Moorselenaar Albert Beckaert won in 1936 Luik-Bastenaken-Luik, het jaar daarop Parijs-Brussel. Hij reed met en tegen de beste renners uit de late jaren 1930. Patrick Libbrecht schreef zijn verhaal, het verhaal van de opa van zijn echtgenote Karien.
Tussen de twee oorlogen in was het wielrennen noch min noch meer een heroïsch gebeuren. Toen ontstond het begrip ‘flandrien’, waarbij vooral West-Vlaamse coureurs zich een onsterfelijke naam verwierven en hun heldendaden werden bezongen op kermissen. De foto’s spreken boekdelen. Renners met een wollen trui, helemaal onder de modder, worden aan de finish omstuwd door tientallen bewonderaars die zonder uitzondering een sigaret aan het roken waren.
De namen van Romain en Sylveer Maes, de Vervaeckes, Gaston Rebry of Briek Schotte zijn welbekend. Die van Moorselenaar Albert ‘Berten’ Beckaert minder maar toch was hij een van de betere flandriens net voor de oorlog. Patrick Libbrecht, die zopas een boek uitbracht over het leven van de paters van Westvleteren tijdens de Tweede Wereldoorlog, schreef zijn levensverhaal.
Gigantische beker
“Ik ben een koersfanaat”, getuigt Patrick. “Al van kleins af, mijn vader was verzorger bij Flandria, als kind mocht ik altijd mee naar de koers. “Dat ik uiteindelijk een boek schrijf over Berten Beckaert heeft echter alles te maken met mijn echtgenote Karien Verfaillie. Berten was haar opa. Hij was een fantastisch coureur”, vertelt Patrick. “Als junior reed hij in 1930 het hele deelnemersveld op grote achterstand in de koers in Gullegem. Jammer genoeg was hij ergens mis gereden en reed hij in tegenovergestelde richting van peloton. Maar bij de jeugd was hij zowat onklopbaar.
De Moorseelse Flandrien was een groot talent. Dat hij in 1935 beroepsrenner werd was dan ook geen verrassing. “In 1936 reed Berten bij de grote wielerploeg Alcyon”, vervolgt Patrick. “Met onder meer Sylveer en Romain Maes, Roger Lapebie, Gaston Rebry, Georges Speicher en Félicien Vervaecke. In de Waalse pijl werd hij vierde, in prima conditie dus om twee weken later in Luik te starten als kandidaat-winnaar.
Door de ziekte van zijn dochter Denise aarzelde hij om alsnog te starten. Gelukkig deed hij dat wel want Berten behaalde de mooiste overwinning uit zijn carrière. Het podium moest even wachten, want hij haastte zich te bellen naar huis om te informeren naar de toestand van dochter Denise. Pas toen het geruststellend bericht kwam ging hij zijn bloemen ophalen.”
De beker was te groot om met de trein mee huiswaarts te nemen, maar werd achternagestuurd en kreeg een voorname plaats in het huis van dochter Lea in Dadizele. Dat huis ademt ‘koers’ want de man van Lea is niemand minder dan Roland ‘Lamotje’ Verfaillie, die in een jaar tijd ooit meer dan 40 koersen won.
37.500 frank
Voor heel wat West-Vlamingen was de koers in die tijd een uitweg uit de armoede. “Dat zeker”, beaamt Patrick. “De overwinning in Luik-Bastenaken-Luik maakte hem 37.500 frank rijker. Genoeg om een huis te kopen! In 1936 was hij ijzersterk! In 1937 won hij Parijs-Brussel maar het jaar daarop maakte hij een zware val. Weet je, eigenlijk was ik volop bezig met mijn boek over de paters, ik had niet onmiddellijk zin om tegelijkertijd de historie van Berten Beckaert te schrijven.”
“Maar op een dag kwam mijn schoonmoeder naar beneden met enkele dozen vol brieven en postkaarten uit Italië en Frankrijk, die haar vader naar huis stuurde toen hij er koerste. Vele ‘ritkaarten’, dat zijn kaarten die de renners vooraf kregen met de instructies: hoe de rit eruit ziet, welke bergen ze op moeten, hoe de aankomst eruit ziet, waar te slapen, zijn commentaar daarop…. Tja, toen had ik werkelijk geen excuus meer om zijn verhaal niet op te schrijven.
“En je hebt dat heel goed gedaan”, zegt echtgenote Karien. “Ik ben echt fier op je. We hebben trouwens het boek op retro papier laten drukken, geheel in de sfeer van de tijd waarin mijn grootvader reed.” Berten Beckaert is opnieuw ‘hot’, want naar het schijnt ijvert een groep fans om in Moorsele een straat naar hem te laten noemen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
