Dit weekend vindt in Brugge het Reiefestival plaats. Op veertien locaties langs de reitjes brengen theatermakers, muzikanten en kunstenaars drie dagen lang toonmomenten van hun nieuwe creaties rond geloof en Brugs Erfgoed. Van een festival voor een breed publiek is geen sprake. Tot ontgoocheling van velen.
Kan het Reiefestival de kwakkelende Brugse culturele zomer van 2023 redden? Geen Live is Live festival op het strand van Zeebrugge, geen stadsfestival Moods! op de Burg en het historische binnenplein van Gruuthuse, geen Kookeet. September Jazz verhuisde vorig jaar al naar Damme.
Hoge verwachtingen
Wat rest, is – met uitzondering van de populaire ballroom brugeoise Benenwerk – voor een niche publiek: MA Festival (Oude Muziek), WECANDANCE (le beau monde en jonge fans van underground techno en elektronische dansmuziek) en Bomboclat (reggae en dancehall freaks). Bijgevolg waren de verwachtingen voor het Reiefestival hoog gespannen.
Vooraf had de Brugse cultuurschepen Nico Blontrock nochtans gewaarschuwd. Het Reiefestival mag je niet vergelijken met de vroegere Reiefeesten. Die boodschap viel in dovemansoren, heel wat Bruggelingen waren zaterdag ontgoocheld omdat ze geconfronteerd werden met intimistische, betalende voorstellingen.
Deelnemen aan het Reiefestival vergde wat voorbereiding: selecteren welke toonmomenten je wou zien. Het team van Brugge Plus had zelf na een internationale oproep uit 104 inzendingen veertien performances gekozen. Wij selecteerden er zaterdag zelf drie uit, meer kon je er op één dag niet bekijken, omdat de tijdsloten van de voorstellingen over elkaar liepen.
Nepduikfles
De veertig minuten durende geluidswandeling T-2123 van Barbara T’Jonck had een originele invalshoek: gewapend met een koptelefoon, een nepduikfles en een ‘vissenvanger’ van afbraakmateriaal de omgeving van het Concertgebouw verkennen in een fictief Brugge dat wegens de klimaatopwarming over honderd jaar overspoeld is door de zee.
Een ‘stomme’ gids, want we vertoefden in deze imaginaire wereld onder water, leidde ons met vier handgebaren doorheen de Westmeers en Zonekemeers naar het Oud Sint-Jan en de Onze-Lieve-Vrouwekerk. Met een ommetje langs de weinig inspirerende garageboxen van het Wevershof.
Urinoir
De wandeling boeide onvoldoende, halverwege haakten drie vermoeide, oudere deelnemers af. Een creatie voor Brugge? De link met het Brugse erfgoed was ver te zoeken. Er waren enkel vooraf opgenomen interviews met Bruggelingen over de verre toekomst van hun stad. We kregen eerder de indruk dat eenzelfde auditieve tour evenzeer in om het even welke andere stad of gemeente kan op touw gezet worden.
Het vergde wel erg veel inlevingsvermogen om in een lantaarnpaal een kwal of in een brievenbus onderwater begroeiing te zien. Of een alg in een deurbel. Enkel de opmerking ‘het stikt hier van de vissen’ in de drukke Katelijnestraat getuigde van enige grappige spiritualiteit. We kregen het gevoel cruisetoeristen te zijn die slaafs in kudde achter een te gehaaste gids moesten aanhuppelen.
Echt hilarisch werd het toen de deelnemers hun nepschelp moesten richten naar de urinoir nabij de Onze-Lieve-Vrouwekerk om vissen te vangen, net op een moment dat een man daar zijn water probeerde te maken. Zelf verlieten we de groep toen de gids ons op de parking van het Oud Sint-Jan drie kinderlijke cirkels rond vijf geparkeerde auto’s liet maken. Lag het aan ons? Hadden we te weinig verbeeldingskracht en inlevingsvermogen?
Zonder bubbels
Van die cultuur met een wel erg kleine ‘c’ moesten we eventjes bekomen. Op naar het gezellige terras op het Arentshof, voor de gelegenheid uitgebaat door De Republiek. Daar volgde een tweede ontgoocheling: de Aperol Spritz was zonder prik of bubbels.
