterrenhotel werd aangevuld met Hotel & Tower kreeg, is niet alleen een knipoog naar Amerika, maar ook een blijk van zijn eigen ambitie. Zo heeft het hotel een mascotte, een wall of fame met truitjes van wielerploegen die er al overnachtten en zoekt Ignace telkens naar manieren om de ervaring voor zijn gasten nog unieker te maken. Meer nog: deze zomer opent hij ook de deuren van een heus vakantiehuis. Stoppen? Nog lang niet. “Deuredoen, ja!”