Wesley Dombrecht blijft met zijn fotoreeks ‘Reminisce’ in de prijzen vallen. Nadat hij enkele weken geleden nog goud behaalde in de categorie ‘fine art’ op de Tokyo International Foto Awards, pronkt zijn naam sinds 25 februari op de shortlist van de Sony World Photography Awards, algemeen beschouwd als één van ’s werelds meest prestigieuze fotografiewedstrijden. Wesley offerde een deel van zijn sociaal leven op om zijn doelen te bereiken.
Was je als kind al bezig met fotografie?
“Ik ben in contact gekomen met het medium toen ik 19 jaar was. Sowieso heb ik een grote liefde voor visuele kunst. Heel wat familieleden waren kunstenaars. Toen ik voor de eerste keer een spiegelreflexcamera kreeg, was het vormgevend proces met licht en schaduw zo gelijkend op wat ik toen deed met verf. Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Olsene. Als kleine jongen noemden ze me een dromer met soms te veel fantasie. Ik was een beetje stil, maar toch had ik een rebels kantje. Ik had het niet zo begrepen op autoriteit. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog kleuter was. Daar heb ik toch onder geleden. Toen ik 18 was, moest ik op eigen benen staan, zonder financiële middelen. Zo leefde ik enkele jaren als kluizenaar. Uiteindelijk was dit de beste leerschool. Ik leerde dat niets zomaar vanzelf komt en dat je soms opofferingen moet doen om je doel te bereiken. Ik ben een autodidact en heb me jarenlang in kunst en fotografie verdiept, soms tot laat in de nacht. Nu ben ik wel gelukkig omdat ik mijn werk echt met passie kan doen.”
Waaruit groeide dan je interesse voor het fotograferen van voeding?
“Eigenlijk is dat heel evident. Ik ben kok van opleiding en ben vertrouwd met de bereiding van lekker eten. Vooraleer ik met mijn fotografiezaak FoodShot startte, was ik al acht jaar aan de slag als freelance kok. Geleidelijk aan ben ik overgeschakeld naar food-fotografie. Dit was voor mij een natuurlijke overgang. In mijn artistiek werk maak ik de keuze om toch meestal met een link naar het thema voeding te werken. Ondertussen behaalde ik al 24 mooie onderscheidingen en erkenningen, grotendeels in het thema stilleven en conceptuele fotografie.”
Welke soort opdrachten krijg je via je bedrijf Foodshot?
“Het grootste deel houdt verband met eten en drinken, zowel commercieel als artistiek. Voor commerciële opdrachten zijn het meestal producenten van een bepaald voedingsproduct die me contacteren. Mijn opdrachten zijn heel gevarieerd. Van styling tot fotografie en nabewerking. Soms bedenk ik zelf recepten met hun producten en dikwijls vragen ze me om packshots voor technische productfiches te maken. Voor dranken moet ik meestal een creatiever idee uitwerken. Dan knutsel ik zelf een set in elkaar en schilder ik het decor in gepaste kleuren of texturen. Er komt veel meer bij kijken dan enkel wat foto’s maken. Je moet een ruw idee in een visueel en aantrekkelijk jasje stoppen, rekening houdend met een bepaald thema.”
Wat betekent de nominatie van de Sony World Photography Awards voor jou?
“Het is heel belangrijk voor naamsbekendheid aangezien het een wereldbekende wedstrijd is en er heel wat over geschreven wordt. Er zijn jaarlijks ongeveer 345.000 inzendingen uit 203 verschillende landen en gebieden. De Sony WPA bestaat uit vier competities waarvan één categorie aan professionele fotoshoots gewijd is. In totaal werden 160.000 foto’s ingestuurd in deze categorie. De inzendingen werden beoordeeld op hun technische uitmuntendheid en op het bieden van een frisse kijk op hedendaagse onderwerpen. Ik ben samen met vijf andere kandidaten genomineerd voor de subcategorie ‘stilleven’. Ik ben al heel blij met een plaats in de shortlist. Het zou leuk zijn om tot in de finale te geraken, waarbij de hoogst gerangschikte finalisten fotomateriaal van Sony krijgen en de hoofdwinnaar 25.000 euro krijgt.”
Vanwaar haal je je inspiratie voor dergelijke fotoshoots?
