Meer dan 2.000 West-Vlamingen worden vandaag (vrijdag) verwacht op het Nelson Mandelaplein in Kortrijk. De christelijke, socialistische en liberale vakbond protesteren er uitzonderlijk allemaal samen. Tijdens hun manifestatie gaan ze ijveren voor betaalbare prijzen en het vrijwaren van de koopkracht. Deze drie West-Vlamingen kruipen er op het podium om hun verhaal te vertellen en ze doen dat ook in onze krant.
Nancy (47), zorgkundige
Als verzorgende bij I-mens wordt Nancy Becquart (47) dagelijks met de dalende koopkracht geconfronteerd. “Het is geregeld een gespreksonderwerp onder collega’s, maar ook de mensen waar ik langs ga, ervaren elke dag het dure leven.”
Als het loon later komt, is er meteen paniek
“Ik ga dagelijks bij mensen thuis langs om hen te verzorgen en hun eten klaar te maken”, vertelt Nancy Becquart (47) uit Deerlijk, vakbondsvrouw voor ABVV. “Verder begeleid ik hen bijvoorbeeld ook naar de dokter of regel ik andere zaken zoals hun papieren in orde brengen.”
“Ik werk nauw samen met de thuisverpleegkundigen en neem taken op mij waar zij minder tijd voor hebben. Voor mijn werkgever I-mens doe ik ook de avondronde waarbij ik medicatie toedien en mensen help met het naar bed gaan.”
“Wie net als verzorgende in dienst treedt, krijgt een relatief laag loon. Hoe langer je werkt, hoe beter de verloning is. Net als veel van mijn collega’s merk ook ik dat het leven duurder is geworden.”
“In de thuiszorg ben je verplicht om een auto te hebben voor de verplaatsingen. Door de stijgende benzineprijzen hebben we niet altijd de mogelijkheid om de tank helemaal vol te gooien.”
“Als je tankt, loopt dit al snel op tot 100 euro. Sommige collega’s zijn ook bang voor het moment waarop ze naar de autokeuring moeten uit vrees dat ze met hoge kosten worden geconfronteerd.”
Bezorgdheid
“We praten met collega’s geregeld over het duurdere leven. Jonge tweeverdieners hebben het op vandaag niet makkelijk om rond te komen. Ik ken mensen die er nog een tweede job in het weekend bijnemen om het financiële plaatje rond te krijgen.”
“Ik zie dat werkgevers mensen vaak halftijds in dienst nemen, omdat ze dan flexibeler kunnen zijn, maar met een halftijdse job geraak je natuurlijk niet rond. Ook in Facebookgroepen merk je bezorgdheid bij de collega’s.”
“Als het loon niet op de verwachte datum wordt gestort, is er al paniek. Of als de kilometervergoeding niet klopt, volgt er meteen reactie. Ik krijg in de vakbond enorm veel telefoontjes van mensen die vragen hoe ze nog rond kunnen komen.”
Boterham
“Ook de mensen waarbij wij langs gaan voor thuiszorg, worden met de dalende koopkracht geconfronteerd”, gaat Nancy verder. “Wie vroeger dagelijks hulp had, kiest er nu soms voor om slechts twee of drie keer per week een verzorgende te vragen omdat ze het financieel niet meer aankunnen.”
“Onlangs was ik bij een klant die me vroeg om zijn eten voor één dag over drie porties te verspreiden, die man kon niet meer anders. Er zijn ook mensen die gebruik maken van een traiteurdienst, maar nu met twee mensen van één dagschotel eten.”
“En wanneer de dagschotels niet duurder worden, zie je dat de porties wel kleiner worden. Ik heb zelfs onlangs een klant een boterham van mezelf gegeven.”
Pascal (49), vakbondsman
“Ik werk sinds 1995 bij Daikin”, vertelt Pascal Caster (49), syndicaal afgevaardigde voor de liberale vakbond. “Wij proberen altijd te spreken over hogere lonen in het bedrijf, maar door de loonnormwet zijn wij met handen en voeten gebonden.”
