Ludo schetst geschiedenis van ‘t Vogeltje in nieuw boek

Gewezen schooldirecteur en inwoner van ‘t Vogeltje Ludo Dumon (65), schreef een monografie over ‘zijn’ gehucht. Het boek verschijnt begin mei.

Het boek ‘’t Vogeltje, een oase tussen twee kasteeldomeinen’ brengt de geschiedenis in beeld van het gehucht ‘t Vogeltje, gelegen ten noorden van Poperinge, tussen de kasteeldomeinen Het Couthof en De Lovie. “Het is een eerbetoon aan de ‘Zusters Paulinen buiten de stad’, die gedurende 180 jaar voor ’t Vogeltje en omgeving veel betekend hebben. In tien hoofdstukken worden heel wat aspecten toegelicht en in historische context geplaatst: de omgeving in de 18de eeuw, het ontstaan en de groei van het klooster, de dertig ‘Zusters Paulinen buiten de stad’ en hun activiteiten (onderwijs, landbouw, kantwerk…), de kloostergebouwen met de neogotische kapel, de kapelaans, processies, de Eerste en Tweede Wereldoorlog, herbergen, winkels, een spoorweg en een vliegveld, merkwaardige hoeves, veldkapellen… En ook een bondige geschiedenis van de twee kasteeldomeinen met wie ’t Vogeltje altijd een driehoeksverhouding had”, vertelt Ludo Dumon, die al 33 jaar op de wijk woont.

Zalfjes en siropen

Graaf Henri d’Udekem d’Acoz vertelt soms dat hij tijdens de oorlog zijn eerste schoolbroekje versleet bij zuster Bertildus daar. “Eigenlijk is de hele wijk (180 gezinnen binnen een straal van anderhalve kilometer rond de kapel maken deel uit van het Bewonersplatform, red.) gegroeid rond het klooster. De kinderen gingen er vroeger naar school, hun ouders naar de mis, de slager, de kruidenier en het café. Tot 2013 was er nog een kleuterschool, en drie graadsklassen in het lager. Henk Houwen was er de laatste directeur”, zegt Ludo Dumon, die 20 jaar schooldirecteur was in Nieuwkerke. “Ooit waren er 22 nonnen. De enige nog in leven is zuster Maria-Godelieve, ze was in 1958 de laatste die hen kwam vervoegen. Vanaf dan waren er geen intredes meer. In 2015 werden de school en het klooster gesloopt. Een jaar later is de laatst overgebleven zuster weggegaan. De kapel wacht op een nieuwe bestemming, eventueel als ontmoetingshuis en plaats voor woningen. Tot net voor corona werd er nog mis opgedragen door pastoor Roger Lambert. De zusters van Couvent l’Oiseau waren tot ver in Frankrijk gekend voor hun zalfjes, hoestsiropen en maagpoeders, die ze zelf vervaardigde.”

Beperkt archief

Het boek roept mooie herinneringen op voor wie er geruime tijd woont en biedt de jonge bewoners een nieuwe kijk op de omgeving, net als aan de toeristen, de fietsers en wandelaars die deze bosrijke omgeving meer en meer ontdekken en waarderen. Al als kind verkende Ludo tijdens de vakanties bij zijn grootouders spelenderwijs de Sint-Sixtusbossen en omgeving. Hieruit groeide niet alleen een sterke verbondenheid en interesse in de natuur (in 1979 werd hij CVN-natuurgids, red.) maar ook een groeiende interesse in de rijke historiek van heel deze omgeving.

“Voor de opmaak van het boek raadpleegde ik onder meer de archieven van de dekenij, de stad, het bisdom, en ik putte uit gesprekken met zuster Maria-Godelieve en met wijkbewoners. Er bestaat nog een heel beperkt archief van het klooster. Ik wilde niet dat alles zou verloren gaan in de plooien van de geschiedenis”, aldus de auteur. (AHP)