Met ‘De Westerse Migrant’ heeft Sandy Terryn een eerste boek uit. De belezen Izegemnaar kroop dus zelf in de pen en in zijn roman laat hij zich maatschappijkritisch uit. En ondertussen is er al een tweede boek in de maak.
Je boek heeft wel een heel originele insteek. Een westerling die asiel aanvraagt in Noord-Korea…
“Mijn boek is zeker maatschappijkritisch. Ik hekel er wat het neoliberalisme. In onze westerse maatschappij denken we vaak de waarheid in pacht te hebben. Maar elke cultuur heeft zijn waarde. En kijk nu ook maar eens naar de Aziatische cultuur die ons lijkt voorbij te steken. Het gezin werd bij ons lang als hoeksteen van de maatschappij gezien, maar daar blijft niet veel meer van over als je ziet hoeveel singles er nu zijn. Het hoofdpersonage in mijn boek is de perfecte nieuwe man. Als liefhebbende vader cijfert hij zich volledig weg voor zijn vrouw en kinderen. Hij zetelt ook als idealistische socialist in de gemeenteraad en hekelt de achterkamerpolitiek van de liberalen. Maar dan ontdekt hij dat zijn vrouw een affaire heeft met de liberale burgemeester, net met de man die hij het meest veracht. Ook binnen zijn eigen partij blijkt hij omringd door geldwolven. Na zijn echtscheiding gaat hij alleen wonen, maar hij radicaliseert. Hij komt tot de vaststelling dat socialisten geen socialisten meer zijn en hij wil naar de ene maatschappij waar iedereen gelijk is: Noord-Korea. Hij moet daar asiel vragen, maar dat blijkt niet zo makkelijk. Maar de Noord-Koreanen zien het als een publiciteitsstunt, een westerling die in hun maatschappij wil komen wonen. Maar daar gebeurt natuurlijk ook van alles. Maar ik mag natuurlijk niet te veel prijsgeven, je leest het allemaal in het boek.”
“Van mij mogen ze gerust de burgerdienst opnieuw invoeren”
Asiel aanvragen in Noord-Korea: daar ging wellicht heel wat research aan vooraf.
“Ik heb alles trachten te lezen waar ik mijn handen kon op leggen. Maar de info over Noord-Korea is zeer miniem en het is altijd uit westers oogpunt geschreven. Het land heeft ook een beperkt aantal ambassades in het westen. Het hoofdpersonage trekt naar Londen, om daar asiel te vragen in de ambassade. Maar daar denken ze dat de man doorslaat…”
Hoe lang heb je gewerkt aan het boek?
“Ik ben er anderhalf jaar geleden aan begonnen. En eens het af was, begon de zoektocht naar een uitgever. Uiteindelijk zag men bij Beefcake Publishing wel graten in mijn werk. Het boek is weldra via de bekende platformen te koop. Het zal normaal ook in de Standaard Boekhandel te krijgen zijn en ook in de Izegemse bib zul je het kunnen ontlenen.”
Kun je je schrijfstijl omschrijven.
“Redelijk luchtig en komisch. In mijn boek fileer ik onze maatschappij, maar daarbij maak ik geen gebruik van al te moeilijke woorden. Het moet een boek zijn dat voor iedereen vlot verteerbaar is. Op mijn werk zijn er al enkele collega’s die het aan het lezen zijn en ik krijg positieve commentaren. Zelf lees ik graag het iets moeilijker genre en verslind ik Russische schrijvers als Dostojevski en Gogol, maar ook de controversiële Franse schrijver Michel Houellebecq.”
En ondertussen ben je al druk in de weer met een tweede boek.
“Klopt. Het gaat over het verdwijnen van de christelijke morele waarden in onze samenleving. Het is gebaseerd op een oude katholieke gelovige, iemand die ik echt gekend heb, maar ondertussen is overleden. Die man ziet de wereld veranderen, maar stoort zich aan de hypocrisie. De pastoor van zijn kerk beweert na 30 jaar plots het tegenovergestelde van wat hij vroeger predikte en daar kan de man niet mee om.”
Ben je zelf gelovig?
“Zeker en vast. Ik volgde ook de Theologische Academie, daarmee kun je ook op een parochie aan de slag. Maar dat heb ik nooit gedaan. Ik ben nu ook orthodox geworden en zing in het koor in het Kortrijk. Mijn vrouw is ook orthodox. Ik vind persoonlijk ook dat het geloof weer zijn plaats moet krijgen, maar zonder met het vingertje te wijzen. Sommige dingen van vroeger zouden mogen terugkeren. Geen leger-, maar een burgerdienst bijvoorbeeld.”
Heb je zelf nog je legerdienst moeten vervullen?
“Nee, ik hoorde bij de eerste lichting waar de legerdienst niet meer verplicht was. Maar toen ik van school kwam, heb ik mijn rugzak gepakt en heb ik de wereld rond gereisd. Ik stapte op de Transsiberische trein en reisde naar China. Ik heb er Zuid-Oost-Azië verkend en later ben ik nog naar Australië en Nieuw-Zeeland getrokken. Ook de Verenigde Staten bezocht ik. Ik reisde ook heel Europa door en bezocht de Baltische Staten. Enkel in Zuid-Amerika en Afrika was ik nog nooit, maar door corona lijkt het ook niet het ideale moment om daar nu op verkenning te gaan. Ik ben dan ook geïnteresseerd in andere culturen. Je kan van iedereen iets leren. Het neoliberalisme dat ik mijn boek aan bod laat komen, wil dat alle mensen universeel worden. Maar net in het anders zijn van de culturen gaat er schoonheid schuil. In mijn boek geef ik ook geen persoonlijke oordelen. Dat laat ik over aan de lezer. Zo zet het hoofdpersonage zich in voor vluchtelingen, tot hij plots in elkaar wordt geslagen door een van hen.”
Ben je ook politiek actief?
“Nee. Ik ken wel heel wat mensen van verschillende strekkingen: van Nadia Staes tot Stefaan Sintobin. Ik heb wel nooit zelf een partijkaart gehad. Maar ik heb wel mijn mening. En dat mis ik soms bij bepaalde mensen.”
De auteur schenkt vijf gesigneerde exemplaren van het boek ‘De Westerse Migrant’ weg. De eerste vijf mensen die een mailtje sturen naar wouter.vander.stricht@kw.be zijn de gelukkigen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
