Dochter Pascaline neemt het roer over van bakker Jan: “We gaan niets aan de filosofie van pa wijzigen”

Op dinsdag 1 oktober is het zover. Dan nemen dochter Pascaline Dierickx Visschers en Tom Baekelandt de zaak over van hun (schoon)pa. “We gaan verder op zijn elan en pa zal hier wel nog dagelijks rond lopen”, zegt Pascaline. “Maar het is niet meer van moeten.”

Op 1 november mag Jan Dierickx Visschers met pensioen, een maand eerder op 1 oktober worden dochter Pascaline en Tom Baekelandt de zaakvoerders. Daarmee komt een eind aan bijna 50 jaar in de stiel en ruim 41 jaar als zelfstandige.

Jan, hoe begon het allemaal?

“Ik groeide op de Dam in Emelgem op en liep school in het Sint-Jozefscollege in Izegem, in de richting Wetenschappelijke A. Ik was wellicht verstandig genoeg, maar niet de grootste student. Ik wilde officier worden op de lange omvaart, maar een medisch probleem stak daar een stokje voor. Toen mijn broer voor bakker ging studeren, wilde ik dat ook wel. Maar mijn pa liet dat niet zomaar gebeuren. Uiteindelijk kon ik toch aan de slag bij toppatissier Gaelens in Knokke. Die was getrouwd met een nichtje van ons. Mijn pa zei dat ik er mocht gaan werken, maar zonder iets te verdienen. Die eerste nachten heb ik gevloekt, we moesten dagen kloppen van 15 tot 16 uur, maar uiteindelijk vond ik er mijn draai. Ik heb daarna nog bij verschillende bakkers en patissiers de stiel geleerd en ook twee jaar school gelopen aan Ter Groene Poorte.”

“We hebben een goed team; onze vaste equipe werkt hier al lang”

“In 1981 startte ik voor het eerst zelfstandig in de Ardooisesteenweg in Roeselare, later wat verderop in de Mandellaan. Ik keerde dan in 1993 terug naar Izegem, waar ik in de Marktstraat en op de Grote Markt een bakkerij had. Om in februari 1996 hier op de Bosmolens te starten. Samen met de beenhouwer was ik hier de eerste in de rij, je kon de Bosmolens nog niet vergelijken met wat die nu is. Maar de wijk groeide aan en onze bakkerij volgde. In 2008 deden we een uitbreiding van de zaak, in de vroegere bakkerij werd een kaaswinkel opgestart. En die wordt nu 16 jaar later nog altijd door dochter Gwendoline gerund.”

Je vond je opvolgers in eigen rangen.

“Op 1 oktober 2013 was Pascaline in de zaak gekomen, ook mijn schoonzoon is bij mij komen werken. Een vijftal jaar geleden begon ik al eens af te tasten. Toen ik zag dat zij goesting hadden om over te nemen, konden we dat ook beginnen voorbereiden. De meeste bakkers die stoppen zitten met verouderde machines, wij zijn altijd blijven investeren. Zo hebben we nu nog pas twee machines bij gekocht. Dat doen we ook om het werk voor onze mensen lichter te maken, er komt minder nachtarbeid aan te pas dan vroeger.”

Pascaline: “Ik leerde Tom kennen toen hij aan de slag was als kok in ’t Kleine Meer in Sint-Eloois-Winkel, ik ging er vaak helpen. Maar zelf heb ik eigenlijk een opleiding in het hotel- en eventmanagement gevolgd en studeerde ik ook marketing. Ik werkte ook nog bij Dutry in Vichte waar ze speksteenkachels verkochten.”

Tom: “Ik heb eigenlijk eerst in de vleessector gewerkt, daarna 18 jaar als kok in dezelfde zaak. Toen het verhaal daar stopte, ben ik naar hier gekomen. Ik heb hier al doende de stiel geleerd en ook opleidingen en demo’s gevolgd. Ik verdiepte me ook in de wereld van de desems. Want we willen, net als Jan overigens altijd deed, alles artisanaal bereiden. Er komen nu misschien meer machines aan te pas, maar van boules tot chocolade maken we alles zelf.”

Jan: “Ik zal nog de marsepein blijven bereiden.”

De stiel is in al die jaren ongetwijfeld veel veranderd.

Jan: “Je kan ook niet meer verwachten van mensen dat ze zoveel uur kloppen als wij destijds deden. Maar het feit dat de meeste van mijn gasten hier al jaren aan de slag zijn, moet toch zijn dat ze hier graag werken.”

Pascaline: “Zonder pa hebben we hier een team van zeven mensen in de bakkerij, iemand vast voor de winkel en dan nog heel wat jobstudenten en flexi’s voor de bediening. Enkele jaren geleden hebben we voor onze vaste mensen ook een vrije dag in het weekend in gevoerd. We hebben onze vaste man voor de nacht en in het weekend springt Tom bij in de nacht. Wij werken dus zelf wat meer in het weekend, maar hebben toch een gezinsleven. Zelf wonen we in Gullegem, onze zoontjes Felix (8) en Alex (5) voetballen bij Winkel Sport en lopen school op de Bosmolens. In het weekend verblijven we hier, maar we kunnen tijdens de week samen ontbijten en eten met het gezin, wat toch wel uniek is voor veel zelfstandigen.”

Is er nog plaats voor vrije tijd?

Pascaline: “We genieten van ons gezin.”

Tom: “En we gaan ook graag iets eten.”

We veronderstellen dat je niet meteen uit beeld zal verdwijnen?

Jan: “Zeker niet. Ik ben een vroege vogel, altijd om 5.30 uur uit de veren. Als ik uitslaap, is dat tot 7 uur. En ik zal mijn schoonzoon moeten controleren hé (lacht). De dagdagelijkse leiding ligt nu in hun handen, maar ik zal nog helpen om de machines draaiende te houden, de kinderen naar het voetbal te voeren, een boodschap te doen… Maar straks heb ik geen verplichtingen meer.”

Je hebt al een nieuwe hobby vernamen we.

Jan: “Ik zal bij Mandel United de scheidsrechters ontvangen bij de wedstrijden van het eerste elftal, iets wat ik vroeger nog gedaan heb. Ik blijf ook nog actief als scheidsrechter en zet me verder in voor de Izegemse Krekelzwemmers. En er zal nu wat meer tijd zijn om iets anders te doen. Maar ik heb mijn job altijd graag gedaan. Anders hou je dat ook niet vol tot je 65ste. En mocht ik hebben zitten klagen en zuchten, dan waren mijn kinderen niet in mijn voetsporen getreden. Maar ik geef een bakkerij, die op alle vlakken mee is met de tijd, uit handen.”

Pascaline: “We zullen hier de filosofie van pa verder zetten. Voor de klanten zal er dus eigenlijk niets veranderen. Ook de naam en het logo blijven onveranderd.”

Jan: “Mocht ik mijn professioneel leven mogen overdoen, ik bewandel net hetzelfde pad. En nu zal ik voor het eerst in mijn leven moeten luisteren naar de baas en dan is dat nog wel mijn dochter.”