Vrijwilliger Dieter Debacker: “Trouwfeest verlaten voor Cactusfestival”

© Davy Coghe
Stefan Vankerkhoven

“Dit is het 33ste jaar dat ik als vrijwilliger meehelp tijdens het Cactusfestival in Brugge. Het wordt ook mijn laatste keer. Vanaf volgend jaar wil ik 100 procent genieten van de muziek”, zegt kinesist Dieter Debacker uit Ichtegem. In tegenstelling tot Dranouter heeft Cactus duidelijk geen gebrek aan vrijwilligers.

Dieter Debacker (51) groeide op in Male, maar de liefde, zijn vrouw Hilde, dreef hem naar Ichtegem, waar hij ook zijn zelfstandige kinepraktijk heeft. Op zijn zestiende, als leerling van OLVA Assebroek, debuteerde hij met enkele schoolkameraden als vrijwilliger op het Cactusfestival.

“Hoe rol je erin? Je vrienden vragen je mee, je kunt gratis van rockmuziek genieten en een sigarettenmerk deelde toen nog gratis sigaretten uit in het park! Ik moest aan de korte bar wel bij de tapkraan met cola staan. Ze vonden mij te jong om bier te tappen”, weet Dieter Debacker nog.

Stewardploeg

Het beviel de Brugse tiener toen zo, dat hij heel het weekend meehielp, hoewel hij slechts enkele shifts van drie uren moest doen. “Als je een tijdje meegewerkt hebt bij Cactus, krijg je een hart voor die organisatie. Het is leuk om vrijwilliger te zijn op een evenement, waar de mensen zich uitleven en plezier maken.”

“Een festival heeft nu eenmaal mensen nodig die alles in goede banen leiden. Bij mij is het gegroeid, ik doorliep enkele functies en heb er geen enkel probleem mee om mijn verantwoordelijkheid op te nemen”, vervolgt Dieter, die eerst de leiding kreeg over een barteam en nu al jaren stafverantwoordelijke van de stewardploeg is.

Vakantie

“We zijn een team van 100 veiligheidsmensen, die niet alleen in het festivaldorp, maar ook in de stationsomgeving, nabij de parkings en in de Arsenaalstraat, waar de artiesten arriveren aanwezig zijn. We staan constant met elkaar in radioverbinding, zodat we bij het minste akkefietje zeer snel kunnen optreden.”

“Het is constant bezig zijn, drie dagen lang. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s nachts, maar het voelt bij mij aan als vakantie. Ik sluit met plezier enkele dagen mijn kinepraktijk.”

Praatbarak

“Het leuke is dat je niet de hele dag op één plek moet blijven zitten. We delen de site in zones in en bestrijken dan in ploegen van twee personen de site. Je komt ook altijd wel mensen tegen die je al lang niet gezien hebt op de grootste praatbarak van Brugge!”

“ En je kunt een streepje muziek meepikken. Het Cactuspubliek is heel braaf en rustig. Vechtpartijen hebben we weinig gehad, af en toe is er wel een festivalganger die teveel gedronken heeft. Er werden ook eens ingangstickets en drankbonnen ontvreemd en doorverkocht buiten het festivalterrein. We hebben de dader dan undercover betrapt!” (lacht)

Stijve nek

“Omdat ik kinesist ben, gebeurt het af en toe dat artiesten, die last hebben van een ontsteking of een stijve nek, hulp vragen. Zo heb ik al de gitarist van Buffalo Tom en iemand uit de entourage van Lauryn Hill behandeld. Nee, de vroegere zangeres van The Fugees zelf niet! Ik denk niet dat die dat zou gevraagd hebben. Wellicht had die haar eigen kinesist of dokter mee. Ze eiste backstage zelfs haar eigen privé-toilet!”

“Komend weekend wordt mijn laatste jaar als stafverantwoordelijke van de stewards”, zegt Dieter, die ook vijftien jaar deel uitmaakte van de raad van bestuur van de vzw Cactus Muziekcentrum.

“Ik ben blij dat ik de fakkel kan doorgeven. Ook familiaal is de opvolging verzekerd: mijn dochter Tine wordt volgend jaar zestien en wil dan voor het eerst meewerken als vrijwilliger. Dat betekent helemaal niet dat dit mijn laatste festival wordt. Misschien maak ik volgend jaar nog eens deel uit van een barploeg, zoals ik 35 jaar geleden begon? Voor enkele shifts, want ik wil vanaf volgend jaar als festivalbezoeker volop genieten van de muziek”, aldus Dieter.

Gavin Friday

“Ik ben een groot muziekliefhebber en daar mag gerust wat gitaar in zitten. Cactus is een festival van muzikale ontdekkingen. Enkele jaren gelden hebben de Japanse postrockers van MONO mij letterlijk omver geblazen, sindsdien ben ik fan.”

“En dan is er nog Gavin Friday. Hij trad op in 1996, op de dag dat een goede vriend in Lichtervelde trouwde. Ik kreeg mijn echtgenote Hilde zo ver dat we na het feestmaal terugkeerden naar het Minnewaterpark voor het concert. Ik zie Gavin Friday nog staan, met een rode boa rond zijn nek deed hij ietwat nichterig. Één van mijn topconcerten op Cactus! Nadien zijn we teruggekeerd naar het trouwfeest…”