Vanaf zondag zendt Eén de tragikomische fictiereeks ‘Gevoel voor Tumor’ uit, losjes gebaseerd op het relaas van Tieltenaar Leander Verdievel, aangevuld met getuigenissen van onder meer Bram Verslyppe uit Ieper. Hij kreeg in 2012 te horen dat hij lymfeklierkanker had.
VRT-medewerker Leander Verdievel werd in 2003 geconfronteerd met neuskanker. Vandaag is hij kankervrij. Enkele jaren geleden besloot hij om met zijn verhaal iets te doen, dus klopte hij aan bij zijn werkgever. Voor de fictiereeks liet Leander zich niet alleen inspireren op zijn eigen verhaal, maar ook dat van mensen met wie hij in contact kwam. Bram Verslyppe is één van hen. Fragmenten van zijn getuigenis worden gebruikt aan het einde van het programma en zijn verhaal verschijnt integraal in het boek bij de fictiereeks.
Positieve prognose
“In 2012 leek het alsof een bronchitis maar bleef aanslepen. Ik voetbalde en had af en toe ademtekort, dus voor de zekerheid werd er bloed afgenomen”, vertelt Bram. “Toen er iets niet leek te kloppen, werd al snel een CT-scan afgenomen. Twee dagen later was er de biopsie en was de diagnose onverbiddelijk: lymfeklierkanker. Mijn moeder, die verpleegster is in het Jan Ypermanziekenhuis, mijn vader en mijn zus waren erbij toen de dokter het vertelde. Die was overigens vrij optimistisch. De prognose voor die ziekte is positief. In 98 procent van de gevallen volstaat één behandeling om te genezen. Maar het drong tijdens de consultatie nog niet door, nee. Het was pas toen ik het zelf luidop moest zeggen tegen anderen dat ik de ernst van de diagnose inzag. Want uiteraard leg je meteen die link met de dood.”
De behandeling werd kort nadien opgestart met elke twee weken een chemokuur. Bram besloot zich niet te laten kisten en was vastbesloten om zijn hogere studies af te werken, om dan in september te starten met werken. “Maar toen de behandeling niet aansloeg en ik herviel, moest alles op pauze. Mijn thesis hoopte ik nog in de zomer te kunnen doen. Ik ben uiteindelijk drie keer hervallen, wat eigenlijk wil zeggen dat de ziekte nooit echt is weggeweest.” Maar met elke behandeling, kregen zijn kansen én de hoop ook een stevige knauw. De immunotherapie (reeks behandelingen, red.) en twee stamceltransplantaties, waarvan één met stamcellen van zijn broer, zorgden bovendien voor enkele stevige bijwerkingen.
Al die tijd bleef hij niet bij de pakken zitten. “Bezig blijven, dat was de manier om die lange periodes te overbruggen. Zo heb ik oude meubeltjes van mijn overgrootmoeder helemaal opgefrist. Ik volgde ook Spaans en Frans in avondonderwijs.”
Het was uiteindelijk een experimentele behandeling in het ziekenhuis van Rijsel, die de ziekte een halt toeriep. In 2016, een jaar na zijn laatste behandeling, werd hij genezen verklaard.
Studeren
De draad oppikken lijkt simpel, maar dat is het niet. “Ik voel wel dat ik rustiger ben geworden. Ik kan veel sneller relativeren, maar die ziekte blijft toch altijd in mijn achterhoofd hangen. Maar optimisme is heel belangrijk, daarom heb ik ook besloten om mee te werken aan dit verhaal.”
Vandaag is Bram getrouwd met zijn vriendin, die hem altijd is blijven steunen. Zijn thesis heeft hij met vertraging afgewerkt en hij is aan de slag als innovatieingenieur bij Creax in Kortrijk. Momenteel volgt hij ook nog de richting biomedische wetenschappen aan de universiteit, in de hoop iets beter te begrijpen hoe de ziekte in elkaar zit en misschien een verschil te maken op termijn.
(BVB)
Televisie en radio
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier