Uit onderzoek blijkt dat bijna de helft van wat de VRT uitzendt een herhaling is : ontluisterend ! Cijfers uit commerciële hoek waren er niet, maar veel kijkvriendelijker zal de toestand daar niet zijn. En beterschap, dat zit er nog niet aan te komen : vanaf volgende week verrast Eén ons nog eens met ‘De Marollen’ en na ‘Het goddelijke monster’ wordt ‘Van vlees en bloed’ opnieuw in de etalage gezet, tweeëneenhalf jaar na de eerste passage.
Voor ik echter in oeverloos gezucht verval (of ben ik al te laat), wil ik nog snel één lichtpuntje euh, aanstippen : ‘Drie generaties’, een dinsdags Canvas-programma over families die al minstens drie generaties dezelfde professie uitoefenen. Deze week waren dat de Geldhofs, suikerbakkers. En zoet smaakte het ! Logischerwijs begon men bij de oudste, die zich voor de mannen van de ‘televisies’ van zijn netste das en hemd had voorzien. In een heerlijk dialect toonde Antoine zich van de klassieke stempel : op zijn veertiende de fabriek in en eruit kwam hij alleen om te slapen of omdat een ziekenhuisopname er hem toe noopte. Alleen als zijn overleden vrouw ter sprake kwam, toonde het 85-jarige pantser zich ietwat geblutst. Op haar graf zag ik Antoines naam al klaarstaan, en ik wist niet of ik dat nu mooi of macaber moest vinden.
De tweede in lijn heette Tony, van naam alvast een jongere versie van Antoine. Je hoefde niet eens tussen de lijnen te luisteren om te weten dat het tussen de twee niet altijd even goed boterde : „En het was weeral ruzie”, besloot Tony een anekdote. Ruzie over de fabriek, maar ook over de opvoeding van Jo, de derde generatie. Bij de oudere generaties regeerden arbeid en bankrekening, terwijl je Jo rondjes zag scheuren op een racecircuit.
Het belette Jo niet om in zijn Porsche te dromen, van groter en meer, maar daar moesten vader en grootvader niets van weten. Dat hij maar eens aan een vierde generatie begon : dát zag je ze denken. Het wrong hier en daar, tussen deze drie generaties, en wringen, dat deed het ook bij mij. Dat dit programma een veel groter publiek verdient. Dat er nog plaats is op Eén, bijvoorbeeld op maandagavond op Eén, in plaats van die dekselse ‘Marollen’… „Ik kan niet meer zeggen”, besloot Antoine, ietwat bedrukt. Ik ook niet, behalve : fijn programma.
(MiCo)
Televisie en radio
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier