Het Kunstenfestival heeft vorige zondag zijn deuren gesloten voor dit jaar. Op de zolder van de pastorie stond een werk opgesteld van kunstenaar Laura Vandewynckel (38) en haar team. Laura is afkomstig uit Poperinge en genoot van deze thuismatch om in eigen streek werk te kunnen tonen. Met een installatie trok ze in de lente door het dorp en geraakte hiermee aan de praat met Watounaars. Het werk heet ‘Ik sta even stil en dat is een hele vooruitgang’.
Laura is afkomstig uit Poperinge, maar woont sinds haar studies niet meer in de Westhoek. “Ik heb altijd al interesse gehad voor kunst”, begint Laura te vertellen. “Mijn ouders gaven me dit met de paplepel mee en in de middelbare school werd mijn interesse in poëzie gewekt door een leerkracht die er over vertelde en vaak ook gedichten voordroeg. Ik ga ook al heel lang als bezoeker naar het kunstenfestival. Ik volgde de opleiding dramatische kunst en daarna audiovisuele kunsten en doceer en doe onderzoek aan het Ritcs en de Vrije Universiteit van Brussel. Ik woon ondertussen in Jette.”
“Mijn werk situeert zich vaak in de wereld van film en theater. Toen ik vorig jaar meedeed aan de open call van patchwork, dacht ik dat ik er omwille van die reden niet bij zou zijn. Voor deze open call had ik een voorstel gemaakt waarin ik een mechanische sculptuur combineer met video. Ik was zeer blij te horen dat mijn werk geselecteerd werd. Samen met mijn partner en een team van ingenieursstudenten en hun proffen van de VUB en werkten we een sculptuur ‘de vooruitgang’ uit. Dit is gebaseerd op industriële irrigatie-machines die in de Westhoek vaak te zien zijn. Onze constructie staat op 12 poten en beweegt zich blindelings door het landschap. We gingen ermee door de straten van Watou en dat wekte de nieuwsgierigheid op bij de inwoners.”
“Zo geraakte ik wel aan de praat met mensen. We gingen in gesprek over wat vooruitgang is en welke richting ze uit moet. Ik was blij te merken dat mensen hier vlot op antwoordden. Dat ik dialect spreek en dat mijn roots hier liggen, zal misschien wel geholpen hebben. De antwoorden die ik kreeg waren heel divers, zowel filosofisch of net down to earth, soms positief, vaak ook donker. We filmden hun reacties en combineerden dit met beelden van de sculptuur die zijn weg door Watou aflegt. Door de hartelijkheid van de Watounaars voelde het een beetje als thuiskomen.” (CB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
