Actrice Céline Vermeulen speelt in haar geboortestad: “Ik kon nog niet lezen toen ik met toneel begon”

Céline Vermeulen (26) praat openhartig over de ups en downs in haar nog jonge acteercarrière. Ze groeide op in de Wieltjesstad, maar zocht vanaf haar zeventiende andere oorden op. Na een paar jaren zonder acteerwerk, besloot ze tijdens haar uitwisseling in Oklahoma dat ze de theaterwereld nog één kans zou geven. Met succes. Vier jaar later zit ze in haar afstudeerjaar op de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie, en op 24 februari deelt ze haar talent nog eens met haar geboortestad.

Was theater je eerste liefde?

“Eigenlijk wel. Ik was al als kind heel praatgraag en ontwikkelde al vroeg een taalgevoel. Ik ben wel heel vroeg met toneel kunnen beginnen doordat mijn vader erevoorzitter was bij Cie Tabloo. In 2003 was de compagnie voorbereidingen aan het treffen voor het stuk Repelsteeltje, en ze had daarvoor best veel kinderen nodig. Twee van m’n broers en m’n zus deden mee, maar ik was nog te jong. Ik was wel aanwezig op die repetities en zei toen tijdens een van de oefensessies dat ik ook mee wou doen. Men vertelde me dat dat echt niet zou gaan, want ik kon nog niet eens lezen. Ik hield voet bij stuk en kreeg een rol waarbij ik zo’n vijf zinnen moest kennen. Ik vond het meteen superleuk om te doen.”

Was theater voor jou lang enkel verbonden met Menen?

“Ik bleef actief bij de vereniging tot m’n laatste wapenfeit op m’n achttiende. Tot dan speelde bijna m’n volledige leven zich af in Menen, zowel op vlak van school als hobby’s. In het zesde middelbaar kwam dan de onvermijdelijke studiekeuze. Toen ik de opties overliep, kwam ik tot het besef dat je theater ook kan studeren. Ik begon dus audities te doen bij de vier grote theaterscholen in Vlaanderen. Overal werd ik afgewezen, telkens omdat ik te jong was. Ja, dan valt je droom wel in duigen. Ik kwam wat in een existentiële crisis terecht. Mijn vlammetje was toen gedoofd.”

En hoe werd die vlam dan uiteindelijk weer aangewakkerd?

“Na die teleurstelling ging ik Engels-Theater, Film en Literatuurwetenschappen studeren in Antwerpen. In die periode acteerde ik zo’n twee jaar niet meer. Die opleiding was wel interessant, maar ik sta liever op de planken. Het was tijdens mijn uitwisseling naar de University of Oklahoma dat ik het acteren terugvond. Dat was in mijn derde jaar. Weet je, ik heb eigenlijk altijd een American Dream gehad. In de VS is alles mogelijk: het is een land van grote tegenstellingen, maar ook van grote dromers. Er was in Oklahoma een auditie voor het studententoneel. Ik deed mee, want ik wou wel eens in het Engels acteren. Niemand kende me daar, niemand kende m’n achtergrond en ik werd gecast.”

“Van mijn selectie voor de toneelschool ben ik drie weken moeten bekomen”

“Dat wakkerde dus zeker m’n vlammetje weer aan. Na mijn bachelor koos ik voor de Master Taal- & Letterkunde aan de VUB, waar ik veel meer theatervakken kon kiezen. Ik begon ook opnieuw te acteren, bij het theaterproductiehuis Antigone in Zuid-West-Vlaanderen, en volgde een vooropleiding theater bij de nieuwe spelers in Antwerpen. Ik deed daarna auditie bij de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie, waar er op 800 kandidaten jaarlijks maar achttien worden toegelaten. Ik zat al in de derde en laatste ronde, en had nooit verwacht dat ik zover zou raken. Toen ze me opbelden met het nieuws dat ik geselecteerd was, ben ik daarvan drie weken moeten bekomen. Een paar maanden later werd ik ook toegelaten in een andere toneelschool, maar ik koos voor het Amsterdamse avontuur.”

Je brengt op 24 februari met Club Lam de Belgische première van het stuk Maankoningin in De Steiger in Menen. Wat spreekt je zo aan in het stuk?

“Club Lam thematiseert genderongelijkheid in z’n voorstellingen. Ik vind gelijkheid in het algemeen belangrijk, maar ik ben niet de persoon die voor het feminisme op de barricades gaat staan. Er is wel nog altijd een grote genderongelijkheid in onze sector. Vrouwen krijgen vaak de eerder stereotype, minder interessante en meer op uiterlijk gerichte rollen, al is de situatie wel aan het veranderen. Voor het stuk Maankoningin sprak het me vooral aan dat het over de ongelijkheid in de gezondheidszorg gaat. Maria Theresia van Oostenrijk, de vrouw van Lodewijk XIV, gaat ten onder aan een goedaardige tumor, enkel en alleen omdat het gezondheidssysteem zo gefocust is op mannen. Een van mijn passies is holistische gezondheidszorg, en omdat ik enkele jaren geleden zelf specifieke zorg nodig had, is de genderongelijkheid in de gezondheidszorg een thema dat me na aan het hart ligt. Club Lam is een jong collectief en ik voelde me snel thuis. Het klopte gewoon.”

Tickets en info beschikbaar via https://www.ccdesteiger.be/nl/event/club-lam-maankoningin.