“Mijn inspiratie komt voort uit de verbeeldingskracht. Ik ben steeds zoekende en sta open voor verwondering bij de meest normale zaken. Soms kan de inspiratie op een heel natuurlijke manier naar me toekomen, maar ik denk dat het als creatieveling belangrijk is om de conventionele manier van denken opzij te schuiven en net de dingen anders proberen te zien. Zo kan ik mijn verbeeldingskracht uitrekken en vergroten. Kleine kinderen zijn hier heer en meester in. Alles verwondert hen en ze hebben een immens grote verbeelding. Het is de kunst om deze gave als volwassene nooit te verliezen en te blijven koesteren. Dat wil niet zeggen dat het altijd een gemakkelijke weg is. De constante zoektocht gaat meestal gepaard met heel wat ups-and-downs.”
Hoe moeilijk is het om het juiste shot te krijgen?
“Het is nooit gemakkelijk en dat mag het ook nooit zijn. Ik ben een perfectionist en elk werk doet me een beetje worstelen. Hoewel het eindresultaat er soms moeiteloos uitziet, zit er toch heel wat voorbereiding in. Ik heb nog geen enkel werk gemaakt dat geen strijd met twijfels bevatte. Het maakt deel uit van het zoekend proces. Het idee voor dit project zat al even in mijn hoofd maar het kreeg niet meteen de juiste vorm. Van veel proefopnames was ik niet tevreden, waardoor ik ze een half jaar liet rusten. Pas tijdens de eerste lockdown in 2020 zat ik in een oud fotoboek te kijken en kreeg ik een impulsief idee om alles aan elkaar te linken. De oude toestellen zijn een link met mijn jeugdherinneringen. Daarna ging alles snel vooruit.”
Had je zelf al het gevoel dat deze reeks kans ging maken om prijzen te pakken?
“Neen. Hoewel ik meestal een intuïtief voorgevoel heb of iets goed zit, is er steeds een twijfel. Je moet rekening houden dat bij deze internationale wedstrijden de meest getalenteerde en creatieve fotografen van over heel de wereld inzendingen doen. Er is zoveel goed werk dat wordt gemaakt en verdient om genomineerd te worden. De kans is dus miniem dat je werk genomineerd raakt. Het is bovendien moeilijk om te weten waarop de jury zich baseert. Ik denk dat het een combinatie is van alles bij elkaar. Een goed idee waarvan het verhaal klopt en er moet gevoel in zitten. Het mooiste compliment dat ik ooit kreeg, was van fotograaf Tony Le Duc. ‘Wesley, in jouw werk zit een ziel. Dat moet je niet kunnen verkopen met woorden. Het zal sowieso wel opgepikt worden.”
Is het gevoel essentieel voor een artistieke foto?
“Gevoel en passie zijn voor mij het belangrijkste. Iedereen kan kunst maken, maar niet iedereen kan je iets laten voelen bij het bekijken van kunst. Je kan als artiest perfect zijn en alle opgelegde regels volgen, maar als het gevoel ontbreekt, werkt het niet.”
Maakt de nieuwe technologie het fotograferen gemakkelijker dan vroeger?
“Er zijn voordelen aan de digitale toestellen vergeleken met de oude filmcamera’s, maar toch blijft het belangrijk om alles manueel in te stellen en de basisprincipes van een reflexcamera perfect te beheersen. Deze zijn in principe juist hetzelfde als bij een oude filmcamera. Het enige voordeel nu is dat je het resultaat direct op het scherm kan zien. En met de combinatie van digitale bewerkingssoftware openen er zich nieuwe mogelijkheden, die vroeger heel wat complexer waren om te produceren. Toch start alles met een perfect genomen foto, dan pas heb je een goede basis om bewerkingen op uit te voeren.”
In hoeverre kan jij als expert de kwaliteit van smartphonecamera’s waarderen?
“Ik ben geen fan van smartphonecamera’s en ben hierin zeker geen expert. Ik zou niet direct durven zeggen dat ze dezelfde kwaliteit hebben als een high-end-camera, maar ik moet wel eerlijk toegeven dat ik soms versteld sta van de kwaliteit die recente toestellen bieden. In sommige befaamde internationale fotowedstrijden beginnen er zelfs categorieën op te duiken die zich focussen op smartphonefotografie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
