Met het einde van de coronacrisis kwam het sociale leven opnieuw op gang. Mensen vonden weer hun weg naar de horeca, feestjes werden opnieuw volop georganiseerd en iedereen durfde weer te leven. Samen daarmee stak ook de minder fijne kant van de mensheid opnieuw de kop op: zure buren bellen en mailen om de haverklap naar de politie en het stadsbestuur, en eisen dat het slot er weer op gaat. “We surfen in Menen niet zomaar mee op het zure verhaal”, sust de burgemeester.
Het Schippersweekend, de speelpleinwerking op en rond Hoeve Delaere, of zelfs het Vander Merschplein. Ze hebben allemaal een jammerlijk maar onmiskenbaar punt met elkaar gemeen: zure buren. Van een stortvloed aan klachten over nachtlawaai, tot de specifieke vraag om kinderen in kooien te laten spelen. Zelden komen ze van meer dan één buur, die alles in het werkt stelt de bron van zijn of haar ergernis het zwijgen op te leggen.
Hoewel dergelijke figuren er altijd al zijn geweest, kregen ze met de komst van de sociale media wel een gigantisch podium ter beschikking. Ook het gebruik van digitale platformen bij overheidsdiensten kent voor die mensen geen enkel geheim, waarbij velen onder hen bijna dagelijks hun klachten doorsturen. Dat heeft, met de heropening van het sociale leven, meteen ook voor een remeffect gezorgd, waarbij cafés plots hun toelatingen zagen smelten als sneeuw voor de zon.
Geen enkele inbreuk
“Minstens één keer per week krijgen we de politie over de vloer”, zucht Sharon Deleu. De uitbaatster van café De Verdoken Hoek opende begin dit jaar haar zaak en gooide meteen alles in de strijd om het tot een succesverhaal te brengen. “Maar dat was niet naar de zin van een buurman. Hij is van mening dat een café hier niet thuishoort en blijft dan ook maar de politie bellen. Nachtlawaai, overlast of zelfs verschillende overheidscontroles op ons dak sturen? Het is hier routine geworden. Hij blijft maar beweren dat we met helemaal niets in orde zijn, maar tot nu toe is hier nog geen enkele inbreuk vastgesteld.”
“We zijn dan wel in orde met alles, echt goede reclame is het niet. We hebben bijvoorbeeld geïnvesteerd in een decibelmeter, omdat hij maar bleef zeggen dat het hier veel te luid ging – we hebben zelfs nog nooit het maximum bereikt. We zijn en blijven een praatcafé, en wanneer er luide muziek door de luidsprekers galmt, kun je niet praten.”
Een bromfiets op straat!
“Dat alles heeft ervoor gezorgd dat die man altijd maar venijniger werd en ook onze klanten begon lastig te vallen. In de zomermaanden stapte hij naar mensen op ons terras om te zeggen dat ze moesten zwijgen, of stoof hij bulderend het café binnen: iemand had een bromfiets op straat geparkeerd en dat stoorde hem.”
“Ondertussen werden onze toelatingen voor het organiseren van evenementen ingetrokken, omdat die man maar bleef klagen. We gingen te rade bij het stadsbestuur, dat ook met de zaak verveeld zat. Daar kregen we dan het advies om ergens een zaal te huren om een evenement te organiseren. Een jammerlijk verhaal eigenlijk, want hier bepaalt één iemand hoe al de rest moet gaan leven. Zelf probeerden we al ettelijke keren met die man te praten, maar hij weigert iedere vorm van gesprek. Zijn wil is wet, en er is geen tussenweg mogelijk.”
Veertig eenzame mensen
Het verhaal van Sharon is geen uitzondering. Ook Sfeercafé Ons Dorp zit met zo’n buur opgezadeld.
“Een paar maanden geleden openden we de deuren van ons café. We geven het toe: de zaak had niet bepaald een al te beste reputatie. De omgeving klaagde vaak over overlast, en dus hebben we meteen alles op alles gezet om de zaken op orde te krijgen.”
Uitbater Wouter ging in dialoog en kon de plooien gladstrijken.
Hier wil één iemand bepalen hoe alle anderen moeten leven – Sharon, De Verdoken Hoek
“Behalve met één iemand, die ons hier absoluut weg wil. We hebben hem ons telefoonnummer gegeven, zodat hij kan bellen of een bericht sturen van zodra er overlast zou zijn. In het begin was het nog van ‘het staat te luid’, maar toen begon het echt de spuigaten uit te lopen. Klachten als ‘ik hoor nog altijd mensen praten’ tot ‘ik hoor iemand een stoel verschuiven en dat stoort me’ werden schering en inslag. Hij belde ook onophoudelijk naar de milieupolitie, tot op het punt dat die ook effectief naar hier is gekomen.”
“Los van het feit dat we dergelijke interventies kunnen missen als kiespijn, kregen we ook geen toestemming meer om een eindejaarsfeest te geven. Veertig mensen die Nieuwjaar alleen moesten vieren, waren hier welkom – dat was dus meteen afgelopen.”
Een bittere pil om te slikken, al is Wouter wel blij dat de burgemeester een luisterend oor bood.
“We kregen na wat aandringen een afspraak waar we ons verhaal konden doen. De zure buur zat er ook en die bleef maar hameren op het feit dat we niet in orde waren. De burgemeester had echter snel door dat er helemaal geen klachten waren, behalve één man die voortdurend belde, zonder meer. We kregen dan ook opnieuw de toestemming om het feest te organiseren, tot groot plezier van de mensen in de wijk.”
Dat is democratie
Menens burgervader Eddy Lust kent alle situaties en benadrukt meteen het belang van het sociale weefsel in de grensstad.
“Ik ben de burgemeester van iedereen, en niet alleen van de mensen die voortdurend klagen”, zegt hij.
“De verzuring van de maatschappij is nu eenmaal een feit, maar dat wil daarom niet zeggen dat we zomaar meestappen in die verhalen.”
“We krijgen dagelijks klachten binnen, over een brede waaier aan onderwerpen, en we kunnen niet anders dan iedere klacht te gaan bekijken. Dat is nu eenmaal onze democratie. Maar we gaan altijd volop voor een dialoog en een compromis. Natuurlijk mag er gefeest en gevierd worden, en is plezier hebben helemaal geen taboe. Toch kan een stevig gesprek vaak helpen om de gulden middenweg te vinden. Een goed feestje zonder een buurman of -vrouw te hinderen? Het is vaak een kwestie van het bieden van een luisterend oor.”
We belden zelf aan bij zo’n buurman, maar kregen daar meteen het deksel op de neus. Hij wou niet reageren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
