Wevelgemse vervaardigt zowat alles uit papier en plastic: “Trots dat ik op mijn manier kan meewerken aan een betere natuur”

Nooit gedacht dat je zo’n mooie kunst- en gebruiksvoorwerpen kan maken met enkel wat papier en plastic. Volgens Nathalie Callens uit Wevelgem is wat ze doet niet zo moeilijk, doch zonder een geoefende techniek, heel wat handigheid en geduld en een flinke dosis creativiteit red je het niet. Het resultaat van haar handwerk zijn juweeltjes. Stuk voor stuk unieke stukken waarop het etiket ‘duurzaamheid’ met grote letters mag gekleefd worden. Dit weekend stelt ze tentoon in JC Ten Goudberge.

“Hoe ik ertoe gekomen ben om voorwerpen uit overbodig papier te maken?”, herhaalt Nathalie Callens (51) de vraag. “Ik werk als legal consultant bij sociaal secretariaat Group S. Het is nu eenmaal zo dat sociale wetgeving voortdurend verandert, wat maakt dat die boeken snel verouderd zijn en op de afvalberg belanden. Dat is evengoed het geval voor vele catalogussen, reclamefolders, tijdschriften of studieboeken. Dat vond ik zonde en ging op zoek naar alternatieven. Op het internet ontdekte ik dat ze vooral in Scandinavië, maar ook in Turkije en Mexico van oud papier en plastic zaken maakten zoals een tas of een schaal. Al snel maakte ik mijn eerste tasje en gaandeweg ontwierp ik mijn eigen voorwerpen.”

Candy Wrapping

De methode die Nathalie toepast, heeft eigenlijk geen naam. Candy Wrapping komt nog het meest in de buurt. “Je start met rechte stroken papier of plastic”, legt ze uit. “Mooi op lengte en breedte gesneden, en die verstevig je met tape. Dankzij de tape behoudt het materiaal ook zijn kleur. Die stroken worden geplooid tot vierkantjes die netjes in elkaar kunnen gevlochten worden. Waarna je de afzonderlijke stukken verstevigt met visdraad.”

De techniek vereist een zekere handigheid en veel geduld. Zelf zegt ze dat je er geen bijzondere talenten voor hoeft te hebben, maar de draagtassen, manden, vazen, portemonnees of wandklokken die tentoongesteld zijn, verraden toch heel wat creativiteit.

Eindeloos

“Dat is het mooie”, vervolgt ze. “Je kan ieder werk personaliseren. Voor mijn tante die 80 werd, maakte ik een vaas van oude foto’s van haar. Voor de dochter van mijn partner die afgestudeerd was, een tas met vroegere studienota’s die nog rondslingerden.”

“Deze zomer waren we met de familie op vakantie, ik vroeg om niets van plastic of papier weg te gooien. Dat verwerkte ik in een schaal die een mooie herinnering aan de reis is met etiketten van wat we aten en dronken, een reisbrochure, een foto van Wout van Aert die toen in de Ronde van Frankrijk succesvol was… De mogelijkheden zijn werkelijk eindeloos.”

“De circulaire economie is misschien een hype, maar ik vind duurzaamheid echt wel belangrijk”

De grondstoffen voor haar kunstwerkjes liggen dus voor het rapen. Letterlijk. Bij bloemen Leterme gooiden ze veel plasticfolies weg, nu bezorgen ze die aan Nathalie die maar wat blij is met de kleurrijke materie die ze omtovert tot juweeltjes. Een hele stapel kunstboeken redde ze van de papiercontainer toen de vorige eigenaar aanstalten maakte om ze erin te gooien.

“Ik tel de tijd niet die ik erin stop. De ambachtelijke werkmethode bezorgt mij altijd rust maar vooral ben ik trots dat ik op mijn manier kan meewerken aan een betere natuur. De circulaire economie is misschien een hype, maar ik vind duurzaamheid echt wel belangrijk en ik ben heel blij dat ik mijn steentje ertoe kan bijdragen.”

Tentoonstelling

Maar wat kost nu zo’n draagtas of een vaas waar zovele uren werk in steken? ”Dat valt goed mee”, lacht ze. “Je betaalt het aantal stukjes die in het voorwerp verwerkt zijn. Wil je iets dat meer gepersonaliseerd is, dan heb ik daar wat meer werk aan.”

Dit weekend, telkens van 10 tot 12 uur en van 14 tot 18 uur, stelt ze tentoon in JC Ten Goudberge, Deken Jonckheerestraat 5 in Wevelgem in het kader van Buren bij Kunstenaars. “Daar kan je mijn Rode Ridder-uurwerk zien. Het is samengesteld uit 976 stukjes die elk een afbeelding tonen uit een Rode Ridder-strip. De strips kocht ik op de rommelmarkt voor amper een halve euro, het geheel heeft me toch twee weken werk gekost.”