Stephanie Maeseele (39) exposeert in haar vroegere thuisstad Torhout haar schilderkunst. Dat doet ze van vrijdag 6 september tot en met zaterdag 19 oktober in het cultuurcentrum de Brouckere. Ze woont en werkt in Gent, maar is in Lichtervelde en Torhout opgegroeid.
Ze is als helft van een tweeling de dochter van Peter Maeseele en Isabelle Van Cleven. Laatstgenoemde woont met Ronny Aernoudt in de Ernest Claeslaan.
Geen specifieke stijl
“Als beeldend kunstenaar werk ik deeltijds als zelfstandige”, zegt Stephanie. “Ik combineer dat met een parttime job in de horeca. Dat gaat prima samen. Het schilderen is een vrij eenzame bezigheid en de sociale contacten in de horeca zorgen voor wat evenwicht. Mijn partner, de Brit Colin Smith, is ook als schilder actief. Ik heb hem leren kennen toen ik tussen 2013 en 2017 in Engeland verbleef. We wonen nu samen en delen een atelier in Sint-Amandsberg bij Gent. Hij is veel ouder dan ik, maar dat deert me niet. Zijn ervaring en inzichten zijn heel motiverend voor mij.”
“Ik heb secundair onderwijs gevolgd aan het Torhoutse Sint-Jozefscollege. Ik hou vooral positieve herinneringen over aan de lessen plastische opvoeding van Luc Descheemaeker. Die hebben zeker een rol gespeeld in mijn keuze om kunst te studeren.”
“Ook thuis werd de creativiteit meegegeven. Mijn moeder Isabelle Van Cleven is, naast leerkracht plastische opvoeding aan Sivi in Torhout, schilder en mijn vader Peter Maeseele is fotograaf.”
“In 2008 behaalde ik het masterdiploma vrije kunsten aan de Luca School of Arts, die toen nog gewoon Sint-Lucas heette en zich in Gent bevindt. Later heb ik in Londen het Turps Studio Program voor schilders gevolgd, wat een enorm verrijkende ervaring was.”
“Kunst is een essentieel deel van mijn leven”
“Voorlopig richt ik mij enkel op het schilderen, met name olie op doek, maar ook fotograferen vind ik heel fijn. Ik heb een uitgebreid archief aan beeldmateriaal en van daaruit vertrek ik bij het maken van mijn schilderkunst. Door fragmenten samen te voegen, komt er iets nieuws tot stand. Veelal zijn dat een soort landschappen, waarin dikwijls interieurs, alledaagse objecten en figuren samenvloeien. Die aparte manier van werken doet aan het maken van collages denken.”
“Ik beschouw mijn werk als autobiografisch, omdat er altijd persoonlijke elementen inzitten. Ik vertrek hierbij soms vanuit een persoonlijke anekdote of vanuit een nostalgisch gevoel. Dat doe ik puur als startpunt, zonder een verhaal te willen vertellen. Eens ik het werk als af beschouw, laat ik het over aan de kijkers. Wat zij erin zien, vertelt vaak meer over hen dan over mijn intenties.”
“Hoewel mijn werk herkenbaar is, hoop ik te kunnen zeggen dat ik geen specifieke stijl heb. Veel kunstenaars zitten vast is een manier van werken, in een formule van hoe een werk tot stand komt. Ik wil niet beweren dat ik daar nooit in verval, maar het staat wel haaks op wat ik nastreef. Ik wil telkens weer ontdekken, proberen, falen en herontdekken. Schilderen is voor mij een spel, zij het eentje zonder regels. En spelen is zo belangrijk in ons leven. In elk facet en op elke leeftijd.”
Exposeren in Amerika
Stephanie verlangt naar haar tentoonstelling in het cc de Brouckere. “Ik ben dankbaar voor de kans die ik krijg in mijn vroegere thuisstad. De schilderijen die ik er zal tonen, zijn maximum vijf jaar oud. De meeste zijn in de laatste twee jaar gemaakt. Vijf jaar geleden heb ik een nieuwe start genomen. Ik heb toen de alcohol volledig uit mijn leven verbannen en ben daardoor veel productiever beginnen te werken. In plaats van mijn vlucht te nemen in drank, vlucht ik nu in mijn werk. Als ik schilder, ervaar ik een verlossend gevoel van totale vrijheid. Een gevoel dat ik nergens anders in terugvind. Kunst is een heel belangrijk, essentieel deel van mijn leven geworden. Een passie.”
“Ik hoop veel buitenlandse tentoonstellingen te doen. In de praktijk is dat een alibi om nieuwe plaatsen en culturen te ontdekken, om de wereld te zien. We plannen in de lente van 2025 een tentoonstelling in Birmingham in de Amerikaanse staat Alabama. Daar woont mijn tweelingzus Julie al tien jaar met haar gezin. Ik kijk er enorm naar uit.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
