Op zijn 69ste pakt Robert Van Praet uit met zijn autobiografisch verhaal ‘Mens erger je… niet’ waarin hij open en eerlijk vertelt over zijn privéleven, zijn professionele en politieke carrière, de voorspoed en tegenslagen die zijn pad hebben gekruist,…
In 2018 vatte Robert Van Praet het idee op om een boek te schrijven, in eerste instantie geïnspireerd door het onrecht dat hem werd aangedaan door de apothekerswereld. Alleen al dat verhaal zou hij in een bloedstollende misdaadroman kunnen gieten. Maar het boek werd een verhaal waar hij stilstaat bij belangrijke fases in zijn leven. “Ik heb leuke en minder aangename dingen meegemaakt”, steekt Robert van wal. “Altijd heb ik mijn best gedaan, mij geëngageerd om een positief steentje bij te dragen aan onze samenleving. In mijn leven is ‘vuur’ de rode draad. Dat begon al in mijn kinderjaren, toen ik thuis de kolenkachel moest aansteken, toen ik met vriendjes ‘vuurkestook’ speelde, later tijdens mijn brandweercarrière toen we letterlijk en figuurlijk brandjes moesten blussen en zagen hoe verwoestend en dodelijk vuur kan zijn. Maar ook heb ik het innerlijke vuur in mezelf omgezet in passie! Als ik dood ben, wil ik dus niet verast worden, niet worden verteerd door vlammen, want vuur zal nooit van me winnen!”
Niet doemdenken
Met zijn boek wil Robert mensen stimuleren om optimistischer aan te kijken tegen het leven, om altijd te kiezen voor gezond overleg, heldere communicatie en een doordachte aanpak om problemen op te lossen. “We moeten geen doemdenkers zijn, en altijd proberen om te relativeren. Het verlicht en het doet deugd om te praten over tegenslagen, onrechtvaardigheden, frustraties…”
Robert groeide tot zijn 16de op in Duitsland, want zijn vader was officier bij de Belgische pantsertroepen. In 1970 verhuisde het gezin terug naar Koksijde, waar Robert vele vakanties doorbracht in het huis van zijn tante, dat hij jaren later na haar overlijden zou kopen en waar hij nu zijn derde levensfase beleeft.
Enkele jaren na zijn studies Farmacie in Gent startte Robert in 1980 als zelfstandig apotheker in de Zuidstraat in Veurne. In 2011 zocht hij via een gespecialiseerde makelaar een overnemer, maar dat werd een hallucinant verhaal met faliekante afloop. De apotheker die de zaak overnam, belandde uiteindelijk achter de tralies omdat hij zijn poetsvrouw en een escortdame had verdoofd en hen daarna verkrachtte. De echte lijdensweg voor Robert begon pas dan: het faillissement van de overnemer, de schurkenpraktijken van makelaars, het juridische gevecht tegen de bierkaai met advocaten die exuberante erelonen eisten en het gesjoemel rond een nieuwe kandidaat-overnemer, waarbij Robert honderdduizenden euro’s inschiet.
Wanneer het rechtssysteem ter sprake komt, komt Robert automatisch terecht bij de politiek. “Waar ligt de scheiding der machten? Wetten worden gemaakt door politici, en de meesten hebben rechten gestudeerd. Wanneer wetten door omstandigheden aan verandering toe zijn, zoeken ze achterpoortjes… Maar advocaten en magistraten zouden beter in de spiegel kijken, en zorgen dat de rotte appels worden gescheiden van de gezonde, anders bederft de hele mand!”
In juni 1994 stelde Robert zich kandidaat op de VLD-lijst in Veurne toen de voorzitter een nieuwe koers wilde varen. “Binnen de toenmalige CVP scheurden zich toen een aantal partijleden af die in onmin leefden met de burgemeester. De verdeeldheid binnen de Veurnse coalitie haalde zelfs het nationale nieuws. De manier waarop het politieke spel werd gespeeld, stuitte me tegen de borst. Ook toen al werden er achter mijn rug voorakkoorden gesloten, maar ik was nog naïef! Uiteindelijk werd ik toch eerste schepen. Mijn politieke periode was een harde les. Ik kan alleen maar de raad geven, ook aan oppositiepartijen: stook niet altijd ruzie, veroorzaak niet onnodig problemen, maar maak mensen duidelijk wat je wil realiseren en hoe je dat wil doen.”
Onthoofde chauffeur
Vol vuur begint Robert over zijn tweede passie: de brandweer. “Ik ben in 1983 begonnen als vrijwilliger bij Brandweer Veurne. De beelden van sommige interventies blijven op mijn netvlies gebrand staan, zoals van de automobilist die onder een landbouwvoertuig belandde en die ik onthoofd terugvond, of de man die we ei zo na uit een suikersilo hebben gered. Van 2011 tot 2014 was ik beroepsofficier en in 2015 vroegen ze mij of ik me wou inzetten voor de hervorming van de Dringende Geneeskundige Hulpverlening – de ambulancediensten – in Vlaanderen. Ik werd dan ook zonecommandant bij hulpverleningszone Brandweer Westhoek. Ook daar werden heel wat politieke spelletjes gespeeld.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
