Dit weekend neemt Marc ‘Morgan’ Cocquyt afscheid van zijn bestaan als beroepsmuzikant. Liefst vijftig jaar trok hij van het ene optreden naar het andere en de laatste kwarteeuw was hij een veelgevraagd artiest op het Canarische eiland Tenerife. Daar blijft hij ook na zijn pensioen wonen. “Maar hélemaal stoppen, doe ik niet”, glimlacht Marc. “Daarvoor is muziek net iets te belangrijk in mijn leven.”
Marc Cocquyt (65) werd als Wakkenaar geboren en sleet er ook zijn jeugdjaren. Daar deed hij ook de liefde voor muziek op. “Dankzij mijn papa René”, glimlacht hij. “Op een geleende accordeon speelde hij muziek en ik luisterde vol bewondering. Op een goeie dag bracht Sinterklaas me mijn eigen, kleine accordeon en sindsdien ben ik de passie niet meer verloren.”
Op zijn vijftiende stond Marc al in enkele lokale herbergen op de planken. “Dat waren mijn allereerste optredens”, graaft hij in zijn geheugen. “Ik wist toen al dat ik als muzikant en entertainer door het leven wilde gaan, maar behaalde wel nog mijn diploma als elektricien.”
Chalet Marc Morgan
Het bloed kroop evenwel waar het niet gaan kon en Marc zocht zijn eigen weg in de showbizz. “In 1987 kon ik een baandancing in Vloesbergen overnemen en die runde ik tien jaar met hart en ziel. Chalet Marc Morgan werd in geen tijd een begrip in het wereldje. Ik organiseerde er tal van shownamiddagen en stond er ook zelf vrijwel dagelijks op het podium. Dat deed ik enorm graag, maar na tien jaar kruipt zo’n leven wel in je kleren. Ik voelde bovendien de nood om een nieuwe uitdaging aan te gaan.”
“Na de dood van mijn zoon heb ik het aantal optredens wel wat teruggeschroefd”
“Tijdens de laatste jaren van Chalet Marc Morgan trok ik al regelmatig met Playa Tours naar Playa De Aro in Spanje, waar ik tal van Vlaamse artiesten muzikaal begeleidde. Willy Sommers, Luc Steeno, maar ik kreeg er ook de kans om Lucien Van Impe te ontmoeten. Een van mijn mooiste herinneringen blijft evenwel mijn avontuur in Rome, toen Clouseau de Belgische eer op Eurosong mocht verdedigen. Dat is en blijft een van de meest memorabele periodes uit mijn leven.”
Tijdens de eerste trips naar het zonnige Zuiden raakte Marc ervan overtuigd dat zijn toekomst buiten België lag. “De uitdaging kwam er op het juiste moment”, zegt hij. “Ik was 42 jaar oud en moest dan de sprong wagen. Wilde ik mijn leven nog een andere wending geven, dan was dat hét ideale moment.”
In de zomer van 1998 reisde Marc een eerste keer af naar Tenerife. “Op prospectie”, knipoogt hij. “Voor ik definitief hebben en houden zou achterlaten, wilde ik toch eerst zeker zijn dat er een markt voor mij zou zijn. Ik was eerder al in Benidorm gaan rondneuzen, maar daar lag het publiek mij niet zo. In Tenerife daarentegen voelde ik me meteen thuis. Tijdens die eerste maand werkte ik een pak gratis optredens af en dat loonde: ik had al snel een resem vaste klanten.”
Marc keerde terug naar België om er zijn inboedel van de hand te doen. “In oktober 1998 ben ik definitief vertrokken richting Canarische zon, om er als zelfstandig muzikant een nieuw bestaan op te bouwen.”
Hoewel Marc vol enthousiasme stak, had hij toch een aanpassingsperiode nodig. “Vooral op professioneel vlak dan. In België kwamen de mensen naar mijn zaak en wist ik waar me aan te verwachten, nu moest ik plots zelf naar de mensen toe gaan. Een compleet andere situatie, want ik kende mijn publiek niet. Ik heb me tijdens mijn eerste zes maanden ook serieus mogen bijscholen, op muzikaal vlak. Nu zing ik nummers in het Nederlands, Frans, Spaans, Engels en Duits.”
