Joke sneuvelt op een zucht van de Mol-finale

Met nog vijf kandidaten en vier West-Vlamingen, was de kans groot dat er vanavond een provinciegenoot zou afvallen in De Mol. Joke Lannoo uit Tielt kreeg een rood scherm te zien en mocht haar koffers pakken. “Ik ben nog altijd niet zeker wie nu de Mol is.”

Joke Lannoo was een op zijn zachtst gezegd heerlijk pittige kandidate in De Mol. Al na de allereerste eliminatie ging de dierenarts uit Tielt over de tongen toen ze een envelop in haar handen gestopt kreeg, rechtstond en zonder een woord te zeggen, wegstoof. Het bleek uiteindelijk onderdeel te zijn van een opdracht in de tweede aflevering, waarbij de groep op Joke moest jagen. Daar gaf ze alles, net als in de andere opdrachten. Dat ze nu afvalt, heeft ze naar eigen zeggen makkelijk kunnen verteren. “Ik ben vooral blij dat ik zo ver geraakt ben. Ik twijfelde te veel. Je weet dat het niet ok is, als je het niet weet wie de Mol is. Ik moest hopen dat iemand anders het helemaal mis had, maar dat bleek niet zo.”

Niet pijnlijk, zo dicht bij de finale?

“Moest ik afvallen, vlak voor de bezoekers kwamen, dat zou pas wreed geweest zijn. Zoals ik het ook aangaf, alles na het bezoek was een cadeau.”

Waarom heb je je ingeschreven indertijd?

“Wie zou dat nu niét willen doen? Ik heb ook alle vorige reeksen gezien, zelfs de vroegere, toen ik nog tiener was.”

Ik heb me laten wijsmaken dat je vroeger nog De Mol hebt nagespeeld in de Chiro?

“Ja! We hebben dat een paar jaar gedaan met de oud-leiding. Het eerste jaar was ik gewonnen, het tweede jaar was ik de mol. Dat was heel tof, maar peanuts met wat we hier hebben meegemaakt.”

Met welke instelling ben je richting Mexico getrokken. Ging je om te winnen?

“Nee. Ik wilde er vooral zo lang mogelijk in blijven. Ik wist ook dat ik beter zou zijn in de opdrachten dan in het vangen van de Mol. In zoverre dat je dat kan weten natuurlijk.”

Je ging er toch duidelijk telkens voor.

“Ik moet mijn best doen, of ik wil het toch altijd zo goed mogelijk gedaan hebben. Ik kan eigenlijk supergoed tegen mijn verlies. Maar als de anderen beter zijn, dan is dat maar zo. Als ik zie van mezelf dat het er niet echt op trekt, dan is dat echt stom.”

Wat is het zotste wat je hebt meegemaakt?

“Die rappel. Dat was hoog, hoor. Als je daar staat over die rand… Maar het was supertof dat iedereen dat had gedaan. Ik had geluk, mijn huisgenoot van vroeger was lid van de klim- en bergsportfederatie. Ik ben ooit met hem de Vesten in Ieper afgegaan.”

Wat was het moeilijkste tijdens dit avontuur?

“De mol vangen. (grijnst) Het moment in de auto, na een proef, was altijd wat ambetant. Het duurde altijd wel weer even vooraleer de sfeer er weer in zat. Dat duurde gelukkig wel niet lang.”

Het klikte duidelijk onderling.

“Absoluut. Iedereen die daar was, zag dat als een megaschone kans op een ongelooflijk avontuur. Iedereen is naar daar getrokken met een mentaliteit van ‘bring it on‘. Niemand is daar opgestaan al zuchtend: ‘Het is te hopen dat het niet te lastig is vandaag’. Integendeel.”

En dan een groep met vier West-Vlamingen.

“Tof, hé! De andere heb ik niet meer gehoord, maar dat was ook niet de bedoeling. Ik hoop wel dat we elkaar nog zien straks, maar dat denk ik wel. Dus bij deze een oproep: ik zou nog heel graag een terrasje doen met jullie!”

Hoe viel de thuiskomst mee?

(blaast) “Het was heel jammer dat het voorbij was, maar tegelijkertijd was ik blij dat ik zover was geraakt. Van zodra ik thuis was, was het wachten tot de gekte losbarstte, maar eigenlijk kabbelde het leven gewoon verder.”

Wat heb je trouwens iedereen wijsgemaakt?

“Dat ik een maand in Bahrein zat. Dat ging er echt in als zoete koek. Ik ben al eens een maand naar Thailand geweest om straathonden te steriliseren en ik ga regelmatig ook naar mijn vorig werk in Engeland. Mensen kijken niet vreemd op als ik een tijdje weg ben.”

Had je het niet lastig om te zwijgen?

“Nee, dat was ook part of the game. Het is ook wel geestig om al die analyses te horen. Het viel ook goed mee wat aanspreken betreft. Het is West-Vlaanderen, hé. Dat gaat niet verder dan mensen die elkaar aanporrren achter je rug en fluisteren: ‘t is verzekers dedee!.” (lacht)

Zou je het anders aanpakken nu?

“Ik denk het niet, nee. Als je er in springt, dan ben je jezelf. En natuurlijk heb ik mezelf wel een paar keer zien vloeken, waarbij ik dacht: Joke, asjeblieft, zeg. Maar als je daar in zo’n spannende opdracht zit… Nee, maar als ik opnieuw zou moeten gaan en ik haal weer de finale niet, dan is dat ook ok.”

Weet je nu al wie de Mol is?

“Je maakt een soort analyse in je hoofd, ook al omdat je op televisie nu zaken ziet passeren van opdrachten waar je niet bij was. Maar eerlijk: ik ben nog niet heel zeker. Ik heb een vermoeden, maar meer dan dat is het ook echt niet.”