The Starlings: “We hebben rust gevonden bij elkaar”

Het had de voorlopige bekroning op hun jarenlange harde werk moeten worden: een bomvolle Lotto Arena op Valentijn. In plaats daarvan wordt het een romantisch verblijf in Oostende, waar het muzikale duo ‘The Starlings’ drie maanden lang werkt aan een volgend album. Wij mochten op bezoek bij Tom Dice en Kato, die zich helemaal thuis voelen aan onze kust. “We gingen al wandelen vóór het hip was!”

Mocht je het afgelopen jaar onder een steen hebben geleefd – alhoewel we dat allemaal een beetje deden, toch? – dan zou je misschien gemist hebben dat The Starlings zowat dé muzikale revelatie van 2020 werd en bestaat uit Tom Dice en Kato. Voor wie die steen zich ook nog eens op Mars bevond: in 2008 kwam Tom Dice Eeckhout voor het eerst piepen in de wedstrijd X Factor , waar hij tweede werd. Het jaar nadien, op zijn twintigste, mocht hij ons land vertegenwoordigen met Me and My Guitar op het Eurovisiesongfestival. Kato Callebaut stond nog geen jaar later op het podium van Idool , niet met een gitaar maar met een ukelele. Vlaanderen sloot ook haar in de armen.

Vandaag, tien jaar later, vormen de twee niet alleen een koppel, maar zingen ze ook samen in The Starlings . Hun carrière nam vorig jaar een nog hogere vlucht dankzij hun deelname aan Liefde voor Muziek . Het hoogtepunt zou een concert worden in de Lotto Arena, waar ze hun debuutalbum zouden voorstellen. Dat concert werd vorig jaar uitgesteld naar Valentijn, maar een tijdje geleden werd duidelijk dat ook dat niet haalbaar was. De twee zitten intussen niet stil, want ze werken al volop aan een nieuw album. Dat schrijven ze vandaag in Oostende, waar ze drie maanden verblijven.

Hoe bevalt het jullie hier?

Kato: “Heel goed eigenlijk. We zitten doorgaans op drie minuten stappen van het Casino, dus erg centraal. Hier, in het ruime vakantiehuis Villa Plage, zitten we als we schrijven met iemand als Milo Meskens. We konden hier overigens net wat langer blijven, dus voor ons is het nog een extra vakantiegevoel.”

Tom: “We doen hier ook wat inspiratie op. Na ons verblijf verhuizen we van Drongen naar Eeklo, mijn hometown eigenlijk.”

Toch niet naar Oostende?

Tom: “Mijn broer woont in Oostende, dus de band blijft wel.”

Kato: “Net als mijn mama. Zij woont hier sinds 2012. Na haar scheiding is ze naar hier verhuisd, omdat ze naar eigen zeggen altijd al aan de zee wilde wonen. Het leuke is dat ze ook zicht op zee heeft. En ook mijn zus heeft hier een tijdje gewoond, maar die woont nu in Veurne. Haar lief is van daar. Maar mijn moeder wil hier niet meer weg, nee. Ik denk ook dat het echt leuk is om hier te wonen op latere leeftijd.”

Tom: “Ik zou ook wel nog kunnen terugkomen, ja. Liefst ergens op een rustig plekje tussen de duinen, maar dan eerder als een soort tweede verblijf.”

Hebben jullie in Drongen ook zo’n achtertuin als hier?

Kato: “We wonen ook aan het water. We zijn absoluut natuurmensen. En hier is dat fantastisch, je zit meteen in de duinen en ziet de zee.”

Zijn jullie vaak aan het strand te vinden?

Kato: “We zijn daarstraks nog geweest. De honden kunnen er hun energie kwijt en zelf vind ik het fijn om je hoofd leeg te maken.”

Je gaat ook vaak lopen op het strand, zag ik op je Instagram.

Kato: “Ik ben aan het trainen voor een halve marathon. Het verschil met het Gentse is dat je hier aan de zee flink wat tegenwind kunt hebben. Dat vergeet ik al eens als ik moet terugkeren.” (grijnst)

Heb jij een sportief voornemen, Tom?