“Ik begon ook meteen Spaans te leren. Ik zou me wel kunnen behelpen in het Engels of Frans, maar wie echt wil integreren, moet ook de taal machtig zijn, vind ik. Dat zorgde er ook voor dat ik me op persoonlijk vlak meteen thuis voelde, al moest ik mijn Belgische mentaliteit wel wat bijschaven. Mañaña, hé. Ik heb moeten leren om geduld te oefenen, maar dat zorgt er nu voor dat ik vrijwel zonder stress leef.”
Dood van zoon
Hoeveel optredens Marc in totaal heeft afgewerkt, kan hij niet zeggen. “Maar tot net voor de coronacrisis waren dat er 30 tot 35 per maand. Zondagen met drie optredens op rij vormden eerder regel dan uitzondering. In de échte topjaren zagen elke week 1.200 mensen mij aan het werk.”
“Toen mijn zoon Frederick (36) in oktober 2018 bij een verkeersongeval op de Ruiseleedsesteenweg om het leven kwam, heb ik het aantal optredens wel wat teruggeschroefd. Wat meer rust, wat meer tijd voor mezelf en mijn dierbaren. Zo realiseer je je wat écht belangrijk is in het leven. Sinds de dood van Frederick kan ik bepaalde nummers niet meer brengen. Een Ster van Christoff bezorgt me nog altijd een krop in de keel.”
De afgelopen 25 jaar groeide Marc in Tenerife ook uit tot een bekende kop. “Overal waar ik kom, word ik wel herkend”, glimlacht hij. “Dat doet me deugd, want het betekent dat ik er een steentje heb verlegd. Ik heb trouwens nooit het gevoel gehad dat ik aan het werk was.”
“Muziek is mijn passie. Of er nu tien, honderd of duizend man voor me stond, ik heb me elke keer opnieuw geamuseerd. Het heeft me ook veel vriendschap opgeleverd. In die mate zelfs dat bijvoorbeeld Duitse vrienden me uitnodigden om ook in hun thuisland te gaan optreden.”
Nu hangt Marc microfoon en keyboard aan de haak. “Erg bewust”, beklemtoont hij. “Ik wil stoppen op mijn hoogtepunt. Ik ben van nature erg kritisch voor mezelf en wil mijn drive niet verliezen. Alles moet perfect zijn, die ambitie wil ik niet verliezen.”
“Ik wil ook niet spreekwoordelijk sterven op het podium. Nu is het ideale moment aangebroken om de spots te doven. Muziek heeft me veel gegeven. Weet je wat de mooiste momenten waren? Wanneer je als muzikant mensen ziet opleven bij de nummers die je brengt. Daar heb ik het al die jaren voor gedaan.”
Kers op de taart
Ook na zijn afscheid blijft Marc op Tenerifiaanse bodem wonen. “Ik heb een appartementje in Las Galletas aan de Costa Del Silencia, in het zuiden van het eiland”, zegt hij. “Mijn hele leven ligt daar. Ik heb er mijn vrienden, mijn sociaal netwerk”
“Plus: het is er altijd goed weer. Maar tegelijk wil ik de band met België niet doorknippen. Elk jaar kom ik van april tot september overzomeren en verblijf ik bij mijn zus Marijke in Tielt. Zo combineer ik het beste van twee werelden.”
Nu zaterdag staat Marc Morgan een laatste keer officieel op de planken, in Salons Mantovani in Oudenaarde. “Compleet met achttienkoppig orkest en achtergrondzangers”, klinkt het trots. “Het moet de kers op de taart van mijn carrière worden, maar het zal ook best emotioneel worden. Tijdens mijn optreden zal ik mijn hele loopbaan zien voorbijflitsen.”
Volledig stoppen doet Marc niet. “In Tenerife houd ik een paar vaste afspraken overeind”, stelt hij. “Zoals elke zondagochtend optreden in de put van Ten Bel, voor vijfhonderd man. Dat heb ik mee helpen opbouwen en wil ik blijven doen.”
“En verder wil ik gewoon genieten van het leven. Wat fietsen, golfbiljarten en tijd doorbrengen met mijn kleindochter Aukje (3,5), het dochtertje van Frederick. En ik zal ook blijven musiceren. Mijn piano blijft in mijn woonkamer staan”, besluit de immer sympathieke Marc Morgan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
