De nachtburgemeester van Roeselare houdt er mee op. Martin van De Vagant heeft zijn zaak overgelaten. Vanaf 1 april runnen de mensen rond Bar Canard het legendarische café op de Botermarkt. “Tijd om het een beetje rustiger aan te doen”, bedenkt Martin.
Martin heeft net de brouwer buiten gelaten wanneer we ’s morgens vroeg De Vagant binnenstappen. Martin Vanslambrouck De Neve (58), zoals de officiële naam van de eigenaar van De Vagant luidt, serveert koffie voor enkele vaste klanten die ’s morgens steevast aanwezig zijn. “Je ziet het nu eens met je eigen ogen wie er van de partij is als de vaste medewerker ziek uitvalt”, lacht Martin.
Op 5 december 2019 crashte Martin om 10.30 uur ’s morgens met zijn wagen op de E403. “Hoe vreemd het ook mag klinken, het was een geluk bij een ongeluk. De dokters ontdekten dat ik lymfekanker had en er werd meteen een therapie opgestart. Ik kreeg gedurende twee à drie jaar behandelingen en ik krijg nu nog altijd nabehandelingen. Ik heb diep gezeten, dat kan ik wel zeggen. Gelukkig hebben mijn echtgenote Stephanie Carlu en onze medewerkers gedurende vijf jaar de zaak draaiende gehouden.”
Studentenleven
“Commerce doen zat er bij mij al van jongs af in. Al van in het eerste oriëntatiejaar in het VTI waar ik rondliep in mijn groen schortje kocht en verkocht ik miniatuurautootjes en plakboeken van auto’s. Ik wist al heel snel dat ik later geen nine to five job zou doen. Ik heb zes jaar de afdeling Bouw gevolgd en daarna heb ik vreemde keuzes gemaakt, ik weet nu nog eigenlijk niet waarom ik dat heb gedaan (lacht). Ik heb eerst een jaar verpleegkunde gevolgd in IC Dien en daarna heb ik in Gent dieetkunde gestudeerd. Ik was erdoor, maar wist ook dat ik dat niet verder zou doen.”
“Ik had al te veel van het studentenleven geproefd en wanneer mijn ‘poef’ in café De Ploeg op een bepaald ogenblik te groot werd, moest ik plongeur spelen aan de afwasbak om mijn schulden af te betalen. Ik besefte vrijwel meteen dat een leven in de horeca iets voor mij zou zijn.”
Politie als buur
“Toen ik hoorde dat De Vagant over te laten was, heb ik, met de steun van mijn vader, toegehapt. Op 8 oktober 1989 werd ik het nieuwe gezicht van De Vagant. Ik was pas 22 jaar en had helemaal geen ervaring met zelfstandig zijn. Ik moest mijn eigen weg zoeken en de eerste twee jaar waren niet makkelijk. Maar na verloop van tijd bedacht ik dat er toch heel veel scholieren en studenten rondlopen in Roeselare en ik trok De Vagant open naar die grote doelgroep. De Vagant werd in een mum van tijd hét studentencafé van Roeselare en zelfs van West-Vlaanderen. Er werd gelachen, gezongen, gedronken, gedanst op de vensterbanken, het was dikwijls dolle pret. Ook nu nog zijn de leden van hoogstudentenclub Moeder Brecht hier graag geziene gasten.”
Belevingscafé Patine
“Of ik nadeel heb ondervonden dat het politiebureau de buur was van De Vagant? Neen, dat was eerder een voordeel want ik heb altijd een uitstekende verstandhouding gehad met de politie. Het is beter goede politiemensen naast de deur te hebben dan verzuurde buren (lacht).”
“Ik heb na verloop van tijd een tweede horecazaak opgestart: voor CC De Spil opende ik ’t Spilleboutje met een fantastisch dakterras dat versierd werd door wijlen siersmid Henk Tessier. Na amper zes maanden kreeg ik een aanbod om dat kleine cultuurcafé te verkopen en dat heb ik ook gedaan. Daarna heb ik een mooi herenhuis, het huis van de familie Van Brussel, in het zogenaamde Gouden Vierkant gekocht en omgevormd tot belevingscafé Patine. Dat was een formidabel project, maar na een tiental jaar kreeg ik ‘an offer I couldn’t refuse’ en heb ik Patine verkocht.”
Publiek bezit
“De Vagant bleef mijn eerste kindje en is altijd de hoeksteen geweest bij alles wat ik heb gedaan. Ik heb wel mijn privéleven volledig gescheiden gehouden van mijn professioneel leven. Het feit dat ik niet in Roeselare woon, draagt daar een groot deel toe bij. Dat is een voordeel, in mijn zaak ben ik altijd publiek bezit geweest, maar in mijn privéleven moest dat niet. Mijn volwassen dochters zijn trouwens geen vier keer in De Vagant geweest.”
“Beter goede politie naast de deur dan verzuurde buren”
“Ik heb tijd gehad om goed na te denken, eerst en vooral toen ik ziek was en ook door de werken vlak aan mijn deur waardoor het automatisch kalmer was. Ik besefte dat er leven is na De Vagant en dat het na 36 jaar genoeg is geweest. Ik heb De Vagant overgelaten. Ik heb daar niet veel ruchtbaarheid aan gegeven. Ik vond relatief snel een overnemer en het was al bij al snel beklonken. Op 1 april verlaat ik definitief De Vagant en laat ik mijn kindje in de goede handen van het team van Bar Canard. Wel hou ik nog tot 1 april elke zondag open. Zo kan ik rustig afscheid nemen van mijn klanten. Afscheid nemen, zal een totaalproject zijn. Er komen ook enkele opendeurdagen in mijn loods in Veldegem waar alle De Vagant-memorabilia van 37 jaar ver zal verkocht worden. ”
“Natuurlijk zal ik het missen. Maar als ik naar Roeselare kom met mijn hond ga ik eerst binnen in De Vagant en drink ik iets … aan de andere kant van de toog (lacht). Ja, De Vagant wordt mijn stamcafé.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
