Op 17 oktober stond de Werelddag van het Verzet tegen Armoede centraal. In aanloop er naartoe opende het OCMW de unieke tentoonstelling ‘Werk, kan het ook anders zijn?’. “De expo toont wat de activering van mensen, die het moeilijk hebben in onze maatschappij, teweeg kan brengen”, legt vervangend schepen van sociale zaken Kelly Spillier uit.
“Bij aanvang van deze legislatuur hebben we beslist om sterk in te zetten op armoedebestrijding. Dat heeft zich intussen vertaald in investeringen in sociale dienstverlening. Vandaag zijn brugfiguren actief in de scholen, het lokaal dienstencentrum is operationeel, er is een buurtcoach,… Bredene is altijd een voorbeeld geweest op het vlak van sociale dienstverlening maar ik durf te beweren dat ons hulpverleningsnetwerk nog gegroeid is”, aldus schepen Kelly Spillier.
Via de tentoonstelling ‘Werk, kan het ook anders zijn?’ wil het OCMW aantonen dat activering werkt. “We zetten heel hard in op de activering van wie in de maatschappij op een zijspoor is beland. Ons doel is mensen naar duurzaam werk te leiden via begeleiding en concrete projecten op het vlak van opleiding, tewerkstelling en werkervaring.
De tentoonstelling, die te bewonderen is in de gangen van het Sociaal Huis, schetst het positieve beeld van activatie aan de hand van 14 inwoners. “De mooie portretten, gemaakt door onze eigen informatiedienst, worden vergezeld van een korte tekst, waarin de geportretteerde zijn of haar persoonlijke ervaring deelt. Welke invloed heeft deze werkvorm gehad op hun leven? Hoe kijken ze terug naar deze vorm van begeleiding?”
Schroom
Zo kijkt Juan, die ooit vrijwilliger was bij het Blauwe Kruis, terug op die periode. “Ik heb altijd een speciale band gevoeld met dieren. Mensen begrijpen me niet altijd. Ik zorgde vooral voor de katten. Ik was verantwoordelijk voor het voeden, aaien en schoonmaken van de ruimtes. Het gaf me innerlijke rust. De dagelijkse lunch met de andere vrijwilligers hielp me om uit mijn cocon te komen… Ik kreeg verantwoordelijkheid en dat vertrouwen voelde enorm goed. Ik vond het fijn dat ik iets terug kon doen voor de gemeenschap. Hoewel ik nu voltijds werk en niet meer als vrijwilliger kan dienen, neem ik de groei die ik daar maakte mee…”
“Het is ronduit moedig hoe deze 14 mensen met hun verhaal naar buiten zijn gekomen. Allicht was hier wat schroom rond. Maar zij hebben het aangedurfd hulp te vragen waardoor wij als gemeente dan weer konden aantonen: ‘jullie staan er niet alleen voor’”, besluit Spillier.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
