“Zo heb ik de onteigening een plaats kunnen geven”: Christine (71) van Café Mefisto schrijft boek over haar leven

Op haar 71ste straalt Christine Bulckaen als nooit tevoren. De gewezen cafébazin heeft nochtans een leven vol tegenslagen en miserie achter zich. Met als triest hoogtepunt de onteigening van haar Café Mefisto. Nu ze haar levensverhaal heeft neergeschreven in een boek, kan ze gelouterd terugblikken op haar bewogen verleden.

Eén simpel telefoontje volstond om het leven van Christine Bulckaen compleet overhoop te halen. In mei 2020, in volle lockdown en daags voor Moederdag, werd ze op het stadhuis verwacht. Daar kreeg ze het nieuws dat in de Barakken bijkomende panden moesten wijken voor de Leiewerken. Ook Café Mefisto, haar levenswerk in de Rijselstraat, moest onherroepelijk dicht om afgebroken te worden.

Mokerslag

“Toen ik terugkeerde van het stadhuis, kwam ik thuis in een leeg café. Helemaal alleen werd ik overvallen door angst. Wat nu? Waar moest ik naartoe? Wat met Mehdi, die de zaak zou overnemen…? Ik heb veel kloppen gekregen in mijn leven, maar dat was de allergrootste klop. Het voelde aan alsof ik niet meer leefde. De horecalockdown had alles afgesneden met een schaar, de onteigening kwam er nog eens als een mokerslag bovenop. Ik weende toen ik opstond, ik weende toen ik ging slapen. Dat is iets wat ik niemand toewens.”

Begin 2024 staat het café nog altijd leeg, wachtend op de afbraak. “43 jaar en 8 maanden: zo lang heb ik er gewoond en achter de toog gestaan. Ik passeer er nog elke dag. Even goeiendag zeggen en een zoentje gooien. Mijn hart breekt als ik er voorbijkom. Het café was mijn leven, ik mis het nog altijd. Ik heb er gevochten om te overleven. Ik heb er ook mijn twee kinderen grootgebracht en hen alles kunnen geven wat ze nodig hadden. Ik stond er helemaal alleen voor, maar het café heeft me geholpen.”

Schrijven als therapie

Vandaag heeft haar leven weer zin gekregen. Christine woont nu met haar twee geadopteerde poezen in de Kerkstraat. “In het begin was het aanpassen, maar intussen begin ik hier mijn draai te vinden. Dankzij vrijwilligerswerk in de Sint-Jorisschool en CC De Steiger voel ik me opnieuw gewaardeerd en nuttig. Ik werk ook enkele dagen als flexi-jobber in de Carrefour. Ik kan moeilijk stilzitten en ben blij als ik onder de mensen kan zijn. Zonder dit alles zou ik hier niet meer zijn. Ook als ik zie hoe mijn twee kinderen goed bezig zijn, stemt dat me gelukkig. Ik kan tevreden kijken hoe Mehdi het doet in De Vauban op de Grote Markt.”

“Ik weende toen ik opstond, ik weende toen ik ging slapen”

Café Mefisto heeft Christine alles gegeven. Maar Mefisto staat ook synoniem voor de demonen uit haar verleden. Om daar resoluut komaf mee te maken, besloot Christine om haar levensverhaal neer te schrijven. “Ontmoeting aan het Diefhondbos is een geromantiseerd verhaal over mijn leven geworden. Ik schreef het samen met een schaduwauteur. Het schrijfproces heeft voor mij therapeutisch gewerkt. Ik heb alles van me kunnen afschrijven: van wat ik in mijn jeugdjaren heb meegemaakt tot en met de onteigening”, vertelt ze.

Biechtmoeder

“Ik heb zowel goede als slechte momenten beleefd. Mijn moeder heeft me als kind twee keer gedumpt. Ik heb haar later kunnen vergeven, maar we zijn nooit twee handen op één buik geworden. Ik maakte de gouden jaren van de Rijselstraat mee, toen je er in het weekend over de koppen kon lopen. Maar ik viel ook op de verkeerde mannen. Jarenlang werd ik bedrogen, geslagen en vernederd, ik zag mijn inboedel kapotgeslagen worden… Als alleenstaande moeder werd ik geconfronteerd met onbeleefde cafégangers. Ik moest racistische praat aanhoren omdat ik met een Algerijn getrouwd was.”

“Voor velen was ik ook hun biechtmoeder. Mensen kwamen bij mij hun miserie vertellen. Ik kon heel goed luisteren, omdat ik zelf zoveel meegemaakt had. Ik vertrouwde rap mensen, omdat ik het zelf altijd goed voor had met iedereen. Maar door alles wat ik meemaakte, vertrouwde ik op den duur niemand meer. Dat wantrouwen heb ik nu achter mij kunnen laten. Ik ben trots op het boek dat we geschreven hebben. Op de achterkant staat overigens een tekening van kunstenaar Pajère, die vorig jaar Café Mefisto tekende”, besluit Christine. (Carlos Berghman)