De cultuur- en evenementensector ligt al een jaar zo goed als stil. De komende weken gaan we langs bij Oostendenaars in de sector om te horen hoe zij de crisis beleven. Robin De Wit is publieksbemiddelaar in De Grote Post. Zij legt contact met alle bezoekers die het cultuurcentrum binnenstappen. Maar hoe ziet haar job er vandaag uit, zonder publiek?
Robin De Wit (27) is afkomstig uit Oostduinkerke en verhuisde onlangs naar Oostende. Ze studeerde sociaal werk, met een master in gender en diversiteit. Sinds december 2018 is ze aan de slag bij cultuurcentrum De Grote Post.
Unieke lokettenzaal
“Vanuit mijn job als publieksbemiddelaar kom ik voornamelijk in contact met het ‘onbestemde volk’”, opent Robin. “De Grote Post is uniek in Vlaanderen in vergelijking met andere cultuurcentra. Wij hebben een grote hal en lokettenzaal. Daar komt nog bij dat we een openbaar gebouw zijn. Iedereen kan hier binnenstappen, en dat doen ze in normale tijden ook. De openbare toiletten worden gebruikt, daklozen komen hier even opwarmen, jongeren komen over de middag hun broodje opeten of luisteren naar muziek… Of ze komen gewoon een beetje hangen . Er heerst hier dus een bijzondere dynamiek en dat is heel mooi. We zijn erin geslaagd om – ondanks de letterlijke fysieke drempel – iedereen in het gebouw te krijgen.”
Al die verschillende mensen, dat brengt natuurlijk ook wel uitdagingen met zich mee. “Klopt. Je vrijheid stopt wanneer je anderen belemmert. Wanneer jongeren hier naar muziek luisteren, maar mensen aan de loketten hun administratief werk moeten doen, dan botst dat wel eens. Toen ik vertelde aan de collega’s dat spelende kinderen een probleem zijn in de lokettenzaal, geloofden ze me niet. Kinderen moeten toch kunnen spelen , kreeg ik te horen. En dat is zo, maar niet als ze er andere mensen mee hinderen. Je moet dus een evenwicht vinden.”
Robin nam plaats in de lokettenzaal en begon met een logboek bij te houden met wie er zo allemaal binnenkomt in De Grote Post. “Ik ging altijd een praatje maken, vroeg hen dan hoe we het volgens hen beter zouden kunnen doen. Zo heb ik met heel wat mensen een band kunnen opbouwen. En dat was niet altijd evident, dat is soms drie maanden lang hallo zeggen voor je iets terugkrijgt.”
Harde dobber
Uiteindelijk maakte Robin een plan van aanpak op. Een soort hoffelijkheidsnota, zodat alle groepen die gebruik maken van de lokettenzaal dat op een goede manier kunnen doen. “Een plan waarbij iedereen weet waar ze zich aan moeten houden. Zonder dat er een gendarme staat, bij wijze van spreken. We stelden vormingen op en het plan was klaar. En toen… was het maart 2020”, zucht Robin.
Ik ben 27 jaar en heb vooral goesting om te werken in plaats van thuis te zitten
Voor Robin, die voor haar job afhankelijk is van de bezoekers, een harde dobber. “Tijdens de zomer was het Cultuurcafé weer open en waren er enkele voorstellingen. Maar het is helemaal niet te vergelijken. De toiletten waren niet meer openbaar, mensen mochten niet plaatsnemen op de bankjes of ergens blijven zitten. Ik snap de maatregelen natuurlijk wel, maar het is echt moeilijk. Ook het gegeven van mondmaskers, bijvoorbeeld. Gezichten lezen is in mijn job zo belangrijk. Een glimlach zit niet enkel in de ogen. En non-verbale communicatie is zo belangrijk.”
Wat na corona? “Ik ben bang dat ik ze kwijt ga zijn. We gaan ons publiek opnieuw moeten leren kennen, dat ook. Het is ook nog afhankelijk van welke maatregelen er dan gelden. Hoe zorg je dat je nabij bent, als je afstand moet houden? Ik zal er sowieso zijn als het Cultuurcafé weer opent, want ik ben het aanspreekpunt. Ik vraag me ook af of de mensen klaar zullen zijn voor mijn plan na dit collectieve trauma. Het kan ook het perfecte moment zijn, natuurlijk. Het zal rustiger zijn, een andere dynamiek… Het Uit-loket verhuist trouwens weer naar het stadhuis, dus die ruimte komt ook vrij. Wat ermee zal gebeuren, is nog niet bekend. Misschien is het dus een volledig nieuwe start. Het voelt aan alsof ik weer ga moeten starten met een nieuwe ‘klas’.”
Tijdelijk werkloos
Robin zit momenteel thuis in tijdelijke werkloosheid. “Ik ben een sociaal persoon en heb het moeilijk met het gebrek aan sociale contacten”, zegt ze. “Dus nu ben ik bezig met mijn rijbewijs halen, leren surfen, meubels upcyclen… You name it, ik ben inventief ( lacht ). Eerlijk, ik heb liever dat we nog even wachten en dat we op een goede manier kunnen starten dan half. Maar ik ben 27 jaar en ik heb vooral goesting om te werken.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
