Waregemnaar Dominique Biebau wint Hercule Poirotprijs: “Wat een erkenning!”

Dominique Biebau (43) wint met zijn boek Russisch voor Beginners de Hercule Poirotprijs voor de beste Vlaamse misdaadroman. “Dit boek kwam er als een soort van weddenschap, en nu win ik er zo’n belangrijke prijs mee. Wat een erkenning!”

Dominique Biebau (43) groeide op in Waregem en studeerde Germaanse Filologie in Leuven. “Ik leerde mijn vrouw, een Limburgse, kennen en ben zoals dat wel vaker gebeurt met studenten in Brabant blijven plakken”, zegt hij. Biebau noemt zichzelf ‘een beetje een cliché: een leraar Nederlands die zelf schrijversambities heeft. Maar vandaag staat hij op de erelijst van de belangrijkste en langstlopende Krimi-award in Vlaanderen, naast namen als Jef Geeraerts, Louis Van Dievel, Stan Lauryssens en Pieter Aspe. Dinsdag kreeg hij de Hercule Poirotprijs uitgereikt op de Boekenbeurs in Antwerpen. “Ik geloofde het eerst niet. Wat een erkenning. Pas toen ik de prijs echt in ontvangst mocht nemen, had ik door dat het echt was.”

Dominique Biebau debuteerde als schrijver van kortverhalen en publiceerde in 2013 de roman Trage Wegen en in 2015 IJslands Gambiet. Zijn roman Russisch voor Beginners gaat over Maarten die noodgedwongen een avondcursus Russisch moet volgen om zijn werk niet te verliezen. Tijdens die lessen ontmoet hij het schijnbaar gelukkig getrouwde koppel Lore en Diederik. Zij volgen de cursus om hun droom waar te maken: een telegeleid bezoek aan de Kungur-grotten in Rusland. Hun leraar is de excentrieke, nationalistische Rus Pavel. Al snel snijden spanningen door de groep wanneer blijkt dat niet alleen de leraar, maar ook Maarten voor de charmes van Lore valt.

Weddenschap

“Ik ben eigenlijk geen echte thrillerauteur”, zegt de schrijver. “Ik ben er een beetje in getuimeld. Rusland voor beginners is zelfs ontstaan na een soort van weddenschap. Als ik een roman kan schrijven, dan kan ik ook een thriller schrijven, had ik beweerd. Maar achteraf bekeken, was dat toch heel wat moeilijker dan ik dacht. Het is niet evident om geloofwaardige personages neer te zetten die een duister en excentriek kantje hebben, die in een vreemde situatie terecht komen.”

Deze prijs is zonder meer de grootste erkenning voor mij als schrijver

De winst van de Hercule Poirotprijs bewijst dat Biebau daar wonderwel in geslaagd is. “Dit is zonder meer de grootste erkenning voor mij als schrijver. Al blijft mijn eerste prijs in 2010, de Ward Ruyslinckprijs voor kortverhalen, toch ook heel speciaal.” Biebau krijgt een gouden Mont Blancpen, een geldprijs van 5.000 euro en een heruitgave van zijn boek van 5.000 exemplaren. “Dat is voor mij het mooiste cadeau. Want als schrijver wil je natuurlijk gelezen worden. Al is die 5.000 euro natuurlijk ook heel welkom. Want dat geld kan ik investeren in tijd om nog meer te schrijven. Ik schrijf tussendoor aan de keukentafel, op momenten dat ik tijd heb. En natuurlijk droom ik van meer. Misschien kan ik mettertijd halftijds lesgeven en halftijds schrijven. We zien wel hoe het loopt. Het zou fantastisch zijn, mocht deze prijs mijn schrijverscarrière echt lanceren.”

Mysterieus

Biebau vindt zijn bekroonde roman nog steeds geen ‘echte’ thriller. “Daarvoor zit er wellicht iets te weinig actie in Rusland voor Beginners. Ik noem het eerder een roman waarin een misdaad gebeurt. Het is natuurlijk een spannend boek. Maar dat moet elk boek zijn. Een verhaal dat de spanning er niet in houdt, leg je als lezer gewoon weg.”

Of hij in het dagelijks leven ook iets met Russisch heeft? “Nee, helemaal niet. Al heb ik wel een aantal lessen Russisch gevolgd om mij in te leven in het verhaal. Russisch heeft met dat cyrillisch alfabet iets mysterieus. Ik vind het een mooie en fascinerende taal. Stel je voor dat ik voor een cursus Frans had gekozen. Dat had meteen een heel andere sfeer opgeroepen. ” En naast dat exotische Russisch zit er volgens Biebau ook een stuk West-Vlaanderen in het boek. “Het gaat over schuld en boete. Dat katholieke kantje zit toch nog meer ingebakken in West-Vlamingen dan in de rest. Hoe langer ik weg ben uit West-Vlaanderen, hoe meer ik het apprecieer. Ik ga nog met plezier elke maand terug voor de ‘verplichte’ familiebezoekjes. En hoe ouder ik word, hoe minder verplicht die bezoekjes zijn. Misschien moet je wel weggaan om je roots echt naar waarde te schatten.”