Zaterdag om 14 zou Willem Vermandere voor de achtste keer optreden op Festival Dranouter . Maar begin juli kondigde Vermandere aan dat hij op 84-jarige leeftijd stopt met optreden. Zijn zoon Augustijn Vermandere, Maaike Cafmeyer, Eva De Roovere, Klaas Delrue, Jan Hautekiet op de piano en Patrick Riguelle namen het nu even van hem over en brachten een prachtig eerbetoon aan Vermandere en zijn gigantische oeuvre. “Ik heb geen seconde getwijfeld om dit te doen, Willems muziek was de behangpapier van mijn jeugd”, vertelt Maaike Cafmeyer.
Zaterdag om 14 uur op de tweede dag van Festival Dranouter zat de Clubstage afgeladen vol. Duizenden mensen waren afgezakt naar het tweede grootste podium. In eerste instantie was dit om een optreden van de befaamde Willem Vermandere mee te pikken. Maar Vermandere kondigde een maand geleden aan dat hij stopt met optreden. “Deze beslissing was voor ons een hele verrassing. Willem beloofde een van de hoogtepunten te worden op deze jubileumeditie. We vinden het natuurlijk heel jammer, maar hebben alle respect zijn beslissing”, vertelt organisator Bavo Vanden Broeck.
Op enkele weken tijd stak de organisatie een alternatief in elkaar: ‘Vermandere door andere’. “We willen graag een grote MERCI laten weerklinken van op het festival voor deze prachtige mens, verteller, kunstenaar, filosoof en liedjesmaker. Niemand minder dan zijn zoon Augustijn Vermandere, Patrick Riguelle, Maaike Cafmeyer, Eva De Roovere en Klaas Delrue, die vorig jaar nog met Yevgueni op Dranouter stond, namen het eerbetoon op zich.
Eén repetitie met iedereen
Dat dit eerbetoon niet simpel was om in elkaar te steken, staat als een paal boven water. Patrick Riguelle was een van de drijvende krachten achter het project. “Ergens voelde je het nieuws al aankomen, bij zijn laatste optredens ging alles wat trager en vergat hij al eens een strofe. Ik bewonder Willem dat hij de eer aan zichzelf heeft gehouden. Jan Hautekiet en ik hebben de koppen bij elkaar gestoken. De organisator Bavo Vanden Broeck had ons gevraagd of we nog last minute een groep konden samenstellen om een hommage aan Willem te brengen. Na een dag of vier had ik iedereen gebeld en op een week tijd was het concept rond. We hebben er niet over overlegd met Willem, hij staat niet graag in de belangstelling.”
“Het enthousiasme was er zeker bij iedereen, maar door de drukke zomerplanning was het niet makkelijk om iedereen samen te krijgen”
Dan is het alleen nog maar een kwestie van iedereen samen krijgen. “Dit is het topseizoen voor de muzikanten, iedereen is geboekt om overal op te treden. Er was dus nog heel weinig ruimte in de agenda’s om iedereen op het juiste moment samen te krijgen. Ook voor mij was het met filmopnames zeer druk. We hebben maar één repetitie gehad, waar iedereen aanwezig was”, vertelt Maaike Cafmeyer, voormalig West-Vlaams ambassadeur. “De muzikanten Jan Hautekiet, Pol Depoorter, Andries Boone, Jasper Hautekiet en Frans Grapperhaus verdienen zeker een pluim voor alle moeite.” (Lees verder onder de foto)
Toch twijfelde Maaike, net zoals de andere artiesten geen seconde om dit te doen. “Mijn ouders zijn echte hippies en tussen hun vele platen lagen ook de exemplaren van Willem Vermandere. Ik ben opgegroeid met zijn muziek, hij was het behangpapier van mijn jeugd. Hij heeft zo’n prachtige muziek, die in je oren blijft hangen. Ik snap dat dit voor Willem een van de moeilijkste beslissingen van zijn leven met geweest zijn. Maar als ik het publiek mag geloven, hebben we hem met dit optreden een waardevol eerbetoon gegeven.”
Emotioneel moment
Maaike bracht het nummer “’k Zie Mijn Lief Zo Geiren”. “Dat was het favoriete nummer van mijn zus en ik. Zijn teksten zijn altijd blijven hangen in mijn hoofd. Ik ben blij dat ik hem een aantal keer live aan het werk heb kunnen zien, want Willem is zo’n prachtig verteller. Tijdens het optreden zag ik een aantal mensen in het publiek, die oprecht geraakt waren door zijn muziek en met de tranen in hun ogen stonden. Dat is machtig om mee te maken. En het is niet alleen hier in West-Vlaanderen dat mensen hem kennen. Zijn nummers weerklinken tot op de markt van Brussel.”