“De loonsverhoging van 0,4 procent hebben wij in januari inderdaad gekregen, maar als de maand daarop een inflatie volgt van 8 procent, sta je weer nergens. Dat is natuurlijk frustrerend voor de werknemers.”
“Wat mij persoonlijk nog meer frustreert, is het feit dat de politiek vaak zegt dat we al vier indexeringen hebben gehad, maar voor de metaalsector waartoe ons bedrijf behoort, klopt dit niet. Onze laatste indexering dateert van 1 juli 2021 toen er een stijging was met 0,79 procent.”
Eenmalige premie
“Ons bedrijf draait goed”, vervolgt Pascal. “We hebben de coronacrisis heel goed doorstaan, we hebben slechts enkele dagen werkloosheid gehad. Daikin kent een constante groei door de grote vraag naar airconditioning, warmtepompen en ventilatiesystemen.”
We zijn met handen en voeten gebonden
“We hebben dan ook aan de directie gevraagd of het personeel voor een deel kon meedelen in de koek. Dat is niet zonder slag of stoot verlopen, maar uiteindelijk hebben we toch eenmalig een bedrag van 1.000 euro netto per arbeider uit de brand kunnen slepen.”
“Onze werknemers hebben getoond hoe hard ze dat wel nodig hadden, wat gepaard ging met wat werkonderbrekingen. Dit is echter een eenmalige premie en het leven blijft duur. Wij willen met onze manifestatie dan ook de loonnormwet doorbreken zodat mensen gelijkmatig een loonstijging zien gebeuren, zeker in de bedrijven waar het vandaag erg goed gaat.”
“Ik kijk uit naar de manifestatie vrijdag. We rekenen op 2.000 deelnemers en hopen dat er naar ons geluisterd wordt. Dit is de voorbode van de grote nationale vakbondsactie voor meer koopkracht op 20 juni in Brussel.”
Gina (58), huishoudhulp
Gina Verbeke uit Desselgem is actief als huishoudhulp, maar wat ze verdient, volstaat amper om de rekeningen betaald te krijgen. “Het was vroeger al elke maand rekenen en tellen en dat is het nu nog meer.”
“Ik ga al 33 jaar bij mensen thuis poetsen”, zegt Gina die lid is van het ACV. “Ik ben 58 jaar en dit is fysiek hard werken, maar ik heb weinig andere keuze. Ik voel die leeftijd wel, ik doe ook al niet meer wat ik vijftien jaar geleden nog deed.”
“Wat ik verdien, volstaat op dit moment niet meer om rond te komen. Ik ben alleenstaande en moet nog veel meer opletten dan vroeger. Dat betekent dat ik goed overweeg wat ik wel en niet kan doen. In de praktijk komt het erop neer dat ik heel veel zaken niet meer doe.”
Ik moet financieel nog veel meer opletten dan vroeger
“Vroeger ging ik wekelijks naar de hondentraining, maar dat is een eindje ver rijden. Door de hoge benzineprijzen ga ik nu nog één keer per maand in plaats van elke week. Ook mijn energiefactuur is enorm duur. Ik moest een opleg van 700 euro betalen en tot op vandaag ben ik dit bedrag nog aan het afbetalen.”
“Een maandelijkse energierekening van meer dan 200 euro is voor veel mensen een probleem. Met collega’s praat ik daar niet vaak over, want wij zien elkaar natuurlijk niet zoveel.”
Haalbaar werk
“Huishoudhulp is best een zware job, zeker wanneer je ouder wordt”, vervolgt Gina. “Jammer genoeg is er noch vanuit de overheid, noch vanuit de werkgevers een initiatief om het werk haalbaar te houden voor oudere werknemers.”
“Dus sta ik zelf wat op mijn strepen. Als ik in de voormiddag ramen heb gepoetst, dan zal ik dat in de namiddag niet meer doen. Gelukkig heb ik goede klanten die respect hebben voor het werk dat ik doe.”
“Een loonsverhoging zou soelaas kunnen bieden en zou ervoor kunnen zorgen dat we toch redelijk kunnen leven. Het was voor mij al elke maand tellen en rekenen, nog vóór het leven fors duurder werd.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