Ondertussen zagen we hoe een bejaarde dame met rollator moeizaam de trappen van het Salon Arents beklom en bijna naar beneden donderde. Een jonge moeder moest haar buggy opplooien en hulp inroepen. Het festivalcentrum, waar je info kreeg en tickets voor de betalende voorstellingen kon kopen, was niet eens toegankelijk voor wie slecht te been is! Voorbij slenterende Bruggelingen waren boos afgedropen na het zien van de hedendaagse ‘processie’ van Nadav Perlman en Rino Sokol: performers fladderden in Perlmans’ lange gewaden doorheen het hart van Brugge
Visbokaal
Datzelfde Salon Arents vormde het decor van de performance ‘Myein’. “Schoenen uitdoen en op de grond gaan zitten. Indien echt nodig, neem dan een klapstoeltje mee”, luidde het bevel van de vrijwilligster vlak voor de start van de voorstelling. Met een troebele visbokaal in haar handen en een valkkap op haar hoofd betrad danseres Gloria Dorliguzzo de volledig in het wit gepakte ruimte.
De elektronische klanken die haar solodans begeleidden kregen pas na tien minuten een bijhorende multimediavoorstelling van Riccardo Santalucia én een link naar het Brugs Erfgoed. Deze kunstenaar filmde in close up fragmenten van het Johannesretabel van Hans Memling uit het Sint-Janshospitaal en ontrafelde het eeuwenoude kunstwerk met behulp van computertechnieken. Zo transformeerde hij een topwerk van deze Vlaamse Primitief tot een veelkleurig en veelvormig abstract kunstwerk, terwijl de danseres zich laafde aan het vieze water van de visbokaal en zich ontdeed van haar veel te warme overall. Tja….
Ziekte van Huntington
Op naar het Minnewaterbrug voor de performance van Bruggeling Jorre Vandenbussche. Een medewerker van het Reiefestival hield ons tegen: “U mag de brug niet betreden en moet terugkeren via het Minnewaterpark om het ponton voor de toeschouwers te betreden!”
Bij Jorre moet je de link met het Brugse Erfgoed niet ver zoeken: hij is geboren in het Sint-Janshospitaal in het Zonnekemeers. Jorre lijdt aan de eerste tekenen van de ziekte van Huntington: een ongeneeslijke, erfelijke aandoening, die de hersencellen aantast. Hoewel hij zelf ongelovig is, putte hij voor zijn performance inspiratie uit de middeleeuwse Sint-Vitus en Sint-Jansdansers om ‘genezing’ af te smeken.
Sint-Vitusdans
Met een floue projectie op de Poertoren als achtergrond maakte hij een rituele oversteek over de Minnewaterbrug. Heel traag, met theatrale, spastische bewegingen en onder het slaken van kreten – hij aanriep onder meer de goden en geneesheren uit de oudheid – vorderde hij. Pas op het einde van zijn performance begon hij aarzelend aan een korte Sint-Vitusdans. Geen voorstelling waarvan je happy wordt op een warme, zomerse avond.
Het Reiefestival kan nog op zondag 20 augustus van 11 tot 23 uur bezocht worden. Om 20.30 uur volgt de apotheose: de gratis bootprocessie Pro Gratia Recepta van kunstenares Azzurra de Gregorio, die onder meer bewoners van zes Brugse woon-zorgcentra ‘ex-voto’s (figuurtjes als dankbetuigingen) liet vervaardigen. Die zullen geofferd worden aan een mysterieuze figuur op de reie nabij het Jan van Eyckplein.
Dromenvanger
O ja, u kunt zondag ook onder de bomen op de Burg uw persoonlijke wensen achterlaten in de installatie ‘Wensen voor de Wind’ van Narwal, Michiel Alberts, Timecircus en Ruben Nachtergaele. De voorbije dagen schoven al vele Brugse politici aan met hun dromen. Voor oktober 2024? Wedden dat tal van Bruggelingen hun wensen voor een andere en betere aanpak van de tweede editie van het Reiefestival over drie jaar in de bus van deze dromenvanger dit weekend deponeren?
Info: www.reiefestival.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
