Vrijdag komt ‘The Rhythm of the Band’ uit, het zevende album van Arsenal met ook de eerder geloste single ‘Animal’ op. Hoe makkelijk deze zin uit onze tekstverwerker rolt, zo moeilijk verliep het scheppingsproces. “Er was een enorme splijtzwam tussen ons gegroeid”, luidt het.
Het is januari 2020 en Hendrik Willemyns en John Roan, samen Arsenal, zitten in bad in een hotel in de Chinese miljoenenstad Chongqing. Covid-19 begint zich net onder het volk te mengen. De scheiding tussen Koen Wauters en Valerie De Booser komt ter sprake. Het blijkt een metafoor te zijn voor hun eigen relatiecrisis. Na twintig jaar Arsenal, een periode die niets anders dan succesvolle singles en albums lijkt te hebben opgeleverd, is de chemie tussen de twee oprichters verdwenen. Beiden verkeren ook in een muzikale midlifecrisis.
Desinteresse
Willemyns bracht die crisis in beeld in de driedelige documentaire The Rhythm of the Band , tevens de titel van de zevende Arsenal-langspeler die hij – opvallend – zonder Roan maakte. Het is dus min of meer een soloalbum, waarbij de naar Antwerpen uitgeweken Torhoutenaar de muzikale hulp kreeg van enkele gastvocalisten, onder wie Pauline Matheus, Tim Bruzon en Felix Machtelinckx, die onder meer de Franstalige single Animal zingt, en een rist muzikanten.
“Aan de basis van onze beide projecten lag een algemene muzikale ontevredenheid. I can’t get no (Satisfaction) , zoals Mick Jagger van The Rolling Stones zingt”, duidt Willemyns. “Ik luisterde naar bijna geen enkele vorm van muziek meer en John was helemaal in de ban geraakt van black metal. Het album Transilvanian Hunger , het vierde studioalbum van de Noorse band Darkthrones, stond haast op repeat bij hem. Ik bekende John eerlijk dat ik daar niets mee had. Als ik ernaar luisterde, had ik na afloop telkens een slecht gevoel. Er was een enorme splijtzwam tussen ons gegroeid.”
Onverwachts leverde dit Willemyns creatieve brandstof op. “Ik kwam op het idee om een documentaire te draaien over mijn zoektocht naar een antwoord op de vraag Wat is muziek? , terwijl John in het scheppingsproces zat van een black-metalplaat. Bij het begin van de eerste lockdown heb ik de muzikale basis gelegd voor tien songs. Hiervoor maakte ik gebruik van tracks waarvan ik de fundamenten had gelegd tijdens mijn zoektocht in Afrika”, schetst hij. “Geen eenvoudige opdracht, want voor mij was het verhaal van onze band verteld. We moesten iets anders gaan doen. Samen met John muziek maken, bleek geen optie, maar iets maken over hem werkte wel uitnodigend.”
Beweging van geluid
Het eindresultaat is ronduit verbluffend en bevat must see-televisie , die op de zondagen 2, 9 en 16 mei vanaf 22.50 uur te bekijken valt op Canvas. Willemyns gaat bij heel wat (inter)nationale hooggeleerde interviewees op bezoek, in de ijdele hoop een definitie voor muziek te vinden. Finaal komt hij uit op: een beweging van geluid die resoneert met de interne gevoelswereld van de luisteraar. Willemyns geeft aan dat hij zijn docu ook als een vorm van muziek beschouwt. “Alle ideeën die naar boven komen en de bijbehorende klanken zie ik als een synthesizer waarmee ik aan de slag ben gegaan. Op die manier is mijn docu meer opgebouwd als een soort spanningsveld tussen ideeën dan tussen gevoelens.”
En Roan? Die heeft ondertussen het debuutalbum van Lalma, zijn black-metalband, klaar. “Bedoeling was om die simultaan met de nieuwe muziek van Arsenal te releasen, maar John gaat het uitstellen tot hij zeker weet dat hij ook weer live kan gaan spelen. Hopelijk iets voor het najaar”, duimt Willemyns.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
