Vanaf woensdag kan je in de bioscoop gaan kijken naar de film ‘Zeevonk’ over een meisje dat op zoek gaat naar antwoorden na de mysterieuze dood van haar vader. Voor zus en broer Wendy en Domien Huyghe, die respectievelijk het scenario en de regie op zich namen, is het project heel persoonlijk.
Lena lijkt een zorgeloos leven te leiden als tiener. Als ze niet aan het zeilen is, spendeert ze haar tijd op het skatepark. Maar als haar vader, samen met twee andere vissers, sterft op zee, staat haar wereld stil. Terwijl kwatongen beweren dat haar vader een fout heeft gemaakt, raakt Lena er steeds meer van overtuigd dat dit het werk is van een mysterieus zeewezen. Ze gaat tot het uiterste om het bestaan van het beest en de onschuld van haar vader te bewijzen.
Badminton
Nog voor Zeevonk bij ons te zien is, mocht de film al een jongerensegment openen op het Internationaal Filmfestival van Berlijn en kaapte hij een prijs weg op het kinder- en jeugdfilmfestival BUFF Malmö Filmfestival in Zweden. Opvallend: toch wordt de film niet expliciet aangeprezen als jeugdfilm. En daar is een goede reden voor. Niet alleen omdat de film elke generatie aanspreekt, maar ook omdat er een heel eerlijk portret geschetst wordt van wat verdriet doet. “Want dat miste ik zelf toen ik opgroeide”, vertelt Domien Huyghe, met roots in Gistel. Hij was 15 toen zijn vader onverwacht stierf. “Ik herkende me in geen enkel verhaal, zeker in films waar alles zo afgelijnd leek. Het was daar dat de ambitie ontstond om iets te doen met al die uitersten die je voelt, zonder dat je een superzwaar arthousedrama krijgt.”
Op het moment van het overlijden van hun vader, was zijn oudere zus Wendy 24 jaar. “Ik reisde veel, vluchtte als het ware weg. Steeds verder, steeds langer. Tot ik na twee jaar op een muur botste.” Ook al waren zij, Domien, hun broer en moeder heel hecht en zorgend, praten was moeilijk. Over wat ze voelden diep vanbinnen. Tijdens zijn filmopleiding probeerde Domien al moeilijke thema’s op een minder zware manier aan bod te brengen, maar het verhaal voor Zeevonk kwam pas boven drijven tijdens een… badmintonwedstrijd. “Het ging letterlijk over en weer met ideeën, tot grote frustratie van onze tegenspelers”, lacht Wendy. “We hadden redelijk snel de basiselementen klaar.”
Superintens
“Qua setting kozen we voor Oostende. De plekken waar ik zelf vaak kwam: het jeugdhuis, het skatepark… Dat was vrij evident. Bovendien is Oostende een stad die altijd in verandering is, wat het wel interessant maakt. Het moeilijkste in dat proces? Het zoeken van een hoofdpersonage dat ongeveer twaalf jaar oud was, wilde duiken, kon skaten, zeilen én West-Vlaams praatte. We hadden drie weken voorzien voor de casting en begonnen de eerste dag om 9 uur. Na een kwartier stuurde ik een bericht naar Wendy: we hebben ze. Echt ongelooflijk. We hebben nog de rest laten komen, maar niemand kon tippen aan Saar (Rogiers, red.).”
Voor de hoofdcast konden ze rekenen op onder anderen Hilde De Baerdemaeker, Sebastien Dewaele, Zouzou Ben Chikha, Valentijn Dhaenens en Lynn Van Royen. “Domien en ik hadden al samengewerkt, voor zijn toelatingsexamen bijvoorbeeld. Maar dit was van een andere categorie en superintens om te doen”, zegt Wendy nog.
“We zijn dichter naar elkaar gegroeid”, bevestigt Domien. “Ik zou niet zo ver gaan dat ik dit een soort verwerkingsproces zou noemen, maar uiteindelijk werkte het wel helend. Voor ons, en ook onze familie. We praten weer over onze vader. Ik hoop dat mensen uit deze film onthouden hoe belangrijk het is om te praten met elkaar, en dat we dat verwerkingsproces moeten durven aanpakken.”
Wendy: “Er is ook een leven voor en na. Het was niet zozeer dat we dat verdriet of elkaar negeerden, het was eerder elkaar sparen. Nu ik zelf moeder ben, begrijp ik van waar het komt. Het is niet evident om aan kinderen je verdriet te laten zien, maar eigenlijk zou je dat beter wel doen. Want het is een deel van het leven.”
Symboliek
Hoewel een zeemonster centraal staat, kreeg de film de titel Zeevonk, wat verwijst naar de bijzondere algen die bij warme zomerdagen licht afgeven in de golven. Misschien een symbolische link naar verdriet, dat even vaak ongrijpbaar is, en toch ook schoonheid omhelst? “Er zijn verschillende interpretaties”, aldus Wendy. “Het symboliseert eerder het leven zelf, waarvan je nooit weet wat het brengt en waarin je niks onder controle hebt. Dat je maar beter mee kan gaan met de golven. En zeevonk is ook pas echt zichtbaar als het donker wordt om je heen.”
Domien: “Onze grootste ambitie is dat we hiermee ook jongeren kunnen bereiken. Want dit is het soort film dat ik misschien als tiener zelf had willen zien. Ons volgend project? Opnieuw een langspeelfilm, die zich afspeelt in de jaren 90 en waar activisme centraal staat. En er komt ook nog een project met jongeren en een skatepark, ja. Want we merken dat het een groep is die niet altijd gehoord wordt, terwijl ze wel een duidelijke stem hebben. Vaak worden ze met de nodige voorzichtigheid benaderd, maar eigenlijk kunnen ze best wel tegen een stootje.”
‘Zeevonk’, vanaf 29 maart in de bioscoop.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