Tom: “Mijn pijngrens ligt wat lager. En ik heb ook wat meer tijd nodig, maar ik loop wel heel graag. Kato is na het lopen nog bezig met spieroefeningen, maar ik zie mezelf dan liggen en bedenk mij: wat ben ik in godsnaam aan het doen? Ik kan toch ook al in de zetel gaan liggen nu? ” ( lacht )

Helpt die gezonde zeelucht ook in jullie schrijfproces?

Kato: “Ik denk dat wel. Als ik ‘s middags een dipje heb, ga ik lopen en keer ik altijd vol energie terug.”

Tom: “Het zorgt zeker voor inspiratie. We hebben nu een elftal nummers op ons lijstje die plaatwaardig zijn, maar we willen er zoveel mogelijk verzamelen voor we hier vertrekken.”

Is het anders om in een kortere tijdspanne een album te maken?

Kato: “Ergens wel, vooral omdat je geen referentiepunt hebt. Het is logisch dat we ook eens twijfelen, maar doorgaans kan je een nieuw nummer in een set verwerken en zien wat voor reactie het teweeg brengt bij je publiek. Maar nu gaat dat niet. Het is anders werken, maar ook een soort leerproces.”

Tom: “Ons eerste album leeft wel online. En vorige zomer hebben we ook kunnen spelen, dat scheelt toch. Het was wel vaak voor 400 man, wat supergezellig was, maar niet hetzelfde als je met een volledige band voor een paar duizend man staat. Maar we mogen zeker niet klagen.”

Hoe frustrerend is het om jullie carrière echt uit de startblokken te zien schieten als de wereld stilvalt?

Tom: “Nog eens, we mogen niet klagen. De optredens vorige zomer hebben ons wel groot gemaakt op onze eigen manier. Mensen hebben ons toch wel gezien, of kunnen zien. We staan daar ook niet te lang bij stil. Als je te veel bezig bent met frustratie, dan ga je niet bepaald goeie nummers schrijven. En ondanks alles heeft de plaat het supergoed gedaan.”

Kato: “We gaan altijd op zoek naar een manier om het beste uit iedere situatie te halen. Er is geen cd-voorstelling geweest, maar we deden wel een livestream, hier in Oostende. Is dat leuker dan voor een publiek spelen? Nee, natuurlijk niet. Je publiek is je voeding, maar het was vooral heel fijn om met de band op het podium te staan.”

Jullie valentijnsconcert uitstellen, was vast wel een bittere pil…

Tom: “Eind april, toen we het aankondigden, dachten we dat heel deze situatie tegen nu al in orde zou zijn. We hebben lang getwijfeld om het nog dit jaar te doen, maar niemand kan ons garanderen dat het uitgeklaard is tegen de zomer. Daarom besloten we om het simpelweg een jaar uit te stellen.”

Is er dan geen schrik om de connectie met jullie publiek te verliezen?

Kato: “Ik denk wel dat de mensen opnieuw uitkijken naar optredens en klaar zullen staan.”

Tom: “We geloven ook genoeg in onszelf en werken hard aan elke single. En met sociale media nemen we de fans mee in ons verhaal, waardoor ze zich betrokken voelen bij wat we doen.”

Heeft deze situatie jullie veranderd?

Tom: “Niet zozeer. Wij wandelden al vóór het hip was. Het enige wat veranderd is, is dat we niet meer alleen zijn. ( lacht ) Het ingrijpendste is dat we niet langer veel mensen kunnen uitnodigen bij ons thuis. Doorgaans hebben wij graag vaak en veel volk in huis.”

Kato: “We hechten veel belang aan onze vrienden. Dat is voor ons een soort familie. ( denkt na ) We hebben het geluk dat wij met zijn tweetjes veel aan elkaar hebben.”

Tom: ( knikt ) “We hebben nooit het gevoel dat we op elkaars lip zitten. We maken ook nooit ruzie.”

Zijn jullie romantisch ingesteld?

Kato: “Ik zag onlangs nog ergens op tv dat mensen veel te weinig zeggen dat ze elkaar graag zien. Wij zeggen dat elke dag tegen elkaar. En echt gemeend ook. Het is heel fijn om die connectie te hebben. Ik ben ook iemand die heel graag knuffelt. En als de basis goed zit en je kan honderd procent jezelf zijn, dan weet je dat de rest wel natuurlijk komt. En af en toe verrassen we elkaar wel.”

Wie is er de grootste romanticus van jullie?

Kato: “Dat weet ik niet. Ik kan hem wel beter verrassen, omdat hij nooit iets doorheeft. Omgekeerd kan hij zijn mond niet houden. Ik zie het meteen als hij iets verzwijgt.”

Tom: “Onlangs was ze de oplader voor haar oortjes kwijt, dus besloot ik nieuwe oortjes te kopen voor haar. Tot ze vroeg of ik om zo’n oplader wilde gaan en ik wat aarzelde. Ik zal wel gaan , zei ze toen. Tja, dan kan je niet anders dan het te zeggen.” ( lacht )

Wat was het meest romantische dat jullie al deden voor elkaar?

Kato: “De eerste keer dat Tom jarig was toen we samen waren, gingen we Grieks eten, zijn lievelingseten. Hij verjaart eind november en is zot van Kerstmis. Dus had ik ervoor gezorgd dat er zo’n gigantische kerstboom stond toen we thuiskwamen. En dan kwam nog de hele vriendengroep uit de badkamer voor een feestje. Dat had hij niet verwacht, nee.”

Probeer daar maar eens over te gaan…

Tom: “Voilà. Ik ben nog aan het broeden op iets.” ( grijnst )

Hoe vieren jullie Valentijn?

Kato: “Ik kook graag, maar waarschijnlijk wordt het takeaway. Je hebt hier veel leuke restaurants aan de zee. Een favoriet? St-Malo op de dijk. Superlekker! Er is hier ook een heel fijn biercafeetje in het centrum.”

Tom: “Je hebt hier veel toffe plekken in Oostende. Je hebt de zee, maar ook het Krekengebied. En qua winkels gaan we heel graag en vaak naar Modest, een zero waste-winkel.”

Jullie debuutalbum heet ‘Don’t look back’, maar laten we het toch eens doen. Tom, tien jaar geleden deed je het voorprogramma van Taylor Swift en tegelijkertijd leerde Vlaanderen jou kennen, Kato. Hoe kijken jullie daar op terug?

Tom: “Ik herinner me dat het concert zelfs niet uitverkocht was, wat je je vandaag niet meer kan voorstellen. Ik was een grote fan van Taylor Swift en heb toen echt iedereen gestalkt om te zorgen dat ik haar voorprogramma mocht doen. Ik heb ze toen ontmoet, ja, maar we waren allebei amper 20 jaar en dat gesprek was nogal… geoefend beleefd, zeg maar. Vandaag zou dat vast wel een iets echtere conversatie opleveren, denk ik.”

Kato: “Ik was toen heel jong en heb daarna ook in het Sportpaleis gestaan met Marco Borsato, waarbij ik dacht: wat sta ik hier te doen? ( lacht ) Ik heb daar veel uit geleerd. Ik denk dat ik alles veel minder bewust meemaakte. Alles verliep precies in een rush , waardoor ik minder stilstond bij de zotte dingen die op mijn pad kwamen.”

Hebben jullie niet het gevoel dat jullie te jong waren voor al dat succes?

Tom: “Misschien niet te jong, maar ik was wel te onvoorbereid. Zeker voor wat na het Eurovisiesongfestival kwam. Ik was vooral daarmee bezig en dan word je onverhoopt zesde, en komt opeens die hele zomer op je af. Maar ik was niet te jong of zo, ik wist al van mijn veertiende wat ik wilde doen, tot frustratie van mijn ouders soms.”

Kato: “Voor mij was dat een andere situatie, tien jaar geleden. Ik stond op persoonlijk vlak niet zo sterk. Ik zat thuis in een niet zo stabiele situatie en deed vooral mee aan Idool omdat ik graag muziek maakte. Net als ik dat deed bij talentenjachten op school. Ik was niet voorbereid om opeens vier keer per dag op VTM te zien te zijn, ook al omdat iedereen opeens een mening had over mij. Dáár was ik niet op voorbereid. Nu heb ik wel geleerd dat ik mij daar niets moest van aantrekken, maar toen was dat heel beangstigend.”

