Op haar 47ste debuteert Stien Michiels als zangeres: “Het draait vooral om mensen samenbrengen”

Stien Michiels (47) is een creatieve dame die debuteert met haar eerste plaat als singer-songwriter. Ze woont in Schaarbeek, maar de première is voor Cultuurkapel De Schaduw. Haar West-Vlaamse roots en de figuur van Johan Platteeuw zijn daar niet vreemd aan.

Zet je schrap voor een dame met een verhaal. Stien Michiels is al 47 jaar – als we het zo oneerbiedig mogen uitdrukken – wanneer ze debuteert met haar eerste plaat, maar daar gaat heel wat aan vooraf. Onder andere haar jeugd in West-Vlaanderen.

Stien Michiels: “Eigenlijk heet ik Kristien, maar later werd dat Stien. Mijn broer Jan (55) is als muzikant ereburger van de stad Izegem. Mijn oudere zussen Hilde (54) en Ann (52) zijn in het Brugse blijven plakken. Ik was het nakomertje in het gezin. Mijn papa Pol Michiels heeft lange tijd bij Vandemoortele in Izegem gewerkt, hij heeft er nog altijd zijn contacten. Zelf ging ik naar school tot mijn tiende in de Sint-Tilloschool, maar toen verhuisden we naar Brugge. Ik heb er mijn middelbare school gevolgd, voor ik naar de unief trok.”

Heb je nog herinneringen aan Izegem?

“Zeker. Ik maakte er ook deel uit van de Roodkapjes en zong bij de Zingende Matroosjes (afdeling van het Heilig Hartkoor, red.). Ik was ook wat jonger dan mijn broer en zussen en om me te doen zwijgen leerden ze me al lezen toen ik pas vier jaar oud was. Ik trok vervolgens naar de bibliotheek waar ik alles las waar ik mijn handen kon op leggen, vandaar wellicht dat ik later germaniste werd. Men stak me ook een viool in de handen, terwijl ik liever drummer had willen worden. Dat zit toch zo in mijn gedachten, ik weet niet of ze dat thuis wel weten. Maar ik was toen al vooral bezig met schrijven. Muziek zat wel in mij, maar men vond dat Stientje te weinig oefende in vergelijking met haar broer Jan. Op mijn 14de overleed ons mama, Annie Coppé, en dat betekende dat ik ook gekapt ben met enkele zaken en eigenlijk puur voor mijn studies ben gegaan.”

Ook mensen uit mijn kindertijd steunden mijn crowdfunding

Na je studies ging je verschillende kanten uit?

“Ik heb eerst een aantal jaar voor het Kunstenfestivaldesarts gewerkt, maar kwam daarna vooral in de wereld van de trainingen en opleidingen terecht. Dat was professioneel. Maar ook in mijn vrije tijd engageerde ik me als regisseur in het theater en ik ben ook mede-oprichter van en vrijwilliger bij ‘We have the Choise’, het burgerinitiatief dat ontstaan is op aangegeven van Kristin Verellen die haar partner Johan Van Steen verloren heeft in de aanslagen in Brussel. Maar het schiet bij mij alle kanten uit, zolang het maar creatief is. Ik ben zelfs ook clown. Die vaardigheden wendde ik dan weer aan om mensen met hun leiderschapskenmerken te confronteren tijdens cursussen.”

2011 bleek een kantelmoment in je leven!

“Mijn mama is gestorven aan kanker, in 2011 moest ik zelf de strijd aangaan. Daarna begin je je af te vragen welke richting je uit wil met je leven. Ik wou bijvoorbeeld heel graag teksten voordragen en dat ben ik beginnen doen aan de Academie in Meise. Stilaan is daar ook het zingen bij gekomen. Ik ben naar een zangcoach getrokken en toen zij me liet zingen, was het alsof ik iemand anders hoorde. Ik ben toen ook helemaal beginnen open bloeien. Mijn vriend Stéphane is acteur en dj en die heeft het creatieve in mij nog extra gestimuleerd. De eerste liedjes die ik maakte, waren samen met mijn plusdochter. Maar ik ging ook twee weekends songwriterscursussen volgen bij Luke Concannon, dat is de man die Ed Sheeran inspireerde.”

Aan het album ‘Crack it open’ ging ook een crowdfunding vooraf. Waarom?

“Ik heb nog mijn andere professionele bezigheden, dus ik beredder me wel. Maar ik wilde vooral mijn muzikanten ook kunnen betalen, want die mensen hadden het in volle coronaperiode heel moeilijk. Ik voel me al heel mijn leven gesteund, nu ook weer door de mensen rondom mij. Daarom geven we nu zondag bij ons thuis in Schaarbeek – we hebben nogal een grote living – een concert voor onze crowdfunders. En het is misschien leuk om te vermelden dat er ook nog mensen uit mijn Sint-Tilloschooltijd daar op intekenden.”

Je treedt ook op onder de artiestennaam STI.LL. Wat betekent die?

“STI staat voor Stien. De naam op zijn geheel duidt aan dat ik de mensen ook stil wil laten staan bij de zaken. Ik krijg reacties van mensen die de plaat beluisterden en die zeiden ze niet in één keer te kunnen uit luisteren. Ze wilden sommige zaken herbeluisteren. Een van de songs is een Brief aan een vriendin. Dat gaat eigenlijk over mijn zus die een brief schrijft aan haar vriendin die door een heel moeilijke periode gaat. Dat nummer grijpt heel wat mensen aan. Maar de LL in in STI.LL staat dan weer LuisterLied of voor Leven, Licht, Liefde… de grote L’s uit het leven. (lacht) Of long leggs, ik heb nogal lange benen.”

Teksten, muziek, performance… Je brengt het allemaal samen.

“Ik heb eerst en vooral het geluk dat ik met topartiesten als Bert Candries (de vaste gitarist en arrangeur van Johan Verminnen, red.) en Pat Van Kerckhove mag werken. Zij brengen de nummers naar een hoger niveau. Ik hoor de harmonieën wel, zij zetten die op papier en laten die weerklinken. Maar op een podium ben ik inderdaad iemand die meer doet dan zingen. Ik wil presenteren, vertellen, de mensen samen brengen. Want daar draait het allemaal om: mensen echt zien en mensen samenbrengen! We hebben ook een eigen Theatergezelschap Compagine Tisserin, ook daar gaat het om mensen samenbrengen in professionele artistieke projecten. Ik regisseer er professionele acteurs die samen werken met amateurs rondom sociale thema’s.”

Waarom is de echte première van STI.LL voorbehouden voor Ardooie?

“Het is niet dat ik al een hele tournee op poten heb staan. De concerten die ik breng, lenen zich ook best tot een intieme setting. Maar ik ken al enkele jaren Johan Platteeuw (Schoenen Etienne, red.) waarmee ik ook soms samen zing. En dankzij hem ben ik in Ardooie terecht gekomen. Dus terug naar de West-Vlaamse roots.”