“Tijdens het optreden zag je mensen staan met tranen in hun ogen, dat is wat de muziek van Willem doet: mensen raken”
Niet alleen voor het publiek was het eerbetoon bij momenten zeer emotioneel, ook voor Augustijn, de zoon van Willem Vermandere. “Dit was fantastisch speciaal. Iemands nummer coveren is het mooiste compliment dat je kunt geven. Ik heb me een beetje moeten inhouden om niet te veel te voelen, anders komt er niet veel uit. Maar ik voelde dat het publiek het wel voelde. En veel volk! Niemand had dat verwacht.” (Lees verder onder de foto)
En ander ontroerend moment was toen Klaas Delrue de volledige tent stil kreeg met het nummer ‘Duizend Soldaten’, een pakkend nummer over de Eerste Wereldoorlog. “Ik vond dat dat nummer er zeker bij moest zijn. De mensen waren enthousiast als ze moesten enthousiast zijn, maar ze waren ook heel snel stil als ze moesten stil zijn. Die stilte zorgde voor een brok in de keel.”
Grote opkomst
Ook voor Patrick Riguelle was het schrikken van de grote opkomst. “Ik ging er wel vanuit dat het een volle tent ging zijn, maar het waren twee volle tenten. Ze stonden buiten nog in rijen dik. Dat was ontroerend om te zien en erg uniek, maar iedereen van ons had de smaak wel te pakken. Als het moment er ooit komt, zal ik met veel plezier opnieuw met deze mensen op een podium staan. Willem heeft zoveel nummers, maar ‘La Belle Rosselle’ is een van mijn favorieten.”
“Zijn reportoire heeft de tant des tijds moeiteloos overleefd, de jonge generatie nu kent zijn nummers nog steeds”
“Je weet wel dat er veel volk zal zijn, maar het was pas toen ik zag hoeveel mensen dat er zich verzameld hebben voor dit eerbetoon, dat ik besefte dat dit écht wel het einde is van een tijdperk. Tijdens de eerst twee nummers, die Jan Hautekiet bracht, had ik zelf het kippenvel op mijn armen staan. Zeker in onze provincie en ver daarbuiten is Willem een icoon. Willem was als figuur heel belangrijk voor onze generatie muzikanten. Hij zit in die kopgroep van artiesten van de jaren ‘70 en zijn sober kleinkunstreportoire heeft de tand des tijds moeiteloos overleefd dat de jongere generatie hem nu nog kent.”
Muziek voor alle generaties
“Normaal speel ik maar één nummer van mijn vader op mijn eigen concerten”, geeft Augustijn toe. “Ik vind dat al gedurfd, want de vergelijking valt dan heel snel natuurlijk. Hij heeft zo’n iconisch repertoire, je kunt daar alleen maar vol bewondering voor hebben. Alle generaties zijn het daarover eens.”
“Zeker wel”, bevestigt Klaas Delrue. “Vier of vijf generaties zijn opgegroeid met die muziek, ikzelf ook. In mijn kindertijd had ik een cassette met zijn oudste nummers, waar het nog alleen Willem is met zijn accordeon. En daar stond dan ook ‘Mijne Velo’ op. Ik wist onmiddellijk dat ik dit nummer van hem wilde brengen.” (Lees verder onder de foto)
Willem Vermandere hangt ook voor Patrick onlosmakelijk vast aan zijn kindertijd. “Ooit – toen ik 14 was – heeft mij eens was buiten gesmeten bij een van z’n concerten in het forum in Blankenberge. Met de scouts maakten we achteraan kabaal, hij riep me naar voor en toen ik dichter kwam zei hij: ‘En nu mag je je gat draaien en naar buiten gaan’. We hebben het er ook eens over gehad en hij herinnerde zich nog het voorval”, lacht Riguelle.
“Ooit toen ik veertien was, heeft Vermandere mij eens buiten gesmeten bij een van z’n concerten, omdat we met de Chiro te veel kabaal maakten”
En Willem Vermandere zelf? Die was er niet bij. “Nu die druk van die grote concerten wegvalt, is hij bevrijd. Voor hem is het ook te veel gedoe om te komen kijken. Hij zoekt vooral de rust op in een expositie bijvoorbeeld. Later zal hij op zijn gemak luisteren naar de opname. Hij blijft altijd bezig en zit nooit stil, ook al gaat het nu misschien iets trager”, vertelt Augustijn.
Festival Dranouter
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
