Herinneringen ophalen met Will Tura: Jozef Staelens uit Gits schrijft een brief aan Will Tura.
Geachte Will Tura,
Mijn vrouw en ik, Christiane Declercq en Jozef Saelens uit Gits, hebben in ons leven heel wat optredens van u bijgewoond. Zoals in La Pama te Gits, in Veurne op de markt, bij uw 50ste of 60ste verjaardag, in Vorst Nationaal, en een allerlaatste keer in de stadsschouwburg te Brugge.
Dit optreden was het laatste dat we samen konden bijwonen. Daar had ik mijn vrouw mee in een rolstoel, daar zij al bijna 5 jaar streed tegen “de zware ziekte – pancreaskanker”. Tijdens de receptie achteraf wilde zij u nog even groeten, hetgeen lukte. Toen moet zij tegen u iets gezegd hebben, dat op haar begrafenis het nummer “Hoop doet leven” moest gespeeld worden….
Een paar maanden later, op 31 december 2010, is zij inderdaad overleden op de dienst palliatieve zorgen, waar ik de laatste paar dagen bij haar bleef.
Berichtje van Will Tura
Toen ik na haar overlijden in de nacht van 30 op 31 december thuis kwam, keek ik nog even naar alle binnengekomen telefoonnummers en luisterde ik ook nog naar de ingesproken berichten! Daartussen een bericht van “WILL TURA”, waarbij hij mijn vrouw in deze mooie kerst- en nieuwjaarsdagen het allerbeste en veel sterkte toewenste. Jammer genoeg heeft zij zelf die mooie woorden niet meer kunnen horen.
Achteraf vernam ik dat dit u werd gevraagd door een neef van mijn vrouw.
En… op haar begrafenis werd inderdaad het gevraagde nummer gespeeld “Hoop doet leven” en tevens “Ik mis je zo”.
Keizer
Will, voor mij nu echter een gelegenheid om u hiervoor oprecht te danken.
Ook een gelegenheid om u te danken voor alles wat u bracht als “Keizer van het Vlaamse Lied” en tevens om met mijn verhaal te tonen aan de hele Vlaamse bevolking “wie u was als mens”.
Bedankt voor alles Will, en moge het nog een tijdje goed gaan met u en de ganse familie.”
Groetjes van Jozef Saelens uit Gits.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier