Deze boeren speelden even fotomodel voor kalenders van ‘Boeren op een Kruispunt’: “Nog te veel taboes en schaamte in onze stiel”

Met een originele kalender met foto’s van boeren of boerinnen wil Boeren op een Kruispunt geld inzamelen voor land- en tuinbouwers in nood. Volgens de hulporganisatie blijft het aantal aanmeldingen van boeren die hulp nodig hebben bedroevend hoog. Dat blijkt ook uit onderstaande getuigenissen van Julie, Martijn en Anouk.

Anouk Claeys (21): “De Hollandse boerenkalender schijnt toch iets pittiger te zijn”

Anouk Claeys (21) groeide op in Aarsele, in het landbouwbedrijf van haar ouders langs de Deinsesteenweg. Naast drieduizend bioleghennen, hebben ze er ook een hoevewinkeltje waar ze groenten, fruit en eieren verkopen. “Ik heb hier als kind veel buitengespeeld. Vroeger hadden we ook varkens, maar die stallen staan nu leeg”, zegt ze. Ze wil graag blijven boeren, maar Anouk heeft – zoals veel jonge boeren tegenwoordig – nog iets anders in haar mars. “Ik heb orthopedagogie gestudeerd, en mijn bachelorproef ging over zorgboerderijen. Zoiets zou ik later ook nog wel zien zitten, want onze hennen alleen, daar zit niet meer genoeg toekomst in. Nu, we kunnen tegenwoordig niet anders dan van dag tot dag te leven. Het is immers ook nog altijd onduidelijk wat er nog allemaal op ons af gaat komen”, aldus Anouk. Of ze als jonge landbouwster ook weleens gevoelens van eenzaamheid ervaart? “Dat zit bij mij wel snor. Ik zit ook in het plaatselijke KLJ-bestuur, en daar vinden we veel steun bij elkaar”, klinkt het.

Anouk is alvast benieuwd naar de kalender. “Ik sta erop met mijn botten aan, voor mijn tractor. Niet echt sexy dus; de Hollandse boerenkalender schijnt toch iets pittiger te zijn”, grijnst ze. “Nu, er is sowieso geen groot fotomodel aan mij verloren gegaan. Blij dat ik dit eens heb mogen doen, maar het zal wellicht toch bij één keer blijven.”

Martijn Vandeputte (20): “Er heerst een zwijgcultuur onder de West-Vlaamse boeren”

“Een vriendin van me staat ook op de kalender en zei ‘allez kom Martijn, voor zoiets krijg je maar één keer de kans’”, glimlacht Martijn Vandeputte (20) uit Aarsele. Zijn familie kweekt al drie generaties West-Vlaams rood. “Ik ben schrijnwerker en help na mijn uren thuis mee op de boerderij. Het is de bedoeling dat ik die later overneem en voltijds ga boeren, al schrikt het vele papierwerk mij wel af”, zegt Martijn. Of hij de toekomst van de boerenstiel hoopvol inziet? “Ik ben mee gaan protesteren want de druk op de boeren is vandaag te groot. Ik ken zelfs een jonge boer die uit het leven is gestapt, omdat hij die druk niet meer aankon. In onze streek zijn de kleine varkensboertjes het zwaarst getroffen. Het is afwachten wat de toekomst brengt, maar hoe dan ook: een toekomst zónder boeren kan ik mezelf niet voorstellen.”

Volgens Martijn is die psychologische ondersteuning voor landbouwers geen overbodige luxe. “Er heerst toch wel een zwijgcultuur onder de West-Vlaamse boeren. Zeker naar de buitenwereld toe. Daarom is een organisatie zoals Boeren op een Kruispunt belangrijk: je kan er altijd op terugvallen voor een luisterend oor. Maar voor een jonge boer zoals ik is het ook belangrijk om je sociale contacten te onderhouden. Je kan niet al je vrije tijd op het veld doorbrengen”, aldus Martijn.

Hij liet zich fotograferen ‘tussen de beesten’. “Ik voelde me in het begin wel wat onwennig voor de lens, maar de fotograaf wist gelukkig wat hij deed. Tof voor één keer, maar zeker niet voor alle dagen.”

Julie Debruyne (20): “Het kan toch niet de bedoeling zijn om straks alles te importeren?”

Julie Debruyne (20) woont in Kortemark en is samen met haar broer de vierde generatie in een melkveebedrijf. “Thuis zit ik dus meestal tussen de koeien, maar ik werk daarnaast ook als schoonheidsspecialiste. Ik ben momenteel bezig met een bachelor wellbeing- en vitaliteitsmanagement aan hogeschool Vives. Zo kan ik later een landbouwbedrijf leiden én voor mensen zorgen”, aldus de Kortemarkse. Het illustreert volgens haar ook het boerengezin anno 2024. “Tegenwoordig gaat steeds vaker een van de twee ouders buitenshuis werken. Ook in m’n eigen familie zie ik dat. Er moet veel meer op onze boeren ingezet worden: het kan toch niet de bedoeling zijn om straks alles te importeren uit het buitenland? De mensen klagen nu al dat hun winkelkar veel te duur is.”

In haar streek zijn de voorbije drie jaar heel wat landbouwbedrijven stopgezet. “Ik zie in mijn omgeving ook veel jonge boeren die het moeilijk hebben. Een papa met vier kinderen die uit het leven stapt omdat hij de financiële druk en de onzekerheid niet meer aankan: af en toe komt het wel heel dichtbij. Die West-Vlaamse boerenmentaliteit ook, hé. Altijd maar ‘voortdoen’. Dat was voor mij ook een extra motivatie om op de kalender te staan: er leeft veel frustratie onder de boeren en het is belangrijk dat er naar hen wordt geluisterd. Dat is trouwens wat een wellbeing- en vialiteitsmanager doet: die staat in voor een gezonde sfeer op de werkvloer. Maar vaak is er nog te veel taboe en schaamte onder de boeren om over hun problemen te praten”, aldus Julie.