Deze week verscheen ‘Wat nu met het licht dat binnenvalt’, de derde dichtbundel van Siel Verhanneman. Het is een beeldende, doorleefde bundel over de impact die rouw heeft op intimiteit, spontaniteit en de zintuiglijke weergave van het leven.
Siel Verhanneman (32) genoot een opleiding humane wetenschappen en studeerde daarna sociaal-cultureel werk aan Vives. Zij doet aan klassiek ballet en yoga en houdt van mensen, steden, koffie, boeken, schrijven en poëzie. Siel is schrijver en dichter en maakt deel uit van het Collectief Letterzetter in Kortrijk. Zij is filiaalhoudster van Kunst in Huis Kortrijk.
Met haar poëziedebuut Als ik stil ben heb ik een bos in mijn hoofd uit 2016 maakte ze angst, verdriet en rouw wijd bespreekbaar. In 2019 verscheen haar debuutroman Of iedereen gaat dood bij uitgeverij Angèle. Nu publiceert Siel haar derde dichtbundel Wat nu met het licht dat binnenvalt bij de Arbeiderspers.
“Ik begon ermee kort na de afwerking van mijn roman. Sinds het verschijnen van mijn tweede bundel ben ik nooit gestopt met het schrijven van poëzie. Bij de Arbeiderspers kreeg ik heel diepgaande redactie en heb ik echt gewroet in alle gedichten, in de woorden. Dat maakt dat ik enorm tevreden ben met het resultaat. Ik denk niet dat ik ooit al zo blij ben geweest met één van mijn publicaties.”
“Als ik terugkijk op de bundel of de romans weet ik meteen waar ik nog meer zou aan sleutelen, maar deze bundel heb ik afgeleverd vanuit de idee dat ik alles heb gedaan dat in mijn vermogen ligt: alles klopt, de verhaallijn, de hoeveelheid, de keuze om het zonder illustraties te doen.”
Mentaal gezond blijven
Het boekje gaat opnieuw over angst, rouw en verdriet. Een constante? “Het blijft voor mij geen constante, het is een misvatting over mij als dichter. Als je mensen bent verloren en van nature een angstig persoon bent, wordt dat deel van jou. Daardoor blijft het in mijn werk aanwezig, maar met deze bundel, en daarom ben ik er ook zo blij om, verken ik veel meer andere ontwerpen: beeldende kunst, moederschap, vrouwelijkheid.”
“Het is net de eerste publicatie waarbij ik de rouw en het verdriet niet als een constante ervaar maar meer als een vertrekpunt. Afscheid nemen blijft moeilijk. Het hoeft voor mij ook niet makkelijk te gaan. Het gaat er mij om dat ik het kan ombuigen naar iets mooi, iets creatief.”
Tijdens de coronapandemie bleef Siel schrijven. “Sociale contacten waren minder en ik heb me opgesloten in mijn eigen bubbel en heel veel geschreven: dat had ik net nodig. Zelf probeer ik er qua maatregelen vooral niet te hard over na te denken; de regels te volgen maar genoeg mensen te blijven zien zodat ik mentaal gezond blijf en af en toe ben ik even het podium op gekropen om een voordracht te doen. Alleen jammer dat net dit constant wordt afgenomen want naar mijn gevoel is kunst net iets schoon om even te ontsnappen aan de harde realiteit.”
“Voor mij persoonlijk zijn er mooie dingen gebeurd in deze periode: moeder geworden, een bundel afgewerkt, nieuwe uitgeverij gevonden, nieuwe deeltijdse job bij Kunst in Huis, columniste geworden bij KW. Dus voor mij persoonlijk waren er gelukkig veel lichtpunten in deze grauwe periode.”
(PVH)
Het boek is uitgeven bij De Arbeiderspers en kost 20 euro.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