Ik vind het vooral zot om te zien hoe bijvoorbeeld jullie gewicht al een nieuwsitem is geweest. Voor jullie moet dat toch ongelooflijk ingrijpend zijn.

Tom: “Bij mij viel dat mee. Maar vorige zomer stond er een foto van Kato op een site, die uit zijn context werd gehaald en waar er stond dat ze mager is en zich nu niet meer hoeft te schamen .”

Kato: “Het stond er echt letterlijk. Toen dacht ik echt: in wat voor wereld mag jij je journalist noemen? Zelfs al woog ik vijftig kilo méér, zulke dingen zeg je gewoon niet. Weet je wat het is? Ik kan dat plaatsen, maar 80 procent van mijn volgers zijn jonge meisjes. En die lezen dat ook. In een interview achteraf kreeg ik de vraag: hoe ben je zo vermagerd? Terwijl dat de vraag niet moet zijn. Voor mij is het belangrijk dat je mentaal en fysiek gezond bent. Ik sport graag, ik eet graag, maar ik eet graag de goeie dingen om mijn lichaam zo lang mogelijk gezond te houden. Mijn doel is niet om aan iedereen tips te geven. Ik doe dit vooral voor mezelf.”

Het enige waar je verantwoording moet voor afleggen, is je muziek.

Kato: “Voilà. Dit komt er dan bij, omdat je bekend bent. Maar van die jonge meisjes die mij volgen, zijn er misschien ook een heel aantal die onzeker zijn, net zoals ik vroeger was. En ik wil daar niet de oorzaak van zijn, integendeel. Ik had het zélf leuk gevonden als ik in mijn tienerjaren een soort voorbeeld had, iemand die gewoon heel echt was. Daarom zie je me ook vaak zonder schmink op sociale media. Ik wil gewoon zo echt mogelijk zijn. Bij Tom is dat ook zo. Hij doet ook gekke dansjes in huis, zonder dat het gefilmd wordt. Ik denk dat we allebei heel puur willen zijn.”

Jullie publiek, vaak jonge mensen, heeft ook geen makkelijk jaar achter de rug.

Tom: “Dat voelden we bijvoorbeeld na de reünie van Liefde voor Muziek , waar we een meisje dat weende hadden geknuffeld. Voor veel mensen was dat lastig, omdat zij pakweg hun oma al een jaar niet mogen knuffelen. Maar voor ons geldt hetzelfde. En ik weet dat ze dan niet zozeer boos waren op ons of zo, maar gewoon op de situatie.”

Kato: “Ik denk dat het voor de jongeren heel hard afzien is. Je komt net uit het middelbaar, begint aan een nieuw hoofdstuk in je leven, leert doorgaans mensen kennen en dat valt opeens allemaal weg. Dat moet verschrikkelijk zijn.”

Tom: “Daarom zeg ik dat we echt niet mogen klagen. Dat alleen zitten en weinig contact hebben, begint voor velen door te wegen.”

Kato: “Wij zijn met twee en kunnen onze job uitoefenen. Oké, er komt veel minder binnen, maar we zoeken en vinden wel een oplossing.”

Zijn jullie altijd zo’n positivo’s geweest?

Kato: ( droog ) “Nee.”

Tom: “Een jaar of vijf geleden kon ik de ene dag nog alles zien zitten en de dag nadien was dat omgekeerd. Sinds we elkaar gevonden hebben, zijn er nog maar heel weinig niet-positieve dagen.”

Kato: “Er is een soort rust over ons gekomen. Als je een mindere dag hebt, dan weet je dat je niet alleen bent. Toen we elkaar opnieuw leerden kennen, viel alles op zijn plaats. We hebben dezelfde dingen meegemaakt, we vinden dezelfde zaken belangrijk, maar zijn tegelijkertijd ook verschillend genoeg.”

‘Don’t look back’, dus laat ons één keer vooruitkijken, zo’n tien jaar in de tijd…

Tom: “We hebben wel de ambitie om minstens één buurland te veroveren. In Nederland is daar wel een publiek voor, denk ik. Hopelijk kunnen we tegen dan een reeks Lotto Arena’s neerzetten.”

Kato: “En op privévlak gewoon even gelukkig zijn als nu. En gezond zijn, dat is al heel veel waard